"Ang lalim yata ng iniisip mo. Care to share it with me?" Pormal niyang tugon sakin mula sa likuran ko. Sabay ang pagsabit ng kanyang varsity jacket sa balikat ko.

"Salamat. Ah, wala naman napamuni-muni lang ako. Ang ganda kasi ng nasa ibaba."

"I'm glad you like it here."

There's nothing more than I like Alexander if you're always stay here with me.

He hugged me from behind. Gusto kong maniwala na. Gustong-gusto ko na talaga.

"Zan, alam mo naman siguro ang nakaraan ko diba? Sana huwag mo'ng mamasamain ang desisyon ko. I need more time."

"Of course, if you want all the time in the world. I will understand. I'm right here waiting for you."

"Thank you for your understanding."

Niyakap niya ako ng mahigpit. At napasandal narin ako sa kanya.

I feel safe in his arms. Everytime I am with him. Di ko namalayan unti-unti na pala akong napapikit. Habang akap-akap niya ako.

Sa sobrang pagod napasarap na pala ang pagsandal ko sa kanya. Naalimpungatan ako. Pagkadilat ko nasa kama na pala ako.

Napahilamos ako ng mukha. Pagtingin ko sa sarili ko nakapamalit na ako ng damit.

Shit! Sinong nagpalit ng damit ko!

Napalingon ako sa kabilang banda ng kama. Wala siya. Nasaan siya?

Tumayo ako para hanapin siya. Upang tanungin kung sino ang nagpalit ng damit ko! Malay ko ba! Baka nakita niya..!

"Oh my God! This can't be!"

Kung anu-ano ng tumatakbo sa isipan ko. Hindi ako mapalagay. Pumasok ako sa banyo. Walang tao! Dumungaw ako sa may veranda. Walang tao. Pero may nakita akong babae at lalaki na nagtatalo.

Hindi ko masyadong maaninag ang mukha ng dalawa. Ayaw ko na sanang maki-tsismis pa. Pero nang maaninag ko ang mukha ng lalaki. Dahil sa lumakad ang mga ito sa may posteng may ilaw. At siyang pagkaakap ng lalaki sa babae. Damn it hurts!

Napahawak ako sa dibdib ko. Tila may isang punyal na sobrang tulis na magbigay sakin ng hapdi sa puso ko. I just thought it was just me. Only me. Yun pala paasa lang ang lahat!

Shame on me!!!

"Akala ko ba ako lang. Nakatulog lang ako, yun pala may kayakap ka ng iba." Tumulo ang aking luha. Sa halip na hanapin siya ay hindi ko na ginawa pa.

Bumalik ako sa paghiga ko. Habang tahimik na umiiyak. I can't even sleep! I'm waiting for him to come back! But damn! Walang Alexander Demitri'ng pumasok! Hanggang sa nakatulog na lang ako. Sa unan kong basa ng dahil sa mga luha ko!

Pagkagising ko umaga na!

Napaunat ako ng kamay. Napasulyap ako sa tagiliran ko pero wala siya.

"What do you expect! Lex wake up! This is the reality! Hot guys really a freaking pain in the ass!!!."

May kumatok sa pinto. Akmang tatayo na sana ako. Subalit biglang bumukas ang pinto! Halos takbuhin ko na iyon. Malaman lang kung sino ang pumasok.

"Bakit ka pumasok!" Sigaw ko.

"Relax. It's just me." He smiled at me carrying the breakfast.

Ano toh? Peace offering???

"Ano iyang dala mo?" Mataray na tugon ko sa kanya.

"You're breakfast. I know your hungry already." Pumasok siya sa loob at tumungo sa mesa.

"Come on let's eat. I'm definitely hungry. Good thing hindi ako ibang tao." Biro niya. Humirit pa talaga ng isa.

Inisnob ko siya at di na pinansin pa. Pumasok lang ako sa banyo. Naghilamos at nagsipilyo. Pagkuway kinuha ko ang damit ko pampalit sa kabinet.

"Is everything okay?"

Aba! Nagtanong ka pa?! Hindi! Hindi okay ang lahat!

Lumingon ako sa kanya, at plastic na ngumiti.

"Okay na okay naman ang lahat. I just can't eat right now. Napagtanto ko hindi nga pala ako kumakain ng agahan." Pagsisinungaling ko.

"Ah ganon ba. Sayang naman, hindi mo kasi nabanggit sakin."

Pano ko ba mababanggit sa'yo?! Na nasa kabilang ibayo ka natulog! Kapal ng muka! Ang mabuti pa siya nalang ang bigyan mo niyan! Gustong-gusto ko talagang isumbat sa kanya lahat.

"Hindi naman masasayang yan. Eh di kainin mo. Mauuna na ako sa baba. I need some air." Ani ko at kaagad na kinuha ang purse ko.

"Lex! Wait!" Pahabol niyang sabi at hindi ko na siya binaling pa.

Halos takbuhin ko na ang elevator makalayo lang sa kanya. Pagpasok ko sa lift. Huminto pa ito sa isa pang palapag.

At may pumasok na isang babae. She's pretty and sophisticated. Talagang galing sa mayamang pamilya. Katahimikan ang bumalot sa mga oras na yun. In fact? Sino ka naman para makipag-usap sa di mo kakilala diba? Especially elevators all you need to do is just stand and do nothing.

Pagbukas ng pinto ay siya ang pinauna kong lumabas at sumunod na ako.

"I'm really bad at lying. Kumakalam na ang sikmura ko. Gusto ko ng kumain."

Humanap ako ng makakainan. Kung saan may malapit na isang native restaurant. Hindi naman siya gaanong class. Yung sakto lang.

Umupo ako at umorder. Napansin ko rin ang babaeng nakasama ko sa elevator kanina.

"At last! Gutom na gutom na ako." Ani ko ng hinatid na ang ontray ko.

"Enjoy your breakfast ma'am."

"Thank you." Ningitian ko ang waiter at nagsimula ng kumain.

Habang panay ang subo ko ng pagkain. Di ko namalayan na may tao pala sa likuran ko.

"I thought, you're not used to eat breakfast." Baritonong boses pa.

Shit!!!..

Halos mabulunan ako sa mga oras na iyon. Para akong natuklaw ng ahas na hindi ako mapalingon sa kanya. Even if I can't see his face. He is definitely mad at me.

Nilunok ko muna ang pagkain bago ko hinarap ang kumag!

"Wala talaga akong balak. Pero pagbaba ko, eh kumakalam na ang sikmura ko. May magagawa pa ba ako?" Sarkastikong sabi ko.

"Zan!" Ani ng babaeng papalapit samin.

I am stunned! Sa babaeng papalit.

Wait!? Magkakilala sila? Don't tell me! She's the girl that he slept with last night! But I didn't see her face! Kahit na! May babae parin siyang kasama kagabi. Tumaas ang kurba ng kilay ko.

"I'm really sorry for disturbing you." Ani pa ng babae.

Walang reaksyon si Zander at tahimik lang ang mokong. And there he is, his eyes is staring at me! Only me! I can feel it from my body. His eyes is like a fire that is ready to attack anytime he wants. That's what I see him right now.

Kung di lang dahil sa babaeng ito. Malamang, di ko na alam kung hanggang saan aabutin ang usapang toh.

"Oh! I see, so you're the one who made him change." Pilya pang sabi  niya at ningitian ako.

Change? Baka climate change! Tss.

"By the way, I'm Ciarra Zander's cousin." Sabay lahad ng kamay niya sakin at ngumiti.

Napatayo ako at halos mapaawang ang dila ko. Di ko alam kung pano ako mag-react...

"I'm Alex by the way. Zander's friend."
Ini-emphasize ko talaga ang salitang friend.

And there! I noticed his eyes we're definitely pitch black! His totally and definitely angry. Mag dusa ka! Magalit ka kung gusto mo wala akong pakialam!

"Friend? I thought your his---"

"Ciarra!!!" Singhal pa niya

"Oh?? Anyways, I'm really sorry to interrupt. Zander, ano na? Tutulungan mo ba ako o hindi?"

"Ciarra we'll discuss it later." Baritonong sagot pa niya.

"Fine! Fine. Have fun though. It was nice meeting you Alex." Ningitian siya nito.

"Same here." At umalis na ang pinsan niya. Umupo ako at hindi ko lang siya pinansin.

"So what's this?" Tanong niya sakin na nakatayo parin.

"Kumakain. Bakit masama ba'ng kumain?" Sarkastiko kong sabi sa kanya.

Umupo siya sa harapan ko. Panay deadma lang talaga ako. Ewan ko ba ba't ako nagpapaniwala sa kumag na toh. Di hamak na magkasingtulad rin pala sila ng ex ko!

"Look, I know you're really mad at me. About last night that is just a family issue."

Yun! Na tumbok mo rin! Eh! Ano nga yun? Isa pa wala akong pakialam. Ano ba ako sa'yo?

Tahimik lang akong kumakain sa harap niya.

"I really didn't know Ciarra's here. She's just askin' for help about her business rival. Of course, I didn't wake you up. Ang himbing na kasi ng tulog mo. Humilik ka pa nga eh." He smiled at me.

Inirapan ko lang siya.

"Lex, please forgive me." Panunuyo niya sakin.

"Malay ko ba, hindi si Ciarra yun'g kasama mo. Maniniwala ba ako sa'yo?"

"I know you have some trust issue towards me. But you can ask her if you have doubts."

"Siya nga pala, ang cute mo'ng tignan kapag humihilik."

"Cute ka dyan! Ang sabihin mo dumiskarte ka kagabi."

"Dumiskarte? I can't afford to cheat on you and that's for sure Lex. And true, you're so cute. I have some proof." Lumapad pa ang ngiti niya sabay kuha ng cellphone niya sa bulsa.

"Don't tell me! Zander! Burahin mo yan." Matigas na utos ko sa kanya.

Nilalayo pa talaga ang phone niya para di ko maabot!

"Ano ba!" Tumayo ako at hinablot ko talaga.

May password! Shoot!

"Password." Ani ko

"May password ba? I can't remember I put a code." Pormal pa niyang sabi sakin.

"I will throw your phone or you will give me the code. Your choice."

Itataas ko na ang kamay ko sa ere para itapon ang cellphone niya.

"Wait!"

"Bibigay naman pala eh. Dami pa kasing arte. Code!"

"It's 31492."

"31492?" Nanatili akong nakatayo.

"Di ka ba uupo?"

"Nope. Here we go. Gallery. Video." And I tap it once.

Habang tinitingnan ko ang laman wala naman akong video roon.

"Curious? It's just I really don't save it." Then he chuckled.

"I hate you!" Sabay tapon ko ng phone sa kanya at agad naman niya itong nasalo.

"Pwede ka na bang umupo?"

"Fine!"

Itinaas niya ang kanyang kamay sa ere. Para mapansin ng waiter at kaagad naman itong lumapit. Pagkatapos umorder rin siya.

"Bakit ka pa kakain? Diba kumain ka na kanina?"

"Why should I eat if you we're here."

And it made me melt. Why is he so cute even in a small gestures! Ganoon ba talaga ang mga lalaki??? Kahit konting bagay na bibigyan parin nila ng swabeng gesture!

"Don't do that." I mumbled.

"What?"

"It's nothing."

Ilang saglit lang ang dumating na ang order niya.

"I know this." Sambit niya. Pagkuway kinuha kutsara't tinidor.

"Let's not talk it here, please? Kumakain tayo." Pag-iwas ko sa subject ng topic namin.

Damn! This is not good right now. Imbes na magsaya kami pareho. Para naman kami'ng mga ano nito eh.

Kumakain. Walang salitang lumalabas sa bawat mga bibig namin. Hanggang sa..