Poszliśmy po wypis i wróciliśmy do hotelu. Do pokazu zostało nam jeszcze kilka godzin, niestety pomysł z filmami nie wyszedł, ponieważ nie było prądu. Na jednym końcu sofy leżący Adrien przeglądał coś na telefonie. A na drugim ja, która przyglądała się mu.

- Co robisz? - rzekłam znudzonym głosem

- To co widzisz

- Widzę jak mnie ignorujesz - spojrzałam na stolik na którym stały soki

- Mhm..  - wstał i podszedł bliżej mnie - A teraz?

- Nadal.. - usiadł na podłodze

- Cieszę się, że mam taką.. - zrobił przerwę, dość długą

- Taką?

- Przyjaciółkę - dokończył

- Ja się cieszę, że mam takiego przyjaciela - spojrzałam prosto w jego oczy, a następnie wstałam razem z nim

- Przytulałem Cię kiedyś?

- Emm.. Nie wiem - może tak, a może nie

- To teraz to zrobię - i przytulił, tak poprostu

- Zobacz! - wskazałam na lampę która zaczęła się świecić - Włączyli już - w tym czasie rozległ się głos pukania do drzwi

- Ja otworzę - powiedział Adrien, a następnie wykonał czynność - Cześć tato - usłyszałam

- Witaj synu - głos był coraz głośniejszy i wyraźny - Witaj Marinette - przywitał mnie Pan Agreste

- Dzieńdobry - rzekłam zestresowana

- Tak więc przyszłem wam powiedzieć, że moglibyście zacząć pakować po pokazie, bo już jutro odlatujemy z tego pięknego miejsca - szkoda mi będzie, bo prawie nic nie zwiedziliśmy

- Już jutro? - Adrien jak i ja był zaskoczony

- Tak, a więc to tyle odemnie - przekroczył próg drzwi i wyszedł

- A więc Marinette założysz tę samą sukienkę którą miałaś rano? - zapytał się

- Nie wiesz? - odpowiedziałam i przewróciłam oczami

- Śmieszne to nie było - zrobił obrażoną minę

- A wiesz, że podobno przyjaźń damsko-męska u wielu osób nie trwa do końca? - tak zwyczajnie powiedziałam to co przyszło mi na myśl

- U nas przetrwa!

- Agreste, została godzina

- Życia?! - zrobił przerażoną minę

- Twojego - zaśmiałam się pod nosem

- A więc muszę to zrobić przed śmiercią! - złapał mnie w pasie

- Adrien co ty robisz! - złapałam go za rękę znajdującą się na moim w biodrze - Puść mnie idioto - on zaś sprytnie przekręcił moją sylwetkę tak, aby była przodem do jego

- Czy to ten moment? - spojrzał się w górę, a następnie zbliżył swoją twarz do mojej - Mari.. - boję się, boję - Mam propozycję, ale musisz się zgodzić - czemu on mnie tak stresuje - Bo musisz założyć do tej sukienki inne buty.. - w tym czasie rozległo się drugie w tym dniu pukanie do drzwi - Które właśnie Ci zamówiłem

- Adrien co Tobie dolega - chłopak zapewnie mnie nie usłyszał, poniewż w szybkim tempie podszedł do drzwi i je otworzylł

- Dzięki - powiedział tylko tylę i zamknął je nie płacąc - O to wcześniej wspomniane buty, dla mojej księżniczki

- A czy ta księżniczka ma zamek?

- Tak ma, a jej książe zaraz się zdenerwuje jeśli nie otworzy tego pudełka z butami - on z każdą chwilą obraca każde zdanie tak, jakbyśmy byli parą

- Otwietam, otwieram - położył pudełko na stole, a ja zrobiłam wypowiedzianą czynność

- I jak? Podobają się? - ujrzałam czarne szpilki

- Adrien! Są prześliczne! - nie kłamałam mówiąc to

- Jak ty.. - zaśmiał się - Jak ty..

- Ale czemu mi je kupiłeś? - miłe z jego strony, ale mogłam założyć te, które miałam wcześniej założone już

- Bo wtedy co ta sytuacja była to.. Przewróciłem wazon? Ale proszę nie bądź na mnie zła, proszę - powiedział to tak szybko, że musiałam kilka razy przeanalizować całą wypowiedź

- Ale Adrien, zabrałam ze sobą trzy pary tak na wszelki wypadek

- Wazonów czy butów? - on jest niemożliwy

- Adrien! - weszłam do łazienki, by zacząć się przygotowywać

Powtórzyłam te czynności, które robiłam rano. Już po pół godziny wyszłam, muszę przyznać, jeszcze ładniejsza, niż wcześniej.

- Co tak dłu.. Mari, o ja - podszedł do mnie i złapał mnie za dłonie

- Co ty? - chciałam z niego zażartować, lecz chyba mi się nie udało

- Ale wiesz, że my jesteśmy publicznością, a nie występującymi? - uśmiech zmienił na bardzo poważny wyraz twarzy - A pozatym, to.. No ty..

- Dziękuję Adrien, ty też wyglądasz ślicznie

- Z ust mi to wyjęłaś - podszedł i odblokował swój telefon

- Ile mamy jeszcze czasu? - zapytałam szukając odpowiedniej torebki

- Piętnaście minut - rzekł

- Ale to wychodzimy już? - ponownie zadałam pytanie

- Kiedy chcesz, My Lady