AMORA

Nakaupo kami sa paligid ng bonfire, masayang nagkukwentuhan at nagtatawanan. Ramdam ko ang init ng apoy na sumasalubong sa malamig na simoy ng hangin mula sa dagat. Isa ito sa mga bihirang pagkakataon na wala kaming iniisip na trabaho. Masaya lang kaming lahat, walang iniintindi—isang gabi lang para sa bonding at pagtanggal ng stress.

Habang umiikot ang bote para sa Spin the Bottle game, lahat kami ay nagkakasiyahan. Pero ang napansin ko, lahat ng sagot ay truth—walang gustong mag-dare, siguro takot na mapahiya o ayaw lang ng mga kalokohan. Nakatapat ang bote kay Sir Daniel, at hindi ko in-expect na ako ang tatawagin niya para tanungin.

"So, Amora," sabi ni Sir Daniel habang nakangiti at nakatitig sa akin, "ano ang type mo sa isang lalaki?"

Napalunok ako. Ramdam ko agad ang pamumula ng pisngi ko dahil sa biglaang tanong. Hindi ako sanay sa ganitong klaseng atensyon, lalo na't lahat ng tao ay nakatingin sa akin. Ang mga kasama namin ay mukhang nag-aabang din ng sagot ko, kaya napilitang mag-isip agad ako ng isasagot. "Uh..." nauutal kong simula, "gusto ko yung mabait, tsaka responsable. Importante rin yung marunong mag-alaga, at higit sa lahat... honest." Napangiti ako nang bahagya, sinusubukang itago ang pagka-ilang.

"Hmm, interesting," sabi ni Sir Daniel habang tumango-tango. Naramdaman ko naman ang kilig na tingin nina Vilenda at Domini kay Sir Daniel. Alam ko namang crush nila si Sir Daniel, at sa totoo lang, hindi rin naman maikakaila—maginoo, mabait, at sobrang charming.

Habang iniikot muli ang bote, naramdaman ko ang kakaibang tensyon nang tanungin ako ni Vilenda, "Amora, kamusta ang parents mo?"

Bigla akong natigilan. Hindi ko inaasahan ang tanong na iyon, at ramdam ko agad ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko gustong pag-usapan ang tungkol sa pamilya ko, lalo na sa ganitong sitwasyon. Naramdaman kong lahat ng mata ay nakatuon sa akin, kaya't nagmamadali akong bumangon. "Uh, excuse me muna, ha?" sabi ko, sabay alis mula sa grupo. Hindi ko kayang sagutin ang tanong na iyon sa harap ng lahat.

Lumakad ako papunta sa isang tahimik na bahagi ng beach, huminga nang malalim habang pinipilit kong pakalmahin ang sarili. Kailangan kong lumayo para lang makabawi sa bigat na naramdaman ko.

Sa paglalakad ko, napansin ko si President K na nakaupo sa malayo, tahimik at tila malalim ang iniisip habang nakatingin sa dagat. Hindi siya mukhang galit o naiirita, tulad ng madalas kong nakikita sa opisina. Kalma ang kanyang mukha, at parang wala siyang pakialam sa mga tao sa paligid.

Nag-atubili akong lumapit, pero sa bandang huli ay naisip ko na wala rin naman akong ibang mapupuntahan. Umupo ako sa tabi niya, tahimik lang kaming dalawa. Hindi siya nagsalita, at ganoon din ako.

Pagkalipas ng ilang minuto, siya na ang unang bumasag sa katahimikan. "Okay ka lang ba?" tanong ni President K, hindi man lang lumingon sa akin.

Tumango ako kahit hindi niya ako tinitingnan. "Medyo," sagot ko, bagamat hindi ako sigurado sa nararamdaman ko.

Tahimik kaming muli. Hindi ako sanay na makita si President K sa ganitong estado—karaniwan siyang suplado, mainitin ang ulo, at laging seryoso. Pero ngayong gabi, parang iba siya.

"Alam mo, Amora," simula ni President K habang patuloy na nakatingin sa dagat, "hindi lahat ng bagay kailangang itago. Minsan, kailangan mong harapin yung mga bagay na masakit para tuluyan silang mawala."

Napatingin ako sa kanya, medyo nagulat. Hindi ko akalaing may ganitong side si President K. "Alam ko naman, President K," sagot ko, sabay buntong-hininga, "pero mahirap eh. Minsan, mas madaling takasan kaysa harapin."

Tumango lang siya. Walang iniwang salita, pero ramdam ko ang bigat ng sinabi niya. Nagpatuloy lang kami sa katahimikan, hanggang sa bigla—sa hindi ko inaasahan—nautot ako.

Napakalakas.

Napatigil ako sa gulat, at napahawak agad ako sa bibig ko. "Oh my God!" bulong ko sa sobrang hiya. Gusto ko nang maglaho sa sandaling iyon. Tumawa nang malakas si President K, 'yung tawa na tila walang preno. Hindi ako makapaniwala na sa harap pa ni President K ako nautot!

"Grabe, Amora!" sabi niya habang tumatawa pa rin. "Ikaw pala itong nakakatakot!"

"Naku, sorry talaga!" sagot ko, halos maluha na ako sa kahihiyan. Pero dahil sobrang awkward na ng sitwasyon, napatawa na rin ako. "Hindi ko sinasadya!"

"Mas nakakatakot pa pala 'yan kaysa sa akin," biro niya, habang pinipilit pa ring tumawa.

Natawa na lang ako kasama niya. Hindi ko alam kung paano pero kahit nakakahiya, naging masaya ang sandali. Iba pala talaga si President K kapag hindi siya galit.

Habang tumatawa kami, biglang sumiklab ang mga fireworks sa kalangitan. Napahinto kami sa pag-uusap, at napatingala para pagmasdan ang mga kulay na sumasabog sa itim na langit. Ang ganda ng mga fireworks, at saglit akong napatulala sa kanilang liwanag.

"Ang ganda," bulong ko habang patuloy na nakatitig sa taas.

"Oo nga," sagot ni President K, pero hindi siya nakatingin sa fireworks—nakatingin siya sa akin.

Bago pa maging mas awkward ang sitwasyon, narinig ko si Vilenda na tinatawag ako mula sa malayo. "Amora! Sorry ha, hindi ko sinasadya kanina. Hindi ko alam na sensitive ka doon."

Ngumiti ako kay Vilenda at sinabing, "Okay lang, wala 'yun."

Nilapitan ako ni Sir Daniel at mahina niyang hinawakan ang kamay ko. "Amora, ayos ka lang ba?" tanong niya, malambing ang boses.

Tumango ako at ngumiti sa kanya. Pero sa gilid ng mata ko, napansin ko ang kakaibang tingin ni President K. Parang hindi siya komportable sa ginagawa ni Sir Daniel, kaya tumalikod siya at naglakad papalayo.

Hindi ko maiwasang isipin kung ano ang tumatakbo sa isip ni President K habang naglalakad siya palayo. Mas naging malapit kami ngayong gabi, pero tila may naiwan siyang tanong na hindi nasagot.

Nang nilingon ko si Sir Daniel, saglit kong nakalimutan si President K. Ngingitian niya ako, at ramdam ko ang lambot ng pagkakahawak niya sa kamay ko, parang gusto niyang iparamdam na nandito lang siya para sa akin. Naging mas komportable ako, lalo na't nararamdaman ko ang init ng apoy mula sa bonfire at ang malamig na simoy ng hangin mula sa dagat.

"Okay ka lang ba talaga?" tanong ni Sir Daniel, na may pag-aalala sa kanyang boses.

Tumango ako at ngumiti. "Oo, okay lang ako. Pasensya na kanina, medyo naging emotional lang ako."

"Walang problema," sabi niya, mas lalo pang pinisil ang kamay ko. "Lahat tayo may pinagdadaanan. Importante ay nandito ka ngayon, at magkasama tayo para mag-enjoy."

Nakakagaan ng loob si Sir Daniel. Napaka-gentle niya at laging magaan kausap. Ramdam ko ang sincerity sa bawat salita niya, kaya kahit papaano, nakatulong ito para maibsan ang bigat ng nararamdaman ko kanina.

Pero sa likod ng utak ko, hindi ko maiwasang maalala si President K. Parang hindi normal na gano'n siya, na tahimik at parang may iniisip. Kahit kanina pa kami nagtatawanan dahil sa utot ko, iba ang nararamdaman ko ngayon. Parang may mali, pero hindi ko naman maipaliwanag.

Habang nasa malalim na pag-iisip, binalik ni Sir Daniel ang atensyon ko sa kanya. "Alam mo, Amora, matagal na kitang gustong makilala nang mas mabuti. Masaya ako na naging bahagi ka ng team."

Nagulat ako sa sinabi niya, hindi ko akalain na may ganitong klaseng interes si Sir Daniel sa akin. "Talaga?" tanong ko, hindi ko maitago ang pagkagulat sa boses ko.

"Oo naman," sabi niya, ngumingiti pa rin. "You're hardworking, dedicated, and... ang cute mo pa." Medyo namula ako sa sinabi niya, hindi ko napigilan ang sarili kong mapangiti. Hindi ko alam kung paano magrereact, kaya napayuko na lang ako saglit.

Sa mga oras na iyon, ramdam ko na parang nagiging mas malapit kami ni Sir Daniel. Parang nagiging iba na ang turingan namin, hindi na lang basta-basta officemates. Ramdam ko na may kakaibang kilig na umiikot sa paligid namin, at hindi ko alam kung saan ito hahantong.

"Gusto mo bang maglakad-lakad?" biglang tanong ni Sir Daniel. "Medyo tahimik doon sa may parteng malayo, mas maganda yung view ng dagat."

Bago pa ako makasagot, narinig ko ang malakas na tawag mula kay Vilenda. "Amora! Sir Daniel! Halika na, magsisimula na ulit tayo ng Spin the Bottle!"

Nilingon ko si Sir Daniel na tila nagtatanong ng pahintulot, at ngumiti lang siya sa akin. "Sige, later na lang 'yung lakad. Mukhang masaya ulit 'to."

Bumalik kami sa bonfire at naupo sa paligid kasama ang iba pa naming mga kasama. Nagsimula ulit ang laro, at sa tuwing iikot ang bote, lahat ay nagkakatuwaan. Minsan may mga tanong na nakakatuwa, minsan naman may mga sagot na nakakagulat. Halos lahat ay nagtatawanan, pero sa likod ng mga tawa, alam kong may mga tension na umiikot.

Ilang beses nang umiikot ang bote, hanggang sa tumapat ito kay Vilenda. Excited si Domini at agad siyang nagtanong, "Sino ang crush mo dito?"

Napangiti ako, knowing na obvious naman ang sagot. Hindi na ako nagulat nang sinabi ni Vilenda na si Sir Daniel ang crush niya. Halos lahat ng mga babae sa team ay may gusto kay Sir Daniel, at hindi ko naman sila masisisi. Bukod sa pagiging gwapo, napakabait niya.

"Alam mo ba, Amora," biglang sabi ni Vilenda, "swerte ka kasi parang lagi kang close kay Sir Daniel. Sinasabi nga namin ni Domini na bagay kayo."

Naramdaman ko agad ang pamumula ng pisngi ko. "Hindi naman..." sagot ko, pero hindi ko maitanggi na may kilig akong naramdaman sa sinabi niya. Lumingon ako kay Sir Daniel at nakita ko siyang nakangiti lang, tila walang iniindang awkwardness sa sitwasyon.

Nang muling umikot ang bote, tumapat ito sa akin.

"Amora!" sigaw ni Domini, mukhang excited sa kung anong tanong ang ibabato sa akin. "Kung bibigyan ka ng pagkakataon na lumipat ng department, pipiliin mo ba na manatili kay President K bilang PA?"

Napatigil ako saglit. Hindi ko alam kung ano ang isasagot. Oo, minsan nakakainis si President K, pero totoo namang marami rin akong natutunan sa kanya. At sa kabila ng pagiging moody niya, may mga pagkakataon din na nakakagaan siyang kasama.

Bago pa ako makasagot, narinig ko ang boses ni President K mula sa likuran namin. "Bakit? Ayaw mo na bang magtrabaho sa akin?" tanong niya, na may halong biro sa tono. Nilingon ko siya, at nagulat ako na sumama pala siya ulit sa amin sa bonfire. Tahimik lang siyang nakatayo doon, naka-cross arms, at parang nang-aasar ang ngiti.

"Hindi naman sa ganon..." sabi ko, trying to compose myself. "Pero... minsan lang kasi mahirap basahin ang ugali mo."

"Tingin mo ba may iba pang department na magtitiis sa'yo?" sagot niya, kunwaring seryoso, pero may halong ngiti.

Napangiti na lang din ako. Hindi ko alam kung asar ba siya o nakiki-joke lang, pero at least, hindi siya galit ngayon.

Habang bumabalik ang normal na kasiyahan sa paligid, napansin kong tahimik na si Sir Daniel. Hindi ko alam kung bakit, pero parang nag-iba ang atmosphere. Marahil dahil sa pagdating ni President K.

Maya-maya pa, nagdesisyon akong maglakad-lakad muna para makalanghap ng sariwang hangin. Niyaya ako ni Sir Daniel, pero sabi ko, okay lang na mag-isa muna ako. Gusto ko lang mag-isip-isip.

Habang naglalakad ako sa dalampasigan, nakaramdam ako ng kakaibang saya. Iba ang ambiance ng gabi, parang lahat ng bagay ay mas magaan. Pero sa bawat hakbang ko, iniisip ko si President K.

Bakit kaya ganun siya minsan? Minsan galit, minsan naman parang nakikipagbiruan lang. Hindi ko maintindihan ang ugali niya. Pero bakit ganito? Bakit parang may impact siya sa akin kahit hindi ko gusto? O baka naman ayaw ko lang aminin sa sarili ko?

Pagbalik ko sa bonfire, nakita ko na magulo na ang grupo. Nagbibiruan sila, nagtatawanan, at masaya pa ring naglalaro. Pagdating ko, tinanong agad ako ni Vilenda kung gusto ko pa bang sumali. Ngumiti ako at umupo na ulit sa tabi nila.

Sa di kalayuan, nakita kong tahimik na nakaupo si President K, pero this time, hindi na siya nagmumuni-muni. Nakatingin lang siya sa dagat, tila may iniisip na malalim. Iniwasan kong pansinin siya, pero hindi ko mapigilang lingunin paminsan-minsan.

Tumingin siya bigla sa akin, at nagtagpo ang aming mga mata. Hindi ko alam kung bakit, pero biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Nag-iwas ako ng tingin, ngunit ramdam ko ang init ng kanyang mga mata na parang sinusundan pa rin ako.

"Amora, tara na, game ulit tayo!" sigaw ni Domini, na parang wala nang pakialam sa mundo.

Habang patuloy ang kasiyahan sa beach, nagbigay ng panibagong sigla ang Spin the Bottle. Lahat kami ay abala sa pag-aabang sa sunod na turn ni President K at Sir Daniel. Alam kong magiging mas intense ang kanilang tanungan, kaya nag-iba ang tono ng mga tao sa paligid. Halos lahat kami ay nagtuon ng pansin sa dalawa.

Umikot ang bote, at tila nagdahan-dahan ito bago tumigil sa harap ni K. "Okay, Pres. K, truth or dare?" tanong ni Domini, ang kapatid ni Sir Daniel.

"Truth," sagot ni Pres. K, na may seryosong ekspresyon.

"Hmm... Sino ang pinakamasungit na boss na nakilala mo?" tanong ni Domini, na tila nag-aalala kung makakasagasa siya.

Ang lahat ay humiyaw, umaasa sa sagot ni Pres. K. Nag-isip siya ng saglit at umiling. "Hindi ko masabing masungit siya. Pero may mga pagkakataon na parang wala siyang pakialam sa mga tao sa paligid niya."

Nang makuha niya ang sagot, tumingin si Sir Daniel sa kanya. "Kaya ba ganun ka? Para bang nagiging masungit ka sa mga tao?"

"Hindi ko gustong maging masungit, pero minsan kailangan mong maging seryoso," sagot ni Pres. K, na tila nahihirapang ipahayag ang kanyang damdamin.

"Ang mga tao ay hindi palaging gusto ang seryosong boss. Minsan, kailangan mo ring ipakita ang puso mo," sabi ni Sir Daniel, na tila mas nag-aalala sa kanyang kapatid.

Napansin kong naglalaban ang mga emosyon sa mata ni Pres. K, at sa likod ng lahat ng ito, may pag-unawa at pagmamahal ang namamagitan sa kanila. Sa kabila ng kanilang pagiging magkapatid, alam kong may mga bagay silang hindi kayang ipakita sa isa't isa.

"Next turn, Pres. K!" sigaw ni Domini, na muling nagbigay ng sigla sa laro.

"Okay, Daniel. Truth or dare?" tanong ni Pres. K, na nakangiti.

"Dare," sagot ni Sir Daniel, na walang takot.

"Hmm... I dare you to share your biggest regret," sabi ni Pres. K na may pag-aalangan, ngunit alam kong seryoso siya.

Ang ngiti ni Sir Daniel ay naglaho, at nag-isip siya. "Siguro, ang hindi pagtanggap sa isang magandang oportunidad dahil sa takot. May isang pagkakataon na imbitado akong maging bahagi ng isang malaking project, pero nag-atubili akong sumama."

"Bakit?" tanong ni Pres. K, na tila nagiging mas interesado.

"Dahil sa takot na baka hindi ko kayanin," sagot ni Sir Daniel, na tila naglalaman ng damdamin. "Minsan, nagiging hadlang ang takot sa mga oportunidad."

Dahil sa sagot niya, naisip ko ang mga pagkakataon na nag-atubili akong gumawa ng mga bagay dahil sa takot. Parang ang bawat isa sa amin ay may mga tinatago na hindi kayang ipahayag.

Tumigil ang bote sa susunod na pagkakataon kay Sir Daniel. "Okay, Daniel. Truth or dare?" tanong ni Domini ulit.

"Truth," sagot niya, na tila handa na ulit.

"Anong pinaka-malalim na sikreto mo na hindi mo pa nasasabi sa akin?" tanong ni Pres. K na may kahulugan.

Nag-isip si Sir Daniel ng saglit. "Sa totoo lang, gusto kong sumubok ng ibang bagay. Minsan, naiisip kong baka hindi ko dapat itinuloy ang mga ito dahil sa takot sa kung ano ang sasabihin ng iba."

"Bakit? Ano ang gusto mong subukan?" tanong ni Pres. K, na nagiging mas seryoso na.

"Gusto kong magtayo ng sariling negosyo, pero nag-aalala akong baka hindi ito magtagumpay. Parang may pressure na kailangan mong patunayan sa pamilya," sagot ni Sir Daniel, na tila may lungkot sa boses.

Nakita kong bumuhos ang mga emosyon sa pagitan nilang dalawa. Ang mga tanong na ito ay naglalantad ng mas malalim na relasyon, hindi lamang bilang magkapatid kundi bilang mga tao na naglalakbay sa buhay.

"Alam mo, Daniel, hindi kailangang maging perpekto. Importante ang subukan. Ang mga pagkakamali ang nagbibigay sa atin ng aral," sabi ni Pres. K, na tila nagbigay ng suporta sa kanyang kapatid.

Tumango si Sir Daniel. "Salamat, K. Alam kong may mga pagkakataon na parang nag-aaway tayo, pero mahalaga ang sinasabi mo."

Sa puntong ito, parang nag-unite ang kanilang damdamin. Nakita ko ang kanilang pagkakaunawaan at pagmamahalan, kahit na sa likod ng lahat ng hidwaan.

Muling umikot ang bote at tumigil ito sa akin. Napansin kong parang huminto ang lahat. "Amora, truth or dare?" tanong ni Pres. K.

"Truth," sagot ko, nag-aalangan.

"Bakit hindi ka natuloy sa ibang bansa?" tanong ni Pres. K, na tila seryoso.

Nang dahil sa tanong na iyon, nahirapan akong sumagot. "Kasi... kasi ayaw kong bumuo expectation. Ang hirap sa pressure na nakasalalay sa akin."

"Hindi ka dapat matakot sa pressure, Amora. 'Yan ang nagpapalakas sa iyo," sabi ni Sir Daniel, na tila nagbigay ng inspirasyon.

"Sa tingin mo ba, kaya ko?" tanong ko, may takot sa aking boses.

"Bakit hindi? Kung talagang gusto mo, gawin mo," sabi ni Pres. K, na tila nagbibigay ng lakas ng loob.

Ang mga tanong at sagot ay nagdulot sa akin ng mas malalim na pag-iisip. Ang mga pagkakataong ito ay hindi lamang para sa kasiyahan; ito rin ay pagkakataon upang makilala ang sarili at mga tao sa paligid.

"Next turn, Pres. K!" sigaw ni Domini, na nagbigay muli ng sigla sa laro.

Umikot ang bote at huminto sa harap ni K. "Okay, K. Truth or dare?" tanong ni Sir Daniel, na may ngiti.

"Dare," sagot ni Pres. K na tila handang-handa sa lahat.

"I dare you to say something nice about me," sabi ni Sir Daniel, na tila nag-aasikaso.

"Okay. Daniel, ikaw ang masayang bahagi ng buhay ko. Kahit na minsan, nakakainis ka, nandiyan ka palagi," sagot ni Pres. K, na tila nagiging mas malambing.

"Wow, salamat! Iyan na ang pinakamasayang compliment na nakuha ko," sagot ni Sir Daniel, na tila nagpapakita ng saya.

Ang mga tawanan ay nagpatuloy, at ang lahat kami ay tila napawi ang mga alalahanin. Sa likod ng mga biruan, tila may koneksyon sa pagitan ng magkapatid na hindi kailanman mapapantayan.

Ngunit sa isang pagkakataon, nagbiro si Pres. K. "Teka, may tanong ako para sa lahat. Sino ang tingin niyo ang mas mabait, ako o si Daniel?"

Tumawa ang lahat, at nagbigay ng kanya-kanyang opinyon. Pero sa huli, ang mga tawanan at biruan ay nagdala sa amin ng isang mas malalim na pagkakaintindihan—isang pagkakataon upang makilala ang isa't isa hindi lamang bilang mga kaibigan, kundi bilang pamilya.