Stałam obejmując Caluma ramieniem w pasie i opierając głowę na jego barku. Obejmował mnie ramieniem, przyciskając do swojego boku. Znajdowaliśmy się na lotnisku, czekając na jego lot.

- Nie puszczę Cię – mruknęłam.

- Mówiłem Ci, że mogę nie lecieć.

- Lecisz – westchnął. – To, że nie chcę Cię puścić nie znaczy, że masz nie odwiedzać rodziny, kiedy masz wolne.

- Byłoby prościej jakbyś ze mną poleciała.

- Rozmawialiśmy już o tym, Calum. Mam tutaj sporo rzeczy do zrobienia.

- Pierwszą z nich jest napicie się dzisiaj z Su – zaśmiał się.

- Oh tak, będę świętować swoją wolność – czułam na sobie jego wzrok. Spojrzałam na niego. – Żartowałam głuptasie – cmoknęłam go w nos. – Ale nie radzę Ci poczuć za bardzo tej wolności w Sydney, bo ja się dowiem. Wszystkiego. Wiesz o tym – patrzył na mnie z rozbawieniem.

- Aż za dobrze – odpowiedział z cichym westchnięciem. – A ty masz być grzeczna.

- Zawsze jestem.

- To kwestia dyskusji – prychnęłam. Zerknęłam na zegar.

- Nie chce tego mówić, ale muszę. Musisz już iść.

- Jeżeli się spóźnię...

- Calum – przewrócił oczami. – Minie szybciej niż... - poczułam jego usta na swoich. Od razu oddałam pocałunek, łapiąc w dłonie materiał jego koszulki. Musnął po raz ostatni moje usta i zakończył nasz pocałunek, opierając swoje czoło o moje. – Kocham Cię – szepnęłam.

- Ja Ciebie też, Leen – odsunął się i sięgnął po swój bagaż podręczny. Podszedł do mnie wplątując swoją dłoń w moje włosy i cmoknął mnie w czoło. – Odezwę się zaraz po tym jak wyląduję.

- Jakoś wytrzymam te czternaście godzin. Pozdrów chłopaków, jeśli się z nimi spotkasz.

- Jasne. Do zobaczenia niedługo.

- Do zobaczenia – odsunął się ode mnie, a ja wypuściłam głośniej powietrze z ust, patrząc jak odchodzi. Po chwili minął bramki i odwrócił się. Posłałam mu uśmiech i pomachałam. Mam dwadzieścia dwa lata, a przy nim czuję się jak zakochana gówniara, która świata poza nim nie widzi. Oby te dwa tygodnie minęły jak najszybciej.