Kolejny dzień dłużył się niemiłosiernie.
Jak zwykle siedziałem w swoim fotelu.

Niespodziewanie usłyszałem otwierane drzwi do budynku, ktoś usiłował cicho je przymknąć, usłyszałem kroki, ewidentnie kierował się w stronę mojego mieszkania.
Postać otworzyła drzwi, udawałem wyjątkowo zajętego wpatrywaniem się w ścianę.
-  Filiżankę herbaty? - zapytałem.

Nikt się nie odezwał, czułem nierówny oddech, osoby stojącej za mną.

Przewróciłem oczami. Nie miałem zamiaru się odwracać, gdyż wiedziałem kim jest ów tajemnicza postać.

- Tęskniłeś? - dźwięk głosu geniusza zbrodni rozniosł się po pomieszczeniu.

Niezbyt - odezwałem się  - pytałem czy chcesz filiżankę herbaty.

- Bardzo chętnie. - Powiedział.

Po kilku minutach James odezwał się.

- Jestem niemal w stuprocentach pewny, że nie masz pojęcia jak to możliwe, że żyje - powiedział z nutką zadowolenia.

Miał rację, teraz sobie uświadomiłem, że nie wiedziałem jakim cudem on żyje. Na moich oczach postrzelił się.

- Mylisz się - skłamałem. - Mam kilka teorii.

- Każda jest błędna, drogi Sherlocku.