AMORA

Tatlong araw na lang, at matatapos na ang isang buwan ng pagiging personal assistant ko kay President K. Nakaramdam ako ng kaunting lungkot habang naglilinis sa sala ng bahay niya. Kahit na medyo mahirap ang trabaho, naging masaya ako sa mga alaala at karanasang nakuha ko. Habang pinapakinggan ang musika, sinimulan kong ayusin ang mga dekorasyon sa paligid.

Nakatalikod ako sa main door, kaya't hindi ko namamalayan na may mga bisita na pala. Bigla akong nagulat nang may bumagsak na baso. Akala ko ay ako ang nakabasag, pero nang lumingon ako, nakita ko ang isang matandang lalaki na galit na galit. 

"Anong klaseng kumpanya ito? Bakit hindi natuloy ang bagong branch sa Paris?!" sigaw ng matanda. "Ang dami ng oras na nasayang! Pinagmumura ko na si Kian!"

Muntik na akong mapahinto sa paghinga. Nakita ko ang pagkabagsak ng mukha ni President K—wala itong kibo at tahimik, habang ang tatlong kapatid ay tila hindi na alam ang gagawin. Si Sir Jem, na kilalang mahilig sa kalokohan, ay tila hindi mahanap ang tamang sagot sa sitwasyong ito. Napansin ko ang nag-iisang ngiti ni Sir Daniel, na tila nakakaalam kung paano i-handle ang sitwasyong ito.

"B-bakit hindi mo sinabi na may problema, K?" tanong ni Sir Jem, tila nais na maaliw ang sitwasyon.

"Hindi ko alam kung anong nangyari. Ang dami nang nangyari, at hindi ko rin inaasahang magkakaganito," sagot ni President K. Sa tingin ko, nag-aalala na siya sa kanyang reputasyon.

Tahimik lang ako sa isang sulok, natameme. Hindi ko alam kung anong gagawin. Maya-maya, may isang katulong na nag-abot ng tubig sa ama ng tatlong magkakapatid. Dahil sa tubig, tila nahimasmasan ang matanda at umupo. Nagpatuloy ang usapan, ngunit hindi ko pa rin maalis ang takot sa aking dibdib.

"Sinong kasama ni Kian dito?" tanong ng matanda, tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. Ramdam ko ang pagkabahala sa aking puso. "Sino siya?"

"Bago lang po siya," sabi ni President K, habang nakatingin sa akin. "My P.A."

"New artist/designer," sabi ni Sir Daniel, na tila natutuwa sa akin.

Tumingin ang matanda mula sa akin patungo kay Pres. K at Sir Daniel. Muntik na akong mahulog sa pagkakatayo ko. Hindi ko alam kung anong dapat kong gawin. Para bang nag-aabang ang lahat ng tao sa akin. "Sino siya?" tanong niya ulit, pinapansin ang takot ko.

Nanginginig ang mga kamay ko habang dahan-dahan akong lumapit sa kanila. "Ah, ako po si Amora," sabi ko, halos hindi ko marinig ang boses ko. Sa kabila ng takot, nakuha kong ipakita ang ngiti.

"Amora," ulit ng matanda. Parang may naaalala siya. "Narinig ko na ang pangalan mo. Ikaw ba yung nagdesenyo sa kumpanya namin?" tanong niya, tila hindi makapaniwala.

"Opo, sir," sagot ko, iniwasan ang kanyang tingin. "Sana po magustuhan niyo ang mga nagawa ko."

"Interesting," sagot ng matanda, tumingin siya kay Pres. K at sa kanyang mga anak. "Kian, mukhang nagtagumpay ka sa paghahanap ng mga bagong may talento."

"Salamat, sir," sabi ni President K, subalit may bakas pa rin ng kaba sa kanyang boses.

Maya-maya pa, nagtanong si Sir Jem. "Nandito ba ang mga papeles ng new branch sa Paris? Bakit hindi tayo nakakuha ng update?"

"Wala akong siguradong impormasyon," sagot ni President K. "Pero magwo-work tayo sa mga detalye na kailangan, sir. Maganda na lang kung maayos natin ito."

Habang nag-uusap sila, hindi ko maiwasang isipin ang mga nangyayari. Pakiramdam ko, parang nandoon ako sa gitna ng isang bagyo. Ang tatlong magkakapatid ay tila mga tigre na handang manghuli, habang ang kanilang ama ay nag-aalburuto. Tila wala na akong silbi sa sitwasyong ito.

"Amora," sabi ni Sir Daniel, na tila naisip ang kalagayan ko. "Okay ka lang?"

Umiling ako, kahit na nahihirapan ako. "Opo, Sir Daniel. Okay lang ako." Pero sa totoo lang, tila nawawalan na ako ng lakas.

"Baka gusto mo magpahinga," dagdag niya, na para bang nag-aalala sa akin.

Ngunit wala akong gustong gawin kundi tumulong. Kaya't nagpasya akong mag-alok ng meryenda. "Baka gusto niyo ng meryenda? May mga snacks ako dito," sabi ko, kahit alam kong hindi pa ito ang tamang oras.

Maya-maya pa, lumingon si Pres. K sa akin. "Hindi na kailangan, Amora. May mga bisita tayo." Pero parang gusto niya rin na magkaroon ako ng pagkakataon na makaalis sa sitwasyong ito.

Bumalik ako sa isang sulok at nag-isip. Gusto kong sumigaw, pero nahihiya ako. Ang matanda ay patuloy na nakikipag-usap kay Pres. K, na ngayon ay mas nagiging seryoso. "Kailangan nating ayusin ito. Ayaw kong ma-apektuhan ang negosyo natin," sabi ng matanda.

"Ayos lang yan, sir. Gagawin namin ang makakaya namin," sagot ni President K, na tila tumutok sa mga mata ng kanyang ama at mga kapatid.

Nang makabawi ang matanda, tinawag niya ako muli. "Amora? Maganda ang pangalan mo. Anong tototong pakay mo sa kompanya namin ?"

"Ah, nag-aasikaso po ako ng mga design at marketing," sagot ko, pilit na ngumingiti. 

"Ano ang tingin mo sa business na ito?" tanong niya, tila interesado.

"Mahigpit po ang kumpetisyon. Pero naniniwala po akong may mga pagkakataon tayong umunlad. Kailangan lang natin ng tamang strategy," sagot ko, at sa loob ko, umaasa ako na hindi ako nagkamali ng sinabi.

"Baka nga dapat mag hanap ng consultant, K," sabi ni Sir Jem. "Maganda ang pananaw ni Amora."

Tumayo ang matanda at umiling. "Wala akong tiwala sa mga bagong tao, Kian. Kailangan natin ng mga eksperto."

Hindi ko alam kung paano ko dapat tugunan ito, pero naramdaman kong umiinit ang ulo ko. Pero pinili kong manahimik na lang. Tumayo ang matanda at humarap sa akin. "Mahalaga ang opinyon ng mga mas nakakabata, pero hindi lahat ay nagtatrabaho nang maayos. Baka kasi gusto nilang sumikat lang."

"Sir, sinasabi ko lang ang mga nakita ko," sagot ko, pinipigilan ang aking takot. "Kung gusto niyong lumago ang kumpanya, kailangan niyo ring bigyan ng pagkakataon ang mga bagong tao."

Naramdaman ko ang pagkabigla sa mga mukha nila. Si Sir Daniel ay nagniningning ang mga mata, tila hindi makapaniwala sa sinasabi ko. Si President K naman ay nakatingin lang, parang naguguluhan.

"Amora, huwag kang mag-alala. Nandito lang kami," sabi ni Sir Daniel, na tila nagbibigay sa akin ng lakas ng loob. "Kaya mo 'yan."

"Gusto kong makita ang negosyo niyo na umunlad. I'm just trying to help po," sabi ko.

"Salamat sa input mo."  sabi ni President K.

"Salamat, Amora. Sana maging maganda ang samahan natin," sabi ng matanda, at tila unti-unting napansin ang pasensya ko.

Pumaalis na ang matanda at ang mga body guard, at napawi ang tensyon sa kwarto. Naramdaman ko ang isang malaking bigat na nawala sa dibdib ko.

"Grabe, Amora! Ang galing mo!" sabi ni Sir Jem, na tumawa. "Hindi ko inasahan 'yan."

"Salamat, Sir Jem," sagot ko, medyo nahiya. "Kailangan lang talagang magpakatatag."

"Magaling ka talaga," sabi ni Sir Daniel, na bumalik sa tabi ko. "Laban lang, Amora. Nandito lang kami."

"Salamat, mga Sir," sabi ko, at nagpasalamat sa kanilang suporta.

"Uminom tayo! Kailangan natin ito," sabi ni Sir Jem, nagdala siya ng ilang drinks.

"Okay lang ba kay Pres. K?" tanong ko, na nag-aalala pa rin.

Biglang sumingaw ulit ang galit ni President K. Tumayo siya mula sa upuan at nagsimulang maglakad-lakad sa paligid, halatang naiirita pa rin sa nangyari kanina. "Tama na, sobra na! Parang hindi ako pinagkakatiwalaan ng tatay ko!" ang sigaw niya, ang mga mata niya puno ng galit. "Alam mo yun, hindi ko na alam kung anong gusto niyang makita sa akin!"

"Relax ka lang, K," sabi ni Sir Daniel, na nagtatangkang kumalma siya. "Alam mo namang medyo mahirap talaga si Dad, lalo na kapag business ang usapan. Minsan, hindi siya aware sa lahat ng pinagdadaanan mo."

"Hindi ko na kailangan ng ganyang mga excuse, bro!" sagot ni K, halatang naiinis. "I'm sick and tired of always being compared to you Jem! Sa tingin niya ba, wala akong kaya? Parang laging may nakatutok na mata sa akin! Hindi ako isang bata na kailangan pang i-guide sa lahat ng bagay!" Napansin ko ang pag-igting ng panga niya, tanda ng pagka-bigo.

"Dude, get it together!" sabi ni Sir Jem, naglalakad palapit sa kanya. "Lahat tayo dumadaan sa pressure. But you can't just throw everything away dahil sa mood mo. Think of the bigger picture!"

"Bigger picture? Ano bang gusto niyang makita? Na magsimula akong magpaka-perfect?!" sagot ni K, ang boses niya puno ng hinanakit. "Walang nakakaintindi sa akin. It's like I'm doing everything for nothing."

Amora stood there, nakatingin sa kanila, hoping na sa kabila ng gulo, makikita ni K na nandiyan kami para sa kanya. "K, you have to give it time. Siguro hindi pa siya ready na magtiwala sa'yo," sabi ko, nakikiusap. "Minsan, hindi kasi natin alam kung anong pinagdadaanan ng ibang tao. Baka hindi rin niya alam ang mga stress na dinadala mo."

"Hindi ko na alam kung anong gagawin!" sambit ni Pres. K, "Alam mo, para bang hindi ko na kayang ipaglaban ito. Paulit-ulit na lang!"

Nakita kong nag-alangan si Sir Daniel. "K, you have to stop thinking like that. Ikaw ang CEO dito. It's your decision. Kung talagang gusto mong i-prove ang sarili mo, kailangan mong lumaban at ipakita sa kanila na kaya mo!"

"Tama ka," ani Pres. K, pero tila may halong pagdududa. "Pero anong gagawin ko? Kung hindi ako mapapansin, mas lalo akong mapapahiya. Parang ang hirap makahanap ng support sa pamilya ko."

"Hey," sabi ni Sir Jem, lumapit siya kay K. "Hindi kami mawawala. Kahit anong mangyari, nandito kami. Kung kailangan mong kausap, we're just a call away. Huwag mong isipin na nag-iisa ka."

"Salamat, " sagot ni Pres. K, pero nakikita ko pa rin ang lungkot sa mata niya. "Pero minsan, parang ang dami dami ng expectations. Kailangan kong maging perfect sa lahat ng bagay."

"Wala namang perfect," ani Sir Daniel, nahihirapan na sa sitwasyon. "Lahat tayo may shortcomings. Kaya nga tayo nagtutulungan—para sa isa't isa. Hindi mo kailangang mag-isa sa laban na ito."

Habang nag-uusap sila, nag-isip ako kung paano ko matutulungan si K. Alam kong malalim ang problema niya, pero gusto ko siyang bigyan ng pagkakataon na makita ang halaga niya sa kanyang sarili. 

"K, what if you focus on the things you're good at?" tanong ni Sir Jem. "Baka makahanap ka ng paraan para maipakita sa kanila na capable ka?"

"Kapag pinag-usapan na kasi ang business, andun na agad ang pressure," sagot ni Pres. K. "Ang hirap kasi ang daming taong umaasa sa akin. Ang hirap huminga!"

"Baka kailangan mo ng break, K," ani Sir Jem. "Pagkatapos ng team building, maglaan ka ng oras para sa sarili mo. Kapag na-refresh ka, baka magbago ang pananaw mo."

"Siguro," sagot ni Pres. K, halatang hindi pa rin kumbinsido. "Pero kailangan ko ng assurance na hindi ako mabibigo."

"Walang garantisado sa buhay," sabi ni Sir Daniel. "But you have to trust yourself. I know you can do it. Lahat tayo nagkakamali, pero 'yun ang nagpapalakas sa atin."

"Fine," sagot ni Pres. K, sa wakas ay may hint ng pag-asa sa boses niya. "Sige, magfofocus na lang ako sa mga strengths ko. Pero sana, hindi na maging ganoon kahirap."

"Yan ang tamang attitude!" sabi ko, umangat ang puso ko sa pag-asa. "Kaya mo 'yan, Pres. K. I believe in you."

Kita ang gulat at ang ngiti sa mukha niya ay unti-unting bumalik, at sa tingin ko, unti-unti na siyang nagiging handa na harapin ang kanyang mga hamon. I knew that he needed this moment to let it all out, and I was glad to be there to support him.

Pagkatapos ng matinding usapan, nagpasya kaming lumabas sa terrace para makalanghap ng fresh air. "Tara, kumain tayo. Kailangan mo rin ng energy," ani Sir Daniel, na parang nag-aalok ng pahinga.

"Yeah, I could use a bite to eat," sagot ni Pres. K, tumayo na at tumango sa amin. "Thanks, guys. Sorry sa drama."

"Walang problema," ani Sir Jem, sabay haplos sa balikat ni K. "We're family. Kaya dapat suportahan tayo."

Alam kong nasa tamang landas na si K. Minsan, ang pinakamahalagang hakbang ay ang makipag-usap at ipakita ang tunay na nararamdaman. At sa pagkakataong iyon, nakita ko ang lakas ng kanyang loob na unti-unting bumabalik.

"Basta, remember, always be yourself," ani Sir Daniel, patuloy na nagbibigay ng support. "Walang masama sa pagkakaroon ng moments of weakness. Yan ang nagpapakatao sa atin."

Habang nakaupo ako sa isang sulok sa lobby, Nakita ko si Diana, ang bagong marketing head ng kumpanya. 

"Hey, Amora! Kumusta?" tanong niya sa kabilang linya.

"Okay lang, Diana. Ikaw, anong balita?" sagot ko, may ngiti sa boses ko.

"Ang laki na ng pinagbago mo! Sabi ng mga tao, ang galing mo na raw!" she teased. "Parang ang dami mong natutunan sa JEWS Company. Dati, halos walang alam sa mga ganito!"

"Salamat! Oo nga, sobrang daming natutunan," sagot ko, nahihiya pero proud. "Lahat ng skills ko talagang na-enhance. Parang ibang tao na ako, 'di ba?"

"Definitely! Sabi nga nila, experience is the best teacher. At mukhang nag-enjoy ka sa role mo as personal assistant kay President K," ani Diana, may halong pang-asar.

"Nako, huwag na nating pag-usapan 'yan. Minsan nakakainis din siya!" sabi ko, napapailing. "Pero, totoo, marami akong natutunan sa kanya. Iba rin kasi yung pressure sa trabaho. Kaya sobrang thankful ako."

"Eh, anong balak mo after ng contract mo? Magpapa-assist ulit kay Pres. K?" tanong niya, halatang curious.

"Hindi ko alam, honestly. Gusto ko ring mag-explore ng iba pang opportunities. Pero syempre, namimiss ko na rin 'yung mga ka-work ko," sagot ko, habang nag-iisip. "Tapos na kasi ang isang buwan ko sa kanya. Tatlong araw na lang, tapos na ang PA life ko!"

"Sayang naman! Magkikita-kita pa tayo, 'di ba? I mean, with the team? We can still collaborate," sabi ni Diana, tila nag-aalok.

"Of course! Gusto ko rin 'yan," sagot ko, excited. "Pero maguguluhan ako sa bagong role ko."

Nakita kong dumaan si Sir Daniel sa harap ko. Nagsimula akong mag-panic. "Wait, nandiyan si Sir Daniel," sabi ko kay Diana. "Kakausapin ko siya sandali."

"Okay, go ahead! Baka may surprise sa'yo!" she teased me.

Pagtingin ko kay Sir Daniel, tumayo siya at lumapit. "Hey, Amora! Ready ka na ba? punta tayo sa coffee shop," sabi niya, masigla.

"Ah, sandali lang," sagot ko, nag-aalangan. 

"Okay," ani Sir Daniel, nakangiti. Tila may awkwardness sa hangin. Hindi ko maiiwasang mapansin ang mga tingin namin ni Sir Daniel.

Nang natapos ang usapan namin, nagpasya akong sumama na. "Sige, sama na ako!" sabi ko, sabay tayo.

Habang naglalakad kami papunta sa coffee shop, nararamdaman ko ang pressure. "So, anong pinag-uusapan niyo?" tanong ni Sir Daniel, na tila nag-aalok ng break sa awkwardness.

"Ah, tungkol sa marketing plans. Naglalatag kami ng mga bagong ideas," sagot ko, pinipilit maging casual. Pero habang naglalakad kami, hindi ko maiwasang isipin na parang may underlying tension sa pagitan naming dalawa.

"Nice! Excited akong marinig 'yan," sabi niya, nakangiti. Pero habang naglalakad, may mga pagkakataong nagtatanong ako kung ano ang nararamdaman niya. Bakit parang nagiging awkward kami?

Pagdating namin sa coffee shop, naamoy ko agad ang aroma ng kape at pastry. Parang ang saya sa loob. "Dito na lang tayo," sabi ni Sir Daniel, nakatingin sa menu.

"Ang daming choices!" ani Sir Daniel, nakatingin sa menu. "Anong gusto niyo?"

Nag-usap kami, nag-order, at ang mga tingin namin ay nagpalipat-lipat. Ang tingin ni Diana sa amin ay tila nagdududa. "So, Amora, kumusta ang love life mo?" tanong niya, halatang interesado.

"Wala pa!" sagot ko, habang tumatawa ng bahagya. "Busy pa sa trabaho. Paano pa ako magkakaroon ng time, diba?"

"Come on! Dapat maghanap ka na!" ani Diana. "Ang cute-cute ni Sir Daniel, parang pwedeng-pwede kayong dalawa!"

Bigla akong nag-freeze. "What? Huwag naman! Friends lang kami at boss ko din siya!" sagot ko, napapahiya.

"Really? 'Di mo siya type?" tanong ni Diana, may halong pang-aasar.

"Anong sinasabi mo?" tanong ko, sabay tingin kay Sir Daniel. Sa tingin ko, nakuha niya ang mga sinabi ni Diana at nakangiti siya sa akin.

"Okay lang, Amora. I'm just saying na you guys look good together," sagot niya, malandi ang ngiti nito ni Diana. 

Kaya naman nagkaroon kami ng awkward silence. Tila umusok ang sitwasyon at naging mahirap ang pag-uusap. Naghahanap ako ng ibang bagay na mas pag-usapan, kaya napatingin ako sa menu.

"Uhm, anong gusto niyo? Parang ang dami ng options," ani Sir Daniel, na nag-aambag sa awkwardness.

"Pumili ka na lang, Sir, Ikaw ang boss," sagot ko, nagpasya na lang na ilihis ang usapan.

"Okay, kung 'yan ang gusto mo," ani Sir Daniel, nakangiti pa rin. Pero habang nag-uusap kami, nakikita ko ang matamis na ngiti ni Diana.

"Parang may chemistry kayong dalawa, o," patuloy ni Diana, pinapalala ang sitwasyon. Tila nahihirapan na ako at kinakabahan sa mga titig ni Sir Daniel sa akin.

"Wala, Diana! Wala talagang ganon!" sagot ko, halatang kinakabahan. "Friends lang kami. Friends talaga!"

"Pero dapat talaga tingnan mo siya, Amora," sabi ni Diana, may pang-aasar na tono. "Baka hindi mo alam na may nararamdaman siya sa'yo."

Maya-maya, nakaramdam ako ng init sa mukha ko. "Wala! Huwag ka ngang ganyan!" sabay talikod kay Sir Daniel, na tila naguguluhan na sa mga pinagsasasabi ni Diana.

"Relax, guys. Chill lang," sabi ni Sir Daniel, naglalakad palayo at umorder na ng kape.

Habang hinihintay namin ang aming order, nag-usap kami tungkol sa mga bagay na madali, pero hindi ko maiwasang mag-isip kung may katotohanan ang sinabi ni Diana. Nakatingin ako kay Sir Daniel, at nakikita ko ang kanyang ngiti. Pero sa puso ko, naguguluhan ako.

Pagkatapos ng ilang minuto, bumalik si Sir na may dalang kape. "Sana masarap ang kape, guys. Para tayong nasa isang fancy cafe," sabi niya, tila nagbabalanse sa sitwasyon.

Habang nagkukwentuhan, unti-unting nawawala ang awkwardness, ngunit nandiyan pa rin ang tension sa pagitan naming dalawa ni Sir Daniel. I was thankful that we could joke around, but I knew things were shifting.

"Amora, ano bang gusto mong gawin after this?" tanong ni Sir Daniel, tila nais muling magtanong sa akin.

"Ah, I was thinking, siguro mag-relax or something," sagot ko, umaasa na mawala ang awkwardness. "Baka magpahinga na lang."

"Okay lang 'yan. Let's plan something together," ani Sir Daniel, sabay ngiti sa akin

Nagpapatuloy ang kwentuhan namin sa coffee shop, at nararamdaman ko ang pag-aalangan kay Sir Daniel mula pa kanina dahil sa sinabi ni Diana na baka may 'something' daw sa amin. Nilingon ko siya at mukhang kalmado naman, kaya pinilit kong huwag masyadong pansinin ang awkwardness.

Bigla siyang bumaling kay Diana, casual na nagtanong, "So, Diana, how's the new marketing strategy going? Any major updates?"

Napatingin si Diana sa kanya, nagseryoso. "Actually, okay naman, pero may mga adjustments pa kami kailangang gawin. We're refining a few things—"

Habang nagsasalita si Diana, medyo nailang ako at napahawak sa tasa ng kape ko, hindi ko namalayan na nalapit na pala ito sa gilid ng mesa. Nang bumalik ang tingin ko sa kanila, bigla nalang tumapon ang kape sa blouse ko. "Ay!" biglang napasigaw ako at mabilis na napatayo, gulat na gulat at hindi alam kung ano'ng gagawin.

"Naku! Amora!" bulalas ni Diana, pero bago pa siya makagalaw, mabilis na tumayo si Sir Daniel. Hinila niya agad ang panyo mula sa bulsa ng kanyang coat.

"Wait, relax," sabi niya habang mabilis na lumapit sa akin. Agad niyang ipinahid ang panyo sa basa kong blouse. "Let me handle it."

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman—kaba, hiya, o kilig. Parang huminto ang oras sa pagdampi ng malamig na panyo sa aking balat. Ramdam ko ang banayad ngunit mabilis na galaw ng kamay ni Sir Daniel habang pinupunasan niya ang kape sa damit ko.

Pagtingin ko sa kanya, nagtama ang mga mata namin. Nagkatitigan kami. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko, at pakiramdam ko'y parang may mainit na hangin na dumaan sa pagitan namin. Hindi ko maipaliwanag pero sa simpleng pagpunas na iyon, para bang may naramdaman akong kakaibang kilig. Parang nawala ang ingay ng paligid at kami na lang dalawa ang nasa eksena.

"Okay ka lang?" tanong niya, medyo bumubulong, pero seryoso ang boses.

"H-ha? Oo... okay lang," sagot ko nang mahina, halos hindi ko marinig ang sarili kong boses. Hindi ko tuloy malaman kung paano tatayo nang maayos dahil parang nanginginig pa ako.

"Good. Sorry, ang tanga ko rin, hindi ko agad nakita," aniya, sabay ngiti. Pero ang ngiti niyang iyon, parang may ibang kahulugan—parang may pinaparamdam na hindi ko mawari.

Napalunok ako. "Okay lang. Thank you," sagot ko, pero hindi ko pa rin maiwasang mapatitig sa kanya. Napansin ko rin na medyo mas matagal pa ang pagpunas niya kaysa sa kinakailangan, pero wala naman akong reklamo.

Matapos ang ilang segundo, natauhan ako. Tumayo na ako nang maayos at nagsalita, "Sorry, ang kalat ko."

Ngumiti lang si Sir Daniel. "Hindi mo naman kasalanan. Tsaka, sanay na ako sa 'yo." Natawa siya nang mahina, sabay balik sa upuan niya, pero bago siya umupo, tumingin pa siya saglit sa akin at binigyan ako ng isa pang ngiti. Ang bilis ng tibok ng puso ko dahil sa titig na iyon.

Samantalang si Diana, na kanina pa nakatingin, nakangiti lang. Nakatitig siya sa aming dalawa, parang may alam na hindi ko pa alam.