Ada zamknęla drzwi swojego biura. Przekręciła klucz w zamku i wrzuciła go do zapełnionej po brzgi, skórzanej torebki.

Właśnie skończyła pracę. Lubiła ją. Kontakt z ludźmi, sztuka reklamacji - czuła się jak ryba w wodzie.

Trzydziestolatka powoli schodziła po schodach. Na parterze koło recepji zatrzymała ją sekretarka.

- Pani Adrianno! - wykrzyknęła swym słodziutkim głosem. Ubrana w obcisły żakiecik i za krótką spudniczkę. Na palcach miala neonowe tipsy. - To pan Miłosz Kołowidz - za jej plecami stanął barczysty mężczyzna. - Będzie z panią współpracował i dzielił biuro.

- A tak... - powiedziała zmieszana. - Coś pani wspominała... - podeszła powoli do mężczyzny. - W takim razie, witam nowego wspólnika!

Recjepcjonistka posłała im krzywy uśmiech swoich wyszminkowanych ust i zniknęła gdzieś na zapleczu.

Ada ruszyła w stronę wyjścia, ale zatrzymał ją męski głos.

- Może... - zaczął. - Wpadlibyśmy razem do baru? No wiesz, zanim zaczniemy razem pracować, warto byłoby się trochę poznać...

- Pijus... - szepnęła pod nosem. -  Może i morderca... - dodała. - Zgoda - oznajmiła pewnie.

Wyszli z budynku i ruszyli chodnikiem, idąc obok siebie. Po kilku zakrętach dotarli do podbliskiego baru. Weszli do środka i usiedli przy stoliku.

Podeszla do nich kuso ubrana kelnerka i zapytała:

- Co podać?

- Poproszę tego - Ada wskazala drinka na karcie menu.

- Lubisz to? - zapytał Miłosz.

- Nie wiem, wzięłam najdroższy - posłała mu spojrzenie z ukosa.

- Mówię o twojej pracy - uśmiechnął się lekko.

- Jasne... Praca w biurze mi odpowiada. A ty? Pracowałeś już kiedyś w tej branży?

- Nie. Po studiach porzuciłem te plany, jednak teraz ponownie chcę je zrealizować.

Kobieta kiwnęła głową.

- A co robiłeś do tej pory?

- Podróżowałem - wzruszył ramionami.

- Gdzie? - ciągnęła dalej temat.

- No wiesz... Po świecie...

- Ale gdzie dokładnie? Podróżowałeś sam czy z kimś?

- Sam.

Kelnerka podeszła do ich stolika i postawiła przed nimi zamówione wczesniej napoje.

- Nasze zdrowie! - stuknęli się kieliszkami.

Adrianna pociągnęła łyk ze swojej szklanki.

- Ile masz lat? - zapytała ni z tego ni z owego.

- A na ile ci wygladam? - spojrzał na nią podejrzliwie.

- Hmmm... Taki dobrze wygladający trzydziestolatek...

- Postarzasz mnie - zaśmiał się.

- Ile? - omiotła go wzrokim od dołu do góry.

- Dwadzieścia osiem - spuścił głowę. - A Ty?

- Kobiet o wiek się nie pyta - rzuciła mu zalotne spojrzenie.

- Często tu przychodzisz?

- Nigdy - na jej twarzy zagościło zakłopotanie.

- Nie lubisz czy nie masz odpowiedniego towarzystwa? - wbił w nia wzrok swoich bursztynowych tęczówek.

- To i to.

- Mhm... - mruknął.

- A ty?

- Czasem się zdarzy...

- Co rozumiesz mówiąc "czasem"? - przeszyła go swym spojrzeniem.

- Wiesz... Przez jakiś czas nie miałem roboty... Jakoś trzeba było to przetrwać - zaczął skubać brzeg karty menu. - Ale jednak się pozbierałem i wyszedłem na ludzi.

- Miałeś problem z alkoholem? - zapytała bezpośrednio.

- Powiedzmy...

Urwali rozmowę. Nie odzywali się więcej. Popijając kolejne drinki opróżniali swoje kieszenie.

. . .

Adrianna leżała na łóżku hotelowym, a Miłosz stał nad nią rozpinając swoją białą koszulę.

Wszystko co wydarzyło sie tamtej nocy odeszło w niepamięć.

Zadziałała magia alkocholu.

Może i tak było lepiej...