ΑΝΤΙΓΟΝΗ

Καθόλη την διαδρομή προς το μπαρ ο Πάνος με την Εμμανουέλα
προσπαθούσαν να με κάνουν να ξεχαστώ κάνοντας διάφορα αστεία για να γελάμε.Δεν επέτρεπα στον ευατό μου να σκεφτώ το θεμα του Μάρκου. Δεν ήθελα να χαλάσει η διάθεση μου και κατα συνέπεια των παιδιών.

Πρώτη φορά μετα απο καιρό ένιωθα τοσο ωραία,πραγματικά όμορφα χωρις καμιά έγνοια.Συνήθως μπροστά στον Μάκρο πρέπει να προσέχω πως φέρομαι γιατί μερικές φορές αντιδρά ιδιοτροπα και τον πειράζει ακόμα και το πιο απλό πράγμα.

Τέλος πάντων,είχα επιλέξει να καθίσω πίσω αυτη την φορά μιας και τώρα είχα την ευκαιρία να τον παρατηρήσω καλύτερα.Φαινόταν τόσο ξέγνοιαστος. Γελούσε και μας πείραζε λες και ήμασταν φίλοι καιρό.Το χαμόγελο του αληθινό,τα μάτια του έλαμπαν απο χαρά.Δεν τον είχα ξανα δει έτσι. Λογικό αφού μέχρι χθες το βράδυ δεν είχαμε "γνωριστεί " πέρα απο τα τυπικά!

Αυτός ήταν ο Πάνος.Απο την μια μπορεί να έδειχνε από εκείνους τους τύπους που υπερηφανεύονται για τις θαυμάστριες τους αλλά απο την άλλη είναι απλά ενα αγόρι που ξέρει πως να περνάει καλα κάνοντας παράλληλα και τους άλλους να χαμογελάνε

Μολις φτάσαμε κατεβήκαμε απο το αυτοκίνητό, μα η Εμμανουέλα ζήτησε απο τον Πάνο να προχωρήσει λέγοντας απλα πως έπρεπε να κάνει ενα τηλεφώνημα.Καθως έφευγε μου έκανε νόημα να την ακούσω προσεχτικά. Ανησύχησα. Φαινόταν έτοιμη να λιποθυμήσει

"Αντιγόνη δεν ξέρω τι μου συμβαίνει αλλά εχω ενα έντονο αίσθημα που... που απλα δεν μπορω να το εξηγήσω!"

"Εμμα! " της φώναξα απαλά ταρακουνωντας την "κλεισε τα μάτια και παρε μια βαθια ανασα.Εχεις μια ελαφριά κρίση άγχους.Ηρέμησε και σκέψου κάτι που θα σε ηρεμήσει. Οτι και να ειναι αυτο"

Μείναμε για λιγα λεπτά ακομα εξω μέχρι να ηρεμήσει τελείως.Δεν ξέρω τι την έπιασε αλλά δεν θα την άφηνα ετσι.Μου έχει συμβεί και εμένα άπειρες φορες στο παρελθον οπότε ξέρω πως είναι.

Μπήκαμε μεσα στο μπαρ, εντόπισα γρήγορα τον Πάνο. Δεν είχε αρκετό κόσμο οπότε ήταν εύκολο. Καθόταν στην μπάρα μιλώντας με έναν τύπο που λογικά θα ήταν ο φίλος του για τον οποίο μας έλεγε πριν. Αγγιξα το χέρι της δείχνοντας της προς το μερος τους, προχώρησα πρώτη με την Εμμανουέλα να με ακολουθεί.

"Ηρθαμε" αποκρίθηκα χαμογελώντας. Ο Πάνος γύρισε κοιτάζοντας με ενα ζεστό χαμόγελο.Ο φιλος του με την σειρά του γύρισε και εκείνος για να μας συστηθεί

"Δεν το πιστεύω" άκουσα την Εμμα να λέει σχεδόν ψιθυριστά, την είδα να παγώνει στην θεα του. Εγω ήμουν αυτή που του συστήθηκα πρώτη και έπειτα η φίλη μου η οποία φάνηκε να απογοητεύεται ...

Τι συμβαίνει εδω;

Καθίσαμε σε ενα τραπέζι οι τρείς μας καθώς ο Στέφανος οπως έλεγαν τον φίλο του Πάνου δούλευε. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για διάφορα πράγματα μα δεν έβλεπα ιδιαίτερη συμμετοχή απο την Εμμανουέλα.Την έβλεπα που στα κλεφτά κοιτούσε τον Στέφανο αλλα δεν ήθελα να την φερω σε δύσκολη θεση ρωτώντας την εκείνη την ώρα τι συμβαίνει.Φυσικά και δεν θα μου γλύτωνε. Λιγο χρόνο θα της έδινα απλα!

Καθως η ωρα περνούσε ο Πάνος αποδεικνυόταν καλή παρέα και δεν το περίμενα.Με έκανε να νιώθω ωραία και ντρέπομαι που το λέω αυτό μα ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα τον Μάρκο.Η Εμμανουέλα μας ζήτησε συγγνώμη και έφυγε για να παει εξω με την δικαιολγια του τηλεφώνου πάλι.Εγω φυσικά δεν την πίστεψα αλλά δεν με άφησέ να πάω μαζι της,δέχτηκα χωρις αντίρρηση γιατί ήμουν σίγουρη πως θα νευρίαζε

"Τελικά δεν μου ειπες δέχεσαι την πρόκληση μου;ακομα δεν με έχεις πείσει αν με συμπαθείς. Το οτι ήρθες μαζί μου σήμερα δεν σημαίνει τίποτα" τωρα γιατί το χαλάει; τοση ώρα μια χαρά δεν περνούσαμε;

"Πανο!Καμια πρόκληση δεν δέχομαι και οπως σου είπα σε συμπαθώ.Τι σε έχει πιάσει και ασχολείσαι τοσο πολυ;" μα τοσο πολυ τον "καίει" αν εγω τον συμπαθώ;μέχρι χθες ουτε που μιλούσαμε!

"Μην θυμώνεις.Αν και για να λέμε την αλήθεια δείχνεις ιδιαίτερα όμορφη οταν θυμώνεις,δεν χρειάζεται" χαμογελώντας απαντά.Νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται αυτόματα
Πρέπει να σταματήσω να ντρέπομαι τοσο πολυ.

Αισθάνομαι αμήχανα καθώς με κοιτάει τοσο έντονα που είμαι έτοιμη να συναντήσω το πάτωμα. Είναι τοσο όμορφος και αυτή την στιγμή ενώ θα μπορούσε να ειναι οπουδήποτε ή μαλλον καλύτερα με μια οποιαδήποτε σαφώς καλύτερη απο μένα κάθεται μαζί μου θέλοντας να με κάνει να ξεχαστώ!

Δεν παύει να αποτελεί γόη όμως δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό. Τέτοια άτομα που μπορεί να μην το θέλουν καταλήγουν να σε πληγώνουν... Το ερώτημα ειναι όμως γιατί!

Λιγες στιγμές αργότερα μιας και η φίλη μου δεν είχε γυρίσει του ζήτησα να περιμένει για να παω να την βρω. Εκείνος θα πήγαινέ μέχρι να επιστρέψουμε στον Στέφανο "αν χρειαστείτε κάτι ελα να μου το πεις" είπε πειραζοντας τα μαλλιά μου. Συνήθεια το εκανε;ολο τα μαλλιά μου πειράζει.

Βγήκα εξω ψάχνοντας την Εμμανουέλα, την βρήκα να κάθεται σε ενα πεζούλι με τα χέρια γύρω απο τα πόδια της, τα κρατούσε σφιχτά κολλημένα πάνω της.Ετσι κανει οταν κατι έχει

"Αγάπη μου τι έγινε;" κράτησα το χέρι της χαμογελώντας της γλυκά.Η Εμμανουέλα ήταν σαν αδερφή μου. Απο τοτε που την γνώρισα μπορεί να είχαμε τσακωθεί άπειρες φορές αλλα αυτό μας έκανε πιο δυνατές.Οταν γνώρισα τον Μάρκο την ένιωθα να ζηλεύει γιατί χρειαζόταν να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί του και εκείνη αισθανόταν πως την παραμελω.Επειτα λογω της μεγάλης κόντρας τους μου είχε κολλήσει η φαεινή ιδεα πως ισως ειναι ερωτευμένη μαζι του.

Γιατί οπως λένε το μίσος φέρνει το πάθος και το πάθος τον έρωτα. Είχα φοβηθεί αρκετά μπορώ να πω και της μίλησα ανοικτά.Το μόνο που έκανε ήταν να γελάσει δυνατά και να με αγκαλιάσει λέγοντας πως ήταν μια απο τις καλύτερες πλάκες που της είχα κάνει.Απο εκεί και περα ούτε το σχολίασα αλλά ούτε και το σκέφτηκα ξανά.Δεν ήταν καθόλου απίθανο βέβαια να ήταν ερωτευμένη μαζί του. Αν όντως ίσχυε κατι τέτοιο δεν ξερω πως θα αντιδρούσα. Τοτε ειμαι σίγουρη πως θα θύμωνα πολυ αλλα τώρα...Τωρα τα πράγματα ειναι περίπλοκα.

Τον Μάρκο τον αγαπάω,ομως τελευταία έχει αρχίσει να φανερώνει εναν άλλο χαρακτήρα απο αυτόν που εγω γνώρισα.Γίνεται κτητικός και ζηλιάρης παραπάνω απο το κανονικό, νιώθω να με πιέζει συνεχώς...

"Αυτός! Αυτός εκει μέσα..." ξεκίνησε να μιλάει,το βλεμμα της καρφωμενο μπροστα ενω λιγα δακρυα αρρχισαν να πέφτουν στο πρόσωπο της "ο Στέφανος είναι ενας τύπος που με έσωσε απο εναν μεθυσμένο.Θυμασαι που βγήκαμε με την Ζωη αλλά εσύ δεν μπορούσες λόγω των γονιών σου;" ναι ηταν την προηγούμενη εβδομάδα,είχα τους γονείς μου εδω οπότε δεν τις ακολούθησα

"οτι είχα αφήσει την Ζωή σπίτι της. Στα μισά της διαδρομής για το σπίτι μου το αυτοκίνητο σταμάτησε.Οπως φαντάζεσαι δεν ήξερα τι έφταιγε ούτε τι να κανω.

Βγήκα εξω περιμένοντας μπας και περασει κάποιος να με βοηθήσει.Ηταν χαράματα ακόμα...Καποια στιγμή ειδα να σταματάει ενα αυτοκίνητο λιγο πιο κάτω,ενας αντρας αρκετά μεγάλος κατέβηκε. Φαινόταν απο μακριά οτι ήταν μεθυσμένος.

Πάγωσα.Πανικοβλήθηκα.

Ηθελα να μπω πάλι μέσα στο αυτοκίνητο κλειδώνοντας τις πόρτες ωστε αν τυχόν και ήθελε να μου επιτεθεί να μην μπορεί να ανοίξει.
Αρχισα να τρέχω προς τα πίσω,για κακή μου τύχη ομως σκόνταψα και έπεσα,ο άντρας με πλησίαζε γελώντας.

Ευτυχώς ηταν μεθυσμένος και δεν μπορούσε να κινηθεί γρήγορα
Παράλληλα ένα άλλο αυτοκίνητο σταμάτησε κοντά μας.Οπως καταλαβαίνεις ήταν ο Στέφανος!"

Μετα την αφήγηση της δεν ήξερα τι να πω,πως να φερθώ!Πρώτον η φίλη μου είχε περάσει κατι τέτοιο και εγω δεν ήμουν ενήμερη και δεύτερον.... Ο Στέφανος...μονάχα αυτο!

"Δεν με θυμάται Αντιγόνη.Εγω μολις τον είδα,οταν ένιωσα το άγγιγμα του ειλικρινά σου μιλάω αισθάνθηκα αλλος άνθρωπος.Τοσα συναισθήματα που ούτε εγω η ιδια δεν ξέρω τον τρόπο να τα περιγράψω!Ετσι ειναι ο έρωτας Αντιγόνη;γίνεται να ερωτευτείς κάποιον που βλέπεις πρώτη φορά και ακομα χειρότερα δεν ξέρεις;"

"Εμμανουέλα αυτό λέγεται έρωτας με την πρώτη ματιά και αν το θέλει πραγματικά η μοίρα θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τον ξανα συναντήσεις.Και να που τωρα τον ειδες παλι.Καθόλου τυχαίο!"

Είναι συνηθισμένο στις μέρες μας να λεμε πως ερωτευόμαστε τον καθέναν, ακομα και εναν άγνωστο που βλέπουμε στον δρόμο,ετσι τοσο απλά Ομως ο πραγματικός ερωτας ειναι κατι που αλλάζει ολο σου το είναι! Ειναι κατι που θα σε κανει να νιώσεις τοσα πολλα μονάχα ενα βλέμμα και την Εμμανουέλα έχει αρχίσει να την αλλάζει.Προφανώς και δεν ήταν κάτι τυχαίο,προφανώς και δεν θα μείνει κατι τυχαίο!

"Αντιγόνη δεν με θυμάται ομως. Δεν ξερω τίποτα για εκείνον. Αν εχει ηδη σχέση; αν δεν του αρέσω; θεε μου τι κάθομαι και λεω. Εδω δεν τον ξερω καλα καλα τον άνθρωπο και εγω άρχισα να λεω τέτοια..." μονολογεί καθως πιάνει το κεφάλι της.Δεν μπορώ να κρατηθώ και γελάω καθως εισπράττω μια γερή μπουνιά στον ώμο μου.Ξεχασα οτι παει καράτε!

"Τι γίνεται κορίτσια ολα καλα; " ακούμε τον Πάνο να φωνάζει καθως ερχόταν προς το μερος μας "ο Στέφανος τελείωσε την βάρδια του και έτσι λέμε να πάμε για φαγητό,
θέλετε να έρθετε;" η Εμμανουέλα δείχνει να το σκέφτεται,σε αλλη περίπτωση θα είχε δεχτεί αμέσως

"Ναι φυσικά" απαντάω εγω και για τις δυο μας,έκπληξη και για μενα!

"Τέλεια.Πάμε στο αυτοκίνητο και θα έρθει" η φίλη μου με κοιτάει με ενα ακρως δολοφονικό βλέμμα ψιθυριζοντας μου πως θα με σκοτώσει.Εγω για αυτή το έκανα.Ο Στέφανος θα την θυμηθεί θέλει δεν θέλει!

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο ενώ εγω κάθομαι μπροστά.Ολο εκπλήξεις είμαι τις τελευταίες ωρες.Ο Πάνος μου χαμογελάει ενώ η Εμμανουέλα εξακολουθεί να στέκεται θυμωμένη πίσω.Οταν ειδικά έρχεται ο Στέφανος και κάθεται πίσω, δίπλα της ειμαι σίγουρη πως αν μπορούσε θα με είχε ηδη σκοτώσει....