ΑΝΤΙΓΟΝΗ

Για λίγα λεπτά παραμένουμε σιωπηλοί με μόνη συντροφιά τα βλέμματά και τους χτύπους της καρδιάς που χτυπάνε ρυθμικά.Προσπαθώ να επεξεργαστώ αυτο που μολις ειπε. Ουσιαστικά μόλις παραδέχτηκε πως όντως με θέλει..ολα όσα κανει το δείχνουν

Εχω μπλέξει με αυτον τον μπελά πολυ! Παρα πολύ

"Αντιγόνη,μην χάνεσαι" εκει που δεν το περιμένω νιώθω τις παλάμες του πάνω στο πρόσωπο μου να με αγγίζουν φέρνοντας κοντά στο δικό του πρόσωπο "σε θέλω τοσο γαμημένα πολυ,που με τρελαίνει"τα μάτια του με καρφώνουν έντονα,το άγγιγμα του φωτιά και η καρδιά στα όρια της τρέλας

"Πάνο... εγω... " δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω πως να φερθώ.Τι περιμένει γαμώτο απο μενα;τι στο καλο πρέπει εγω να κάνω οταν ειμαι στην μέση; απο την μια ο μπελάς μου και απο την αλλη ο Μάρκος...το αγόρι μου!

"Μην πιέζεσαι μικρή μου,ολα στην ωρα τους..." είπε μονάχα πριν η πόρτα ανοίξει και η φίλη μου μπει μεσα κρατώντας δυο σακούλες με φαγητό και τους καφέδες μας..

"Πάνω στην ωρα Εμμανουέλα..
Μπράβο.. αμάν" αυτο το κορίτσι πάντα οταν δεν το χρειάζεσαι ειναι εκεί..Ανάποδη!

Μέχρι να φτάσουμε στην σχολή περα απο κατι κλεφτες ματιές και απο τις δυο μεριές, δεν μιλήσαμε περαιτέρω. Κατεβήκαμε απο το αυτοκίνητο νιώθοντας τον δίπλα μου,το έκανε ακομα πιο δύσκολο.Ετρεμα και μονο στην ιδεα οτι απείχε μολις λιγα εκατοστά απο κοντά μου.

Μπελά κοιτα τι μου κάνεις...

"Μετα σκέφτομαι να παω απο τον Στέφανο.Θέλετε να έρθετε μαζι;" τον άκουσα να ρωτάει λιγο πριν μπούμε μέσα.Την φίλη μου θέλω να δω εδω, εγω δεν πρόκειται να μιλήσω... Κοιτάζω επίμονα την Εμμανουέλα για να δω την απάντηση της,ειμαι σίγουρη πως θα αρνηθεί,τοσες μερες ειναι κλεισμένη μέσα λόγω του Στέφανου τωρα δεν νομίζω να αλλάξει κατι. Ειδικα αν πρέπει να τον δει!

"Ναι! Φυσικά, θα σε περιμένουμε εδω μολις τελειώσουμε!μας συγχωρείς λιγο τώρα.." δεν προλαβαίνω καν να επεξεργαστώ τα λόγια της, να δω την έκφραση του οταν την νιώθω να με σέρνει κυριολεκτικά μέχρι τις τουαλέτες

"Τι εκανα; τι έκανα;.... " ωραια, καλα παμε! Για πέντε συνεχόμενα λεπτά πηγαινοέρχονταν περα δώθε μουρμουρίζοντας.Κλασσική Εμμα!
Στηρίχτηκα στον τοίχο περιμένοντας την να τελειώσει.Ετσι κανει πάντα οταν κανει πράγματα χωρις να σκεφτεί οποτε πλεον την εχω μάθει.

"Εμμανουέλα!" στάθηκα μπροστά την πιάνοντας την απο τα μπράτσα "σταμάτα να κουνιέσαι,κλεισε τα μάτια και παρε μια ανάσα"ευτυχώς εκανε ότι της ειπα χωρίς αντιρρήσεις. Επειτα της ζήτησα να βγούμε εξω για να ηρεμήσει,δεν θα της ελεγα τίποτα τωρα.Δεν θα την βοηθούσε, την ξερω καλα την φίλη μου.

Μπήκαμε στο μάθημα καθυστερημένα
Καθίσαμε στις πισω σειρές όπου για καλη μας τύχη ο καθηγητής δεν μας έβλεπε.Δεν ειχα καμια όρεξη να τον ακούσω.Ηθελα απλα να καθίσω και να σκεφτώ όσα ειπώθηκαν πριν λιγη ωρα με τον Πάνο και όχι μόνο! Το ίδιο οπως φαίνεται εκανε και η Εμμανουέλα μιας και εκείνη με την σειρά της χάθηκε γρήγορα στις σκέψεις της

Δεν μπορώ να ξεφύγω πλέον απο τον μπελά με το όνομα Πάνος, μου εχει γίνει απαραίτητος και πρέπει να παραδεχτώ πως δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι...Και δυστυχώς εχω πεσει στην παγίδα του!

Δεν ξέρω τι να κανω,απο την μια ο Μάρκος που μερα με την μερα νιώθω να τον χάνω και απο την αλλη είναι ο Πάνος που οσο λαθος και αν ξερω οτι είναι αρχίζω να νιώθω πράγματα για εκείνον.

Γενικα στην ζωή δεν μπορούμε να ξερουμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα.

Η ζωη ειναι γεμάτη εκπλήξεις.Οταν πρωτοξεκίνησα να βγαίνω με τον Μάρκο αλήθεια ημουν χαρούμενη, αισθανόμουν πλήρης,μα ουτε μια στιγμή δεν ενιωσα την έλξη, την καρδιά μου να χτυπά τοσο γρήγορα που νομίζω πως θα σπάσει οταν βρίσκεται κοντά μου ο Πάνος...

Ειμαι ανάμεσα σε δυο αγόρια. Δεν ξερω τι ειναι αυτό που νιώθω για τον Πάνο..δεν ξερω τίποτα!

Οι ώρες περασαν γρήγορα, τα περισσότερα παιδια ειχαν ηδη βγει εξω οταν 'ξυπνησα' απο τις σκέψεις μου.Μίλησα και στην Εμμανουέλα, μαζι βγήκαμε έξω οπου τον ειδα αμέσως να μας περιμένει. Μια κοπέλα καθόταν διπλα του κάνοντας μια προσπάθεια να του τραβήξει την προσοχή.Μολις μας κατάλαβε, χαμογέλασε,κοιτάζοντας με μεσα στα ματια αρχισε να μας πλησιάζει αγνοώντας επιδεικτικά την κοπέλα που έδειχνε φανερά ενοχλημένη απο την συμπεριφορά του

Τι έγινε μολις τωρα; αγνόησε μια τοσο όμορφη κοπέλα για μια κοινή θνητή; για εμενα;

"νόμιζα πως θα είχατε φύγει" άκουσα να λεει,στιγμιαία τον ένιωσα να με αγκαλιάζει αφήνοντας ενα μικρό φιλι στην βάση του λαιμού μου

Μην μου το κανεις αυτο βρε μπελά

"αφου είπαμε πως θα έρθουμε δεν θα ηταν σωστό εκ μέρους μας να φύγουμε χωρις να ενημερώσουμε" αμήχανα του απάντησα καθως το χερι του ηταν ακομα ακουμπισμένο πάνω στην μέση μου.Η Εμμανουέλα δεν μίλησε φυσικά,προετοίμαζε τον ευατό της για την πολυπόθητη συνάντηση με τον Στέφανο.

"μπορεί να μετανιώσατε απλά και να φύγατε" αποκρίθηκε ανασηκώνοντας τους ώμους του ελαφρά. Γαμωτο φαινόταν τόσο γλυκός ετσι. Και όμως γλυκός,ο γνωστός Πάνος... Εξου και ο δικός μου μπελάς!

"μαζι ήρθαμε μαζι θα φύγουμε" αυθόρμητα του ειπα και σε δευτερόλεπτα το πρόσωπο του έλαμψε...

Λιγη ώρα αργότερα ήμασταν ήδη στην καφετέρια του Στέφανου.Η Εμμανουέλα πλήρης αδιαφορία, του ειπε απλα ενα γεια και στράφηκε αμέσως σε εναν συμφοιτητή μας που τύχαινε να ειναι εκει.Ειμαι σίγουρη πως το εκανε επίτηδες, θα μιλήσουμε μετά που θα είμαστε μόνες μιας μιας και  εχω να της πω πολλά. Όπως για παράδειγμα οτι το βλέμμα του Στέφανου είναι συνέχεια στραμμένο προς το μέρος της.

"γιατι δεν μιλάς όμορφη;" ήπιε λιγο απο τον καφέ του ενω κάθισε καλύτερα πάνω στην καρέκλα. Κοίταξε γύρω μας και έπειτα έστρεψε ολοκληρωτικά το βλέμμα του πάνω μου χαμογελώντας μου.Με σκοτώνει το κάθαρμα,το χαμόγελο του...

"ετυχε,κατι σκεφτόμουν και ξεχάστηκα.." δεν φάνηκε να με πιστεύει,πανω που πήγαινε να μιλήσει το κινητό μου άρχισε να χτυπά.Ο Μάρκος!Μολις ειδε ποιος με καλούσε το βλέμμα του σκοτείνιασε, πιο πολυ σαν να 'σπάστηκε' να το πω απλά...

Με μηχανικές κινήσεις το απάντησα, έχοντας τον Πάνο να με κοιτάει ακομα μεσα στα ματια κάνοντας μου ακομα πιο δύσκολο να μιλήσω "Μάρκο, θα σε πάρω μολις παω σπίτι.Τωρα ειμαι για καφε και δεν μπορώ να μιλήσω.Θα τα πούμε" του είπα δίχως να τον αφήσω να συνεχίσει

Τι εκανα μολις τώρα; παει χάλασα... Δεν το πιστεύω...

"Αντιγόνη,τον αγαπάς;" τον άκουσα να ρωτάει ύστερα απο λίγο πιάνοντας με εκπληκτικά απροετοίμαστη

Και τωρα;