Dave POV

"David?" Mijn moeder kijkt op wanneer ik de woonkamer inloop. Ik ben net klaar met trainen en het ging niet zoals gepland. "Hoe was het honkballen?"

Ik leg mijn tas op de grond neer. "Het sloeg nergens meer op. We hebben nieuwe spelers in ons team," ik schud mijn hoofd. "Stelletje prutsers. Nog even en we liggen er zaterdag uit."

"Dat zou jammer zijn, ik weet hoe hard je ervoor hebt gewerkt." mijn moeder kijkt me even aan voor ze iets voor mijn gezicht houdt. "Weet jij van wie dit is? Ik heb het vanochtend uitgewassen, maar ik kan me niet herinneren van wie het moet zijn."

Ik laat mijn ogen over de donkerblauwe tas van Carlos vallen. Over het stof zitten enkele zwarte strepen stift, wat op woorden moeten lijken. "Ja, die is van Carlos."

Mijn moeder knikt en duwt het voorwerp in mijn handen. "Geef het maar snel terug, anders heeft die jongen niks voor school." Ze draait zich om en neemt vervolgens mijn jongere zusje in haar armen. "Ik weet niet waar hij woont, en daarnaast moet ik nog koken." Ze kijkt me aan en glimlacht. "Ik weet dat je liever wilt douchen maar het duurt vast maar vijf minuutjes."

Ik knik maar. Mijn moeder is druk en ik kan haar ook niet alles laten doen. Vooral niet als het om mijn jongste zusje Celine gaat. Ze is veel zorg nodig omdat ze geestelijk niet goed is. Daarnaast heb ik wel vijf minuten de tijd om naar Carlos zijn huis te rijden en hem zijn tas te geven. Ik steek mijn hand op en ik besluit dan om naar hem toe te gaan.

Ik stap uit mijn auto met Carlos zijn tas in mijn armen. Ik loop het erf op. Carlos zijn huis is groot, heel groot. Ik loop hier wekelijks voor de post en om een één of andere reden voel ik me erg klein wanneer ik hier ben. Niet alleen is het erf groot. Het huis is al helemaal overweldigend. De voordeur is groot, bekleed met glas en lood. Door het glas kan ik bijna niet naar binnen kijken, maar ik gok dat het opnieuw mega is daar binnen.

Ik bel aan en al snel word ik begroet door een vrouw. Ze heeft donker haar en lichtbruine ogen, net als Carlos heeft. Haar haren zitten in een knot. Sommige haren pieken eruit.

"Ik kom voor Carlos," zeg ik.

"En wie ben jij?" Ze fronst haar wenkbrauwen naar me terwijl ze de deur iets verder open houdt. Ik schrik me bijna dood om de gang, die is nog groter dan ons hele huis

"Dave, ik ko-"

"Je komt voor Rachel, niet voor Carlos." Ze onderbreekt me ruw.

Rachel?

Volgens mij is deze vrouw een beetje klankendoof want ik zei zeker weten de naam Carlos.

"Rachel!" De vrouw schreeuwt door het huis. Het zal me niet verbazen dat er nog een echo ontstaat. Nog geen twee seconden later hoor ik geluiden.

"Wat?!" Een donkerharig meisje komt de trap af gelopen. Ze heeft lange benen, krullend haar en bruine ogen. Haar gezicht staat chagrijnig.

Wacht..

Rachel van het cheerleader is Carlos zijn zus?

Welja. Ze hebben wel dezelfde gezichtsuitdrukking..

"Oh, hee Dave!" Ze glimlacht wanneer ze mij in beeld krijgt. "Wat een verassing!" Nu pas zie ik hoeveel ze overeen komt met Carlos. Stom dat het me nooit eerder is opgevallen.

"Hey," ik glimlach terug naar der. Dan hou ik mijn tas op. "Carlos is zijn tas vergeten bij mijn huis."

"Hij valt je toch niet lastig?" De vrouw met de mislukte knot kijkt me onderzoekend aan. Ik frons. Oké, ze zullen bij zijn thuis vast weten dat Carlos geen makkelijk iemand is. Maar om dan te zeggen dat hij me lastig valt gaat wel erg ver. Ik vind Carlos best oke. Hij is in ieder geval niet bang, ondanks alle Meppen die hij heeft gehad.

"Waarom zou je voor Carlos komen?" Rachel stapt naar achteren met een grimas. "Kom," ze trekt de tas uit mijn handen. "We gaan naar mijn kamer. Mam, Stoor ons niet." Ze kijkt haar moeder niet eens aan wanneer ze dat zegt. Ze klinkt hard.

We lopen beide de trap op. Die is overigens ook weer overweldigend. Ik denk dat er duizenden lijken op kunnen liggen, en je hebt nog steeds de mogelijkheid om de trap op te lopen.

Aan de wand zie ik verschillende foto's. Het zijn constant foto's van twee kinderen, een jongen en een meisje. Het valt goed te zien dat het Carlos en Rachel moeten zijn. Rachel lijkt echt sprekend. Ze krullen, haar ogen en gezichtsuitdrukking kloppen. Alleen Carlos ziet er iets anders uit. Hij lijkt dunner en zijn ogen zien er lichtbruin uit.

"Je hebt geen goede band met Carlos, of wel?"

Rachel stopt midden op de trap. "Nee," dan lopen we verder. "Hij is agressief en onbeschoft." Ze loopt een kamer binnen en ik val vervolgens bijna flauw.

Hoeveel vierkante meter heeft een mens nodig?!

Ze heeft een grote kamer. Groter dan ik ooit heb gezien. Het is roze met paars en er zijn overal knusse hoekjes gemaakt.

"Ik kan hier wel een moord voor doen, zoveel ruimte." Mompel ik. Rachel trekt een wenkbrauw naar me op, zeker niet wetend met hoeveel mensen we wonen. En hoe klein ons huis is. Ik zie hoe ze de tas voor me houdt. "Dave," begint ze. "Je snapt toch heus wel waarom iedereen de pik heeft op hem."

Eerlijk gezegd niet. "Nee," zeg ik dan ook. "Als ze hem met rust laten zal hij ze ook met rust laten."

Rachel schiet in de lach. "Ik zie het al. Hij heeft je gemanipuleerd. Hij is gevaarlijk, en hij zal er alles aan doen om aandacht te krijgen." Ze haalt diep adem. "kom, ik zal je even wat wijzer maken over mijn broertje." Ze klopt naast haar op het bed. Vervolgens zitten we beide. Wat eigenlijk een beetje zonde is van het meubelstuk. In haar kamer staan zeker wel een paar verschillende stoelen en een bank. En waar zitten wij op? Juist, een bed. Ze begrijpt zeker niet hoe meubels werken maar het zal wel aan mij liggen.

"Dave, kan ik je iets vertellen?" Rachel draait zich naar me toe. "Ik bedoel, dat het tussen ons blijft? Het gaat over Carlos. Zo te zien heb je een band met hem en ik wil graag.. Je moet het beloven. Je vertelt het niemand, vooral Carlos niet."

Ergens heb ik zin om mijn hand op te steken en er vandoor te gaan. Het gaat me niks aan hoe Carlos leeft en wat Rachel te melden heeft. Daar kom ik zelf wel achter. Ik wil naar huis, eten en douchen. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het. "Ik beloof het."

Rachel knikt naar me en ze haalt heel diep adem. "Eigenlijk hoort Carlos in een kliniek thuis. Voor mensen met een stoornis. Maar mijn ouders willen hem niet weg doen en ze houden het liefst al het leed vast. Ze houden zoveel van hem." Ze slaat haar ogen neer. "Hij is gewoon gewelddadig.. Maar dat komt omdat hij niet goed is bij zijn hoofd."

Ik staar naar haar.

Wat?

Oké.. Carlos is overduidelijk anders dan anderen. Hij heeft iets speciaals over zich. Dat maakte hem interessant. De manier hoe Carlos reageert op andere is interessant. Hij lijkt het allemaal niks te deren maar zijn opmerkingen komen vaak wel raar uit de hoek.

"Ik hou veel van hem, dus ik kan ermee leven." Ze kijkt me aan. "Maar ik wil je waarschuwen. Hij kan niet tegen contact. Je moet hem niet toelaten, dan maak je hem ziek en gek. Carlos is geen lieverdje. We weten niet eens of hij speelt of hij ziek is, of dat hij gewoon agressief is. Hij misleidt mensen en hij doet ze pijn." Dan fronst ze. "Die tas. Hoe kom je eraan?"

"Carlos was gisteren bij me." Ik voel mijn mond droog worden. Ik heb waarschijnlijk vreselijke dingen gedaan. Carlos kan dus niet tegen contact en ik prop mijn tong in zijn mond. Geweldig, heb ik weer.

"Dat was het dus." Rachel schudt haar hoofd. "Hij was toen hij thuis kwam zo agressief. Hij stompte mijn moeder en alles ging fout." Haar stem trilt. "Je moet echt stoppen," ze kijkt me aan. "Dave ik waarschuw je. Hij is gevaarlijk. Dat is waarom iedereen hem met rust laat wanneer dat niet anders kan. Zelfs ik moet doen dat het mijn broertje niet is. Anders wordt hij kwaad, gaat hij andere verwonden of nog erger. Dan wordt hij depressief." Ze slaat haar ogen neer. "Alsjeblieft laat hem met rust.. Ik wil mijn broertje niet kwijt.. Hij is dan wel agressief, en zelfs verwend. Maar hij blijft mijn broertje. Nu is hij misschien aardig tegen je, maar wanneer je hem niks meer nieuws geeft wordt hij woest."

"Maar tegen mij is hij niet agressief," probeer ik. Teminste, op dit moment niet.

"Thuis wel," brengt Rachel in. "Dan is hij woest en dan moet mijn moeder het ontgelden."

Ik voel een draai in mijn maag. Het maakt me misselijk om te weten dat Carlos zo is. Ik dacht dat hij juist aandacht nodig had en stiekem genoot van mijn aanwezigheid. Maar eigenlijk maak ik alles erger dan wat het is. Als hij werkelijkwaar ziek is, dan moet ik zo gauw mogelijk stoppen. Ook wanneer het gewoon een verwend iemand is.

"Kijk," Rachel staat op. "Ik laat je zijn kamer zien."

Ik sta ook op en ik loop Rachel achterna. Ze opent de deur en ik ben jaloers. Stik jaloers.

Een donkerblauwe kamer schiet me tegemoet. Hij is groot, maar gevuld. Er staat een hemelbed, een bank, grote kast en een plasmatv. Onder de TV staat een kast, allerlei spelcomputers. "Wat the fuck," nog even en ik trouw met deze gozer.

"Dat is om hem in huis te houden. Hij heeft zijn eigen tijd nodig. En rust." Rachel sluit de deur weer voor me. De hemel wordt voor me neus weg gehaald. "Mijn ouders doen alles voor hem om hem veilig te houden."

"Wat moet ik met Carlos doen?" Ik laat mijn ogen op Rachel zakken. Ze duwt haar handen in haar haren. "Het beste is om geen contact te zoeken. En wanneer je contact hebt, wees dan ruw. Dan weet hij tenminste dat het over is. Als je aardig doet dan.." Ze schudt haar hoofd. "Hij raakt echt van streek.. Sorry dave. Desnoods moet je agressief zijn. Dat pikt hij meer op. Kijk maar naar Marc, dit gebeurt niet voor niets. Anders hadden mijn ouders er wel iets tegen gedaan. Dat is waarom het op school wordt toegelaten." Ze legt een hand op mijn schouders.

Ik voel me leeg. Heel leeg.

Contact met Carlos hebben voelde goed. Ik was blij en zelfs opgelucht over het feit dat Carlos af en toe toch normaal met me kan praten. Ik word zelfs niet in elkaar geslagen. Maar nu ik dit weet voel ik me.. Anders.. Net alsof Carlos dood is gegaan.

En ergens vraag ik me af of ik het wel kan.

Kan ik afstand nemen van Carlos?

"Je zit er echt mee hè?" Rachel kijkt me aan. "Ik weet dat het lastig is. Maar je zult zien, het is beter zo."

"Als jij het zegt.."

Rachel glimlacht kort naar me. "Ik help je, echt. Laten we anders binnenkort iets gaan drinken. Wat dacht je van morgen?"

Ik knik naar haar. Het valt me mee dat ze aardig is. De meeste cheerleaders zijn verschrikkelijke bitchen. Maar Rachel valt mee. Ik waardeer het dat ze zich zorgen maakt over carlos. Dat doe ik zelf namelijk ook.

"Dat is dan afgesproken, kom. Ik laat je eruit." Ze loopt voor.me uit de trap af. "En als je me dingen wilt vragen kan je me altijd bellen." Beneden pakt ze mijn mobiel en begint ze druk te typen. Waarschijnlijk haar nummer.

Achter haar gaat de voordeur open. Iemand met donker haar en bruine ogen stapt de hal binnen. Carlos.

Rachel geeft mijn telefoon terug en ze geeft me een glimlach. Dan draait ze zich om en zwaait ze naar haar broertje. "Hey, Kijk. Dave kwam langs."

"Hey," wanneer ik goed kijk zie ik dat het Carlos niet is. Maar Dylan, de prutser van het honkbalteam. Geweldig, hij lijkt verdomt veel op Carlos en ook bij hem heb ik er niet bij stilgestaan dat hij familie kan zijn van Carlos. Hij is alleen iets langer en zijn ogen lijken lichter. Hij knikt naar me en haalt dan zijn hand op. Dan loopt hij langs ons heen de trap op. "Dylan staat niet op alle foto's." Merk ik dan op.

Rachel kijkt naar me. Dan kijkt ze naar me. "Dylan was vaak ziek." Zegt ze tenslotte. "Tot morgen."

"Ik zie je morgen," mompel ik. Dan stap ik het huis uit en trek ik de deur achter me dicht.

Het valt me niet lekker dat Carlos niet tegen contact kan. Ik hoop dat ik hem niet beschadigd heb.. Ik had graag hem dichter bij me willen hebben. Hij voelde bijzonder. Iets wat ik nog nooit bij iemand had gevoeld. Het voelde verslavend. Carlos voelde verslavend. En nu moet ik loslaten en verder kijken.