ΑΝΤΙΓΟΝΗ

Οι μερες περνούν γρήγορα,η Εμμανουέλα ειναι κλεισμένη μεσα, έχει κυριολεκτικά μετακομίσει σπίτι μου.Θελει βοήθεια λεει.Δεν μπορεί, οταν ειναι μόνη, σκέφτεται συνέχεια τον Στέφανο και αυτο την φοβίζει.

Η φίλη μου ειναι τρελή δεν εξηγείται αλλιώς ας όψεται βέβαια που δεν μπορώ παρά να την καταλάβω γιατί ειμαι στην ιδια κατάσταση.Καθε μερα σκέφτομαι αυτόν τον μπελά που μπηκε με το ετσι θέλω στην ζωή μου και πολυ απλα προσπαθεί να γίνει μέρος της.Τι άνθρωπος ειναι αυτος τελος πάντων; δεν βλέπει οτι δεν ειμαι μόνη; δεν σέβεται τίποτα τελικά!
Δεν έχει σταματήσει φυσικά να με πλησιάζει,και το καλύτερο ειναι οτι δεν μου μιλάει.Απλα κάθεται με κοιτάει,περνάει δίπλα μου πετώντας διάφορα υπονοούμενα χωρις να μου αφηνει κανένα περιθώριο απάντησής,
ταχα μου οτι δεν το λεει σε μένα.Για αυτο ειναι μπελάς, καλα το λεω εγω

Και σε ολο αυτό δεν λείπουν οι υπερβολικές εκρήξεις ζήλιας απο την μεριά του Μάρκου.Τις περισσότερες φορες είναι στην τσίτα και σε καθε ευκαιρία ξεκινάει να δείχνει σε όλους οτι ειμαι δική του,λες και είμαι κανένα απόκτημα και θέλει να με δείχνει.

Δεν ξερω τι τρέχει και με εκείνον ,το μόνο σίγουρο πως αν συνεχίσει ετσι θα τσακωθούμε στα σίγουρα.Δεν θελω πολυ,ηδη εχω νεύρα με ολη την κατάσταση που επικρατεί

"Εμμα!Μπορείς να πας να πάρεις λιγη ζάχαρη;καποια προφανώς την τελείωσε για άγνωστο λόγο και τωρα δεν έχω για να τελειώσω το κεικ" φωνάζω κοιτάζοντας την,το καταλαβαίνει πως έχει κανει χαζομάρα και αμέσως σκύβει το κεφάλι της

Πως γίνεται ενα ολόκληρο βάζο με ζάχαρη να εξαφανίστηκε τοσο εύκολα; ζάχαρη τρώει στα κρυφά;τι είναι αυτο το κορίτσι τέλος παντων,απο ποιόν πλανήτη μας ήρθε;

"Αντιγόνη μου πήγαινε εσυ. Δεν βλέπεις οτι προσπαθώ να τελειώσω την εργασία; αύριο πρωί πρέπει να την παραδώσω και δεν εχω φτασει ούτε στην μέση" και τρώει την ζάχαρη και θα στείλει εμενα να παρω. Και ωραια να πήγαινα αλλα ετσι οπως είμαι θα με περάσουν για τρελή. Ανακατεμένα μαλλια,ρουχα οχι και τοσο της προκοπής και το αποκορύφωμα η πόδια λερωμένη και το πρόσωπο που έχει γεμίσει σοκολάτες.Αν δεν έλειπε δίπλα η Σοφία θα πήγαινα να ζητήσω από εκείνη,ειναι η μόνη που ξερω και μιλάω στην πολυκατοικία

"Πήγαινε στον Πάνο βρε κορίτσι μου. Δεν νομίζω να προλαβαίνεις να βγεις έξω.Ειναι ηδη οχτώ μίση, μεχρι να ετοιμαστείς και να περπατήσεις κιολας θα φύγει η ωρα" το μισώ όταν έχει δίκιο,δειχνει να ευχαριστιέται την περίφημη ιδεα της

Δεν μπορώ να κανω αλλιώς.Αν δεν το ειχα ηδη ξεκινήσει το κεικ δεν θα με πείραζε αλλα τωρα πρέπει να βιαστώ.
Οπως οπως φτιάχνομαι λίγο,την ακούω να γελάει μα αδιαφορώ. Κατεβαίνω στον όροφο του και αφου πάρω μια βαθιά ανάσα χτυπάω την πόρτα.

Δεν αργεί και πολυ να μου ανοίξει, αυτο που αντικρίζω βέβαια εχει συνέπειες καθως νιώθω το σώμα μου να παίρνει φωτιά.Ρε τι κακο μας έχει βρεί στα καλα καθούμενα!

"Καλως την δεν σε περίμενα" λεει χαμογελώντας πλατιά, με κοιτάει με ενα πονηρό βλέμμα μολις καταλαβαίνει πως το βλέμμα μου έχει καρφωθεί πάνω του.Εγω φταίω που ανοιγει τις πόρτες σχεδόν γυμνός; μονάχα με ενα κοντό σορτς λες και είναι ετοιμος για παραλία!

"Θέλω λιγη ζάχαρη και γρήγορα" αποκρίνομαι αποφεύγοντας να τον κοιτάξω.Το κάθαρμα το ευχαριστιέται!
Με αναστατώνει καθε φορα που ειναι κοντά μου.Μπαίνει μεσα κάνοντας μου νόημα να κλείσω την πόρτα και να τον ακολουθήσω. Πρώτη φορα έρχομαι στο διαμέρισμα του και για αγόρι το διατηρεί πολυ καλα μπορώ να πω.Με αφήνει για λιγο μόνη μέχρι να φέρει την ζάχαρη οσο εγω εχω την ευκαιρία να εξερευνήσω.Πάνω στο τραπεζάκι έχει αρκετές φωτογραφίες με την οικογένεια του και τους φίλους του.Πιάνω στα χέρια μου μια φωτογραφία που απεικονίζεται εκείνος μικρός,ασυναίσθητα χαμογελάω καθως την αγγίζω

"Μην την αγγίζεις" ακούω την φωνή του και αυτόματα τρομάζω, μια μικρή κραυγή βγαίνει απο τα χείλη μου καθως η κορνίζα πέφτει στο πάτωμα
Ετοιμάζομαι για γερές φωνες, παω να του ζητήσω συγγνώμη οταν τον βλέπω να λύνεται στα γέλια

"Μην τρομάζεις βρε μωρό,μια πλάκα ήθελα να σου κάνω.Μπορείς να αγγίζεις οσο θες και οχι μονο την φωτογραφία" απαντάει,σταματάει να γελάει ενώ έρχεται μπροστά μου "δεν ξερεις ποσες μέρες ονειρεύομαι το άγγιγμα σου" τα λόγια του με κανουν να παγωσω.Τι ακριβώς ονειρεύεται; μήπως τελευταία εχω προβλήματα με την ακοή μου; πρέπει να το κοιτάξω! Και ξανα λεω τι ακριβώς ονειρεύεται;

"μου έχεις κανει μεγάλη ζημια" συμπληρώνει με την απόσταση μας να μειώνεται ολο και περισσότερο

"Αντιγόνη..." το ένα του χέρι πιέζει την σάρκα μου φέρνοντας με ακομα πιο κοντά του ενώ με το άλλο  χαϊδεύει απαλά το μάγουλο μου, τα βλέμματα μας ενωμένα.. "Εισαι όμορφη ακομα και με τις σοκολάτες στο πρόσωπο σου.." με ειπε όμορφη; ενω ειμαι λερωμένη με σοκολάτα;

Δαγκώνω ασυναίσθητα το κάτω χείλος μου,νιώθω υπερβολικά αμήχανα αυτη την στιγμή.Κανονικά πρέπει να τον σπρώξω και να φυγω χωρίς δεύτερη κουβέντα.Αυτο λεει η λογική γιατί η καρδιά τα αλλαζει ολα.Λες και υπάρχει μια αόρατη δύναμη που με κρατά κολλημένη εκει.Λες και πρέπει να είμαι κοντά του

"μην το κανεις αυτο" τον ακούω να λέει κοφτά καθως το χέρι του αγγίζει τα χείλη μου "γιατι ειλικρινά δεν ξέρω για ποσο θα κρατηθώ ακομα.Αντιγόνη εσυ μπορεί να μην καταλαβαίνεις αλλα εγω εννοούσα κάθε μου λέξη οταν σου είπα οτι σε θελω δική μου.Καθε λέξη!" για λιγο δεν μιλαει κανεις απο τους δυο μας.

Δεν ξερω τι πρέπει να του πω.Δεν μπορώ να κρύψω την έλξη που νιώθω για εκείνον,δεν μπορώ να κρύψω τα τοσο έντονα συναισθήματα που τις τελευταίες μερες μετά την γνωριμία μας νιώθω, δεν μπορώ να κρυφτώ.Μα δεν γίνεται να ξεχάσω τοσο εύκολα τον Μάρκο για να ενα τυχόν ενθουσιασμό.

Αν ολα αυτα με τον Πάνο ειναι απλα ενθουσιασμός;μια κωμωδία με τραγικό φινάλε;Δεν γίνεται!Δεν μπορώ να το κανω αυτο σε κανέναν απο τους δυο.Πρέπει πρωτα να ξεκαθαρίσω τι συμβαίνει μεσα μου.

Ειμαι μπερδεμένη!Δεν ξερω τι μου γίνεται και φοβάμαι πως καποιος απο εμας σίγουρα θα πληγωθεί.Πως ξερω εγω οτι ο Πάνος μου λεει την αλήθεια και δεν ειναι κάποιο καπρίτσιο;

Για τίποτα δεν μπορεί να εισαι σίγουρη Αντιγόνη μου... Για τίποτα και για κανέναν,όλοι μπορεί να έχουν πολλα πρόσωπα. Δείχνουν αυτο που θέλουν γιατί έχουν κάποιο σκοπό...
τα λόγια της μητέρας μου αυτή την φορά έρχονται στο μυαλό μου.Η μοίρα παίζει πολλα παιχνίδια μαζι μου και δεν θα τα παμε καλα

"Πάνο..δεν γίνεται να θες κάποιον που ανήκει σε αλλον.Εισαι ικανός να με χωρίσεις απο τον Μάρκο μονο και μόνο για να εκπληρωθεί το καπρίτσιο σου;" απομακρύνομαι από κοντά του αποφεύγοντας τον

"Δεν θα έμπαινα ποτε αναμεσα σε ενα ζευγάρι Αντιγόνη οσο κάφρος και αν νομίζεις πως είμαι.Ομως όταν βλέπω πως δεν αξίζει καποιος σαν τον Μάρκο να σε έχει τοτε θα κάνω τα πάντα.Κοίταξε καλύτερα με τα μάτια της καρδιάς και θα καταλάβεις περισσοτερα" πηγαίνω προς την πόρτα για να φύγω.

Δεν μπορώ να ειμαι αλλο εκει μέσα. Θελω να του φωνάξω να μου πει τι στο καλο εννοεί,προς τι ολη αυτη η κακια απέναντι στον Μάρκο μα δεν το κάνω.Ανοίγω την πόρτα και φεύγω πιο μπερδεμένη απο ποτέ!