Mabigat ang araw ni Amora. Pagod na siya mula sa trabaho at pakikitungo sa mga maliliit na problema sa opisina, kaya nang niyaya siya ni Sir Daniel na mag-coffee break, agad siyang pumayag. Kailangan din niya ng kaunting oras para magpahinga at makausap ang kaibigan niya sa opisina. Sa mga oras na iyon, gusto lang niyang mag-relax kahit sandali.

"Nakikita kita, Amora. Parang hindi na natatapos ang trabaho mo," biro ni Sir Daniel habang nag-aabot ng coffee cup kay Amora. "Kaya niyaya na kita para makausap naman kita. Kamusta ka na?"

Ngumiti si Amora, bagama't halata ang pagod sa kanyang mga mata. "Okay naman, Sir Daniel. Pero lately, parang hindi na natatapos ang workload. Hindi pa ako fully adjusted dito, pero sinusubukan ko pa rin."

Tahimik na tumango si Sir Daniel. "Alam ko, mahirap talaga. Lalo na kung si President K ang boss mo." Nagtaas siya ng kilay, halatang nagbibiro, pero may konting concern sa tono ng boses niya. "Pero Amora, huwag mo masyadong dalhin sa dibdib. You're doing great."

Napangiti si Amora, pero bago pa siya makasagot, biglang nag-ring ang phone niya. Si President K ang tumatawag.

"Oh no," bulong ni Amora. "Si President K na naman."

Nang sinagot niya ang tawag, narinig niya agad ang malamig na boses ni President K sa kabilang linya. "Amora, ano ba 'tong design na pinadala mo? Hindi ko gusto. Ayusin mo 'yan agad."

Hindi makapagsalita si Amora sa sobrang inis. Kaka-break lang niya, pero tila hindi talaga nauubos ang demands ni President K. "I'll fix it right away, sir," sabi niya bago ibaba ang tawag.

Napansin ni Sir Daniel ang bigat na bumalik sa mukha ni Amora. "Si K nanaman? Ano bang problema?"

"Design na naman, Sir Daniel. Akala ko okay na, pero may nakita siyang mali. Kailangan ko na naman i-revise," sagot ni Amora, hinahagod ang sintido para maibsan ang sakit ng ulo.

"Don't stress too much. Kaya mo 'yan," sabi ni Sir Daniel, hinihikayat si Amora.

Napatitig si Amora kay Sir Daniel. "Thank you, Sir. But I should get back to work."

Matapos ang coffee break, bumalik si Amora sa kanyang desk at nagsimulang ayusin ang design na ipinaparevise ni President K. Dumaan ang mga oras, nakatutok siya sa trabaho. Pero biglang nag-ring ang phone niya ulit—this time, hindi si President K ang tumatawag. Isa ito sa mga kawani ng bahay ampunan na tumatawag sa kanya.

"Hello?" tanong ni Amora, kabadong sumagot.

"Amora, si Manang Ester, isinugod namin sa ospital. Nasa critical condition siya ngayon," sagot ng nasa kabilang linya. Biglang bumagsak ang mundo ni Amora. Si Manang Ester, ang taong tumayong nanay sa kanya sa bahay ampunan, ay nasa peligro.

Hindi malaman ni Amora ang gagawin. "Saang ospital po?" agad niyang tanong, habang nanginginig ang mga kamay niya.

"Sa Mercy General," sagot ng kausap. "Kailangan namin ng tulong para sa mga bayarin sa ospital. Wala kasi kaming sapat na pondo."

Pagkatapos ng tawag, mabilis na tumakbo si Amora papunta sa opisina ni President K. Nagpapalit-palit na ng isip si Amora kung paano niya sasabihin ito kay K. Alam niyang mahirap kausapin si President K tungkol sa personal na bagay, pero wala siyang ibang magagawa. Kailangan niya ng pera at wala siyang ibang malapitan kundi ang boss niya.

Pagdating niya sa opisina ni President K, kumatok siya nang mahina.

"Come in," malamig na sagot ni President K mula sa loob.

Pagpasok ni Amora, nilahad niya agad ang sitwasyon. "Sir, may emergency po ako. Kailangan ko ng advance sa sahod. Si Manang Ester, yung matandang nagpalaki sa akin, isinugod po sa ospital. Kailangan ko lang ng tulong para sa mga bayarin."

Tahimik lang si President K, tinitigan siya mula ulo hanggang paa. Hindi nagsalita si Amora, umaasa ng sagot. Pero nang magsalita si President K, malamig ang boses nito.

"Amora, hindi tayo nagpapautang ng sahod dito sa kompanya. Alam mo 'yan. It's against policy."

Hindi makapaniwala si Amora sa narinig. Mabilis na umakyat ang luha sa kanyang mga mata. "Pero, sir... emergency po ito. Kailangan ko lang talaga ng tulong."

Ngunit hindi nagbago ang ekspresyon ni President K. "Rules are rules, Amora. Hindi ko pwedeng ibigay 'yan."

Hindi na napigilan ni Amora ang luha niya. Bigla siyang naluha at napaiyak. Hindi niya inasahan na magiging ganito ang pagtugon ni President K. Wala siyang ibang magagawa kundi ang umiyak dahil sa bigat ng sitwasyon. Pakiramdam niya, pinagsakluban siya ng mundo.

Habang umiiyak si Amora, nakita ni President K ang sakit at pangangailangan sa mukha ng kanyang personal assistant. Hindi man siya sanay makakita ng ganoong emosyon, tila nakaramdam siya ng guilt. Hindi siya nagsalita ng ilang minuto, tila nag-iisip kung paano haharapin ang sitwasyon.

Nang akma na sana siyang magbago ng isip at sabihin kay Amora na papahiram siya ng pera, biglang bumukas ang pinto at pumasok si Sir Daniel.

"Anong nangyayari dito?" tanong ni Sir Daniel, kitang-kita ang pagkabahala sa mukha niya nang makita si Amora na umiiyak.

Mabilis na tumayo si Amora at nagpunas ng luha. "Sorry, Sir Daniel. Kailangan ko lang ng tulong. Si Manang Ester po, nasa ospital..."

Hindi na hinintay ni Sir Daniel na tapusin ni Amora ang sinasabi. Agad siyang lumapit. "Ako na ang bahala, Amora. Huwag ka nang mag-alala."

Nagulat si President K sa sinabi ni Sir Daniel, pero hindi na siya kumontra. "Fine. Bahala ka na diyan, Daniel," sabi ni President K bago siya bumalik sa trabaho.

Bumalik ang konting pag-asa sa puso ni Amora. Hindi siya makapaniwala sa bilis ng tulong na ibinigay ni Sir Daniel. Agad silang nagpunta sa ospital, at habang nasa biyahe, tahimik lang si Amora. Pero naramdaman niya ang init ng concern ni Sir Daniel, na para bang isang kaibigan na matagal na niyang kilala.

"Salamat, Sir Daniel," mahina niyang sabi habang binabaybay nila ang daan papuntang ospital.

Ngumiti si Sir Daniel. "Walang anuman, Amora. Gusto ko lang makatulong."

Pagdating nila sa ospital, hinanap agad nila si Manang Ester. Nakita nila itong nakaratay sa isang kwarto, may mga dextrose at oxygen mask. Halos bumagsak ang katawan ni Amora sa sobrang panghihina sa pag-aalala.

"I'm here, Manang," bulong ni Amora habang hawak ang kamay ng matanda.

Pinagmamasdan lang ni Sir Daniel ang eksena mula sa likod. Tahimik siya, pero alam ni Amora na ramdam niya ang presence niya at ang suporta nito.

Matapos makausap ang doktor at malaman na nasa stable na kalagayan si Manang Ester, nagdesisyon na si Sir Daniel na ihatid si Amora pauwi. Habang nasa kotse, tinanong siya ni Sir Daniel, "Kumusta ka na? Alam kong mabigat ito para sa'yo."

Huminga nang malalim si Amora at tumingin kay Sir Daniel. "Mahirap po, Sir. Pero salamat talaga sa tulong ninyo. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala kayo."

Hinawakan ni Sir Daniel ang balikat ni Amora at ngumiti. "You don't have to thank me, Amora. Kapag kailangan mo ng tulong, nandito lang ako."

Napangiti si Amora sa sinabi ni Sir Daniel. Ramdam niya ang sinseridad nito, at kahit papaano, nabawasan ang bigat ng kanyang loob. Tahimik silang nagpatuloy sa biyahe, pero sa loob ni Amora, nakaramdam siya ng konting kagaanan. Sa kabila ng lahat ng nangyari, nariyan si Sir Daniel para tulungan siya, at iyon ang nagbigay sa kanya ng lakas para magpatuloy.

Pagdating nila sa bahay, bago bumaba si Amora, tinapik siya ni Sir Daniel sa balikat. "Take care of yourself, okay?"

Ngumiti si Amora at tumango. "Salamat, Sir Daniel."

Tahimik na nakaupo si Amora sa tabi ng kama ni Manang Ester, tinititigan ang matandang halos walang kagalaw-galaw. Naka-dextrose ito at may oxygen mask, at tila napakalalim ng tulog. Hindi mapakali si Amora—ramdam niya ang kaba at takot na bumalot sa kanyang dibdib. Para siyang batang muling nawawalan ng direksyon. Si Manang Ester na ang tumayong ina niya mula noong iniwan siya ng kanyang mga magulang sa bahay-ampunan. Hindi pa siya handang mawala ang matanda.

"Manang... gumising ka naman," bulong ni Amora habang hawak ang malamig na kamay ni Manang Ester.

Dahan-dahang nagmulat ng mata si Manang Ester, ngumiti nang makita si Amora. "Anak... nandito ka pala," mahina niyang sabi, pero ramdam pa rin ang pagmamahal at lambing sa kanyang boses.

"Manang, huwag ka munang aalis, ha? Hindi ko pa kaya. Hindi ko kaya na mawala ka," nangingilid ang luha ni Amora.

Ngumiti si Manang Ester, pero bigla siyang huminga ng malalim, parang nahihirapan. Agad na natakot si Amora at napapitlag. "Manang? Manang!"

Biglang isinara ni Manang Ester ang kanyang mga mata at tumigil sa pagsasalita, na para bang nawalan ng hininga. Napasigaw si Amora, "Manang! Huwag! Please, huwag kang iiwan!"

Subalit, isang segundo lamang ang lumipas, biglang nagmulat muli si Manang Ester ng mata at ngumiti, tumatawa ng mahina. "Loko-loko ka, Amora. Biro lang 'yan. Huwag kang mag-alala. Hindi pa ako aalis. Hindi pa ako pwede."

Napabuntong-hininga si Amora, sabay tawa at hagulgol. "Manang naman! Akala ko totoo na. Huwag mo akong ganyanin," sabi niya habang pinupunasan ang luha sa kanyang pisngi.

"Pasensya na, anak. Gusto ko lang na huwag kang masyadong mag-alala. Tignan mo, kaya ko pang magbiro, diba? Ibig sabihin ay hindi pa ako aalis," paliwanag ni Manang Ester habang hinihimas ang kamay ni Amora.

Hindi maiwasang mapangiti si Amora kahit na patuloy pa rin ang kanyang pag-aalala. "Manang, salamat. Pero sana naman, hindi mo na ako ginulat ng ganun."

Umiling si Manang Ester. "Alam kong mahirap para sa 'yo ang lahat, lalo na sa trabaho. Gusto ko lang na palakasin ka kahit papaano. Kailangan mo 'yan para harapin ang mga demonyo mo sa opisina."

Napangiti si Amora at napailing. "Ay, naku, Manang, tama ka riyan. Grabe si President K. Paiba-iba ng ugali. Minsan mabait, minsan... parang demonyo talaga," tumatawang sabi ni Amora. "Hindi ko alam kung saan ako lulugar minsan."

Natawa si Manang Ester, tila naaliw sa kwento ni Amora. "Si President K? Ikwento mo nga, anak. Ano bang mga pinaggagawa ng boss mong 'yan?"

Huminga nang malalim si Amora at nagsimula siyang magkwento. "Eh kasi, Manang, sobrang strikto niya. Pati yung mga simpleng bagay, hindi puwedeng magkamali. Kahit na pinilit ko nang ayusin yung design ko para sa project namin, ayaw pa rin niya. Laging may mali sa kanya."

"Ganun ba?" tanong ni Manang Ester habang tahimik na nakikinig. "Bakit naman ganun siya?"

"Ewan ko ba, Manang. Minsan, okay naman siya—parang gusto kong isipin na tao pa rin siya. Pero most of the time, talagang hindi ko siya maintindihan. Parang ang daming galit sa mundo," sagot ni Amora habang naglalabas ng sama ng loob.

"Alam mo, anak," sabi ni Manang Ester, "minsan kasi, may mga tao na maraming bitbit na problema. Hindi nila alam kung paano i-handle, kaya nagiging mainitin ang ulo nila o parang hindi makausap ng maayos. Pero tandaan mo, hindi mo dapat dalhin lahat ng bigat nila. Ang importante, ginagawa mo ang best mo."

Napatigil si Amora, napaisip sa sinabi ni Manang Ester. Tama si Manang. Hindi naman kasalanan ni Amora kung paano kumilos si President K. Ginagawa naman niya ang lahat, at iyon ang importante.

"Pero buti na lang talaga at nandiyan si Sir Daniel," biglang sabi ni Amora, medyo nagliwanag ang mukha niya sa pagbanggit ng pangalan ni Sir Daniel. "Sobrang bait niya, Manang. Siya nga ang nagbayad ng hospital bills mo. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala siya."

Nagningning ang mga mata ni Manang Ester sa narinig. "Ah, ganoon ba? Mukhang mabuting tao si Sir Daniel. Baka naman, anak..." at nagniningning na nagbiro si Manang Ester, "baka siya na ang para sa'yo?"

Natawa si Amora, pero agad din siyang umiling. "Naku, Manang, hindi! Trabaho lang 'yun. Mabait lang talaga si Sir Daniel, kaya nagpapasalamat ako. Pero wala 'yun, Manang."

"Sus," sabi ni Manang Ester habang nakangiti. "Sinasabi mo 'yan ngayon. Pero sino ba ang laging nandiyan kapag kailangan mo ng tulong? Sino ang nag-abala para makasama ka dito ngayon?"

Napangiti lang si Amora, pero pilit pa rin niyang iniwasan ang ideya. "Manang, trabaho lang talaga ito. Huwag mo na akong biruin."

"Okay, okay," sabi ni Manang Ester habang nakangiti pa rin. "Pero tandaan mo, anak, minsan, ang mga bagay na hindi natin inaasahan, sila pa ang pinakaimportanteng mangyayari sa buhay natin."

Tahimik na ngumiti si Amora, pero sa loob-loob niya, nagbigay ng kaunting liwanag ang mga sinabi ni Manang Ester. Totoo, hindi niya maitatanggi na sobrang laki ng tulong ni Sir Daniel sa kanya. Pero hindi pa siya handang mag-isip ng tungkol doon—maraming bagay pa siyang dapat ayusin.

"Amora, anak," malambing na sabi ni Manang Ester, "alam kong maraming nangyayari sa'yo ngayon. Pero gusto kong malaman mo na nandito ako, palaging handang makinig sa'yo. Lalo na ngayon, mas kailangan mong maging matatag. Huwag kang panghinaan ng loob."

Napatango si Amora. "Salamat, Manang. Ikaw lang talaga ang lagi kong takbuhan. Kaya hindi ko pa kaya na mawala ka."

Hinaplos ni Manang Ester ang pisngi ni Amora. "Huwag kang mag-alala. Hindi pa ako aalis. Basta magtiwala ka lang sa sarili mo, at huwag mong hayaan na lamunin ka ng mga problema mo. Isa kang matapang na babae, Amora. Alam kong kaya mo 'yan."

Napatango si Amora, pakiramdam niya ay muling bumalik ang lakas sa kanya. Tama si Manang Ester—kaya niya ito, kahit mahirap. Sa dami ng mga pinagdaraanan niya, hindi siya dapat panghinaan ng loob.

Habang nag-uusap sila ni Manang Ester, dumating ang doktor at kinamusta ang kalagayan ng matanda. Sinabi nito na sa ngayon ay stable na ang kondisyon ni Manang Ester, ngunit kailangan pa rin ng patuloy na gamutan at obserbasyon. Nang marinig ni Amora ang magandang balita, mas lalo siyang nakahinga nang maluwag.

"Amora, uuwi ka na ba?" tanong ni Manang Ester matapos makausap ng doktor. "Huwag ka masyadong magtagal dito. Ayoko namang makitang pagod na pagod ka."

"Hindi, Manang. Gusto ko dito lang ako sa tabi mo. Ayokong iwan ka," sagot ni Amora.

Ngumiti si Manang Ester. "Kung gusto mo, anak. Pero magpahinga ka rin, ha?"

Matapos ang ilang oras ng pag-aalaga kay Manang Ester, naramdaman ni Amora na bumalik na ang kanyang lakas. Minsan, kailangan lang talagang may makausap, kahit saglit, para makaramdam ng gaan sa kalooban. Sa mga salita ni Manang Ester, natutunan ni Amora na hindi niya kailangang mag-isa sa pagharap sa mga problema. At sa kabila ng lahat, palaging mayroong taong handang tumulong at magbigay ng suporta.