- Nie odbierałaś moich telefonów – powiedział.

- Więc dlaczego nie pojąłeś, że nie chcę z tobą rozmawiać? Idź stąd – szłam dalej. Nie zamierzałam się zatrzymywać.

- Nie, dopóki ze mną nie porozmawiasz – złapał mnie za ramię. – Co Ci powiedział?

- To co mówiłeś – prychnął.

- Na pewno kłamał. Leen ile mnie znasz, a ile znasz jego? W życiu nie powiedziałem o tobie złego słowa. Musisz mi uwierzyć!

- Nic nie muszę, Aaron – wyrwałam ramię z jego uścisku. – Nie chcę Cię więcej widzieć, zrozum to – powiedziałam patrząc mu prosto w oczy.

- Dlaczego mi nie wierzysz?! Leen, przecież mnie znasz, do cholery!

- Okazało się, że wcale – powiedziałam, usilnie starając się zachować spokój, chociaż ton jego wypowiedzi i zachowanie zaczynało mnie przerażać. – Nie jesteś tym Aaronem, którego poznałam kilka lat temu. Zachowujesz się jak wariat.

- Wariat? – zaśmiał się z niedowierzaniem. – Wariat?! Kochałem Cię Leen, wciąż kocham, a ty co? Ignorowałaś moje uczucia cały ten czas i zaprzepaściłaś wszystko dla jakiegoś idioty, który ma więcej kasy niż rozumu! – moja dłoń spotkała się z jego policzkiem. Uderzyłam go na tyle mocno, że jego głowa przekręciła się lekko w bok, a skóra na mojej dłoni piekła. Złapał mój nadgarstek, ściskając mocno. – Tak się bawić nie będziemy – prychnął.

- Puść mnie – głos mi zadrżał.

- O nie. Mam inne plany.

- Powiedziałam puszczaj! – jakoś mu się wyrwałam, ale zaraz ponownie złapał mnie za ramię, przyciągając do siebie i za nim zdążyłam zareagować, jego usta złączyły się z moimi. Chciałam się od niego odsunąć, ale mi na to nie pozwolił. Czułam się okropnie ze świadomością, że całuje mnie ktoś inny niż Calum. Odsunął się ode mnie, a ja natychmiast się mu wyrwałam. Spoliczkowałam go po raz drugi, czując zbierające się w oczach łzy.

- Nienawidzę Cię! Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj! – uciekłam od niego w stronę budynku w którym mieszkałam.

- To jeszcze nie koniec, Leen! – usłyszałam za sobą.

Kto idzie ze mną zabić Aarona? :D

Lov U♥