Alone...

Ganyan ba talaga ang buhay? Hindi ibig sabihin ayaw ko ng magmahal pa... takot lang ako na baka pagdating ng panahon iiwan na naman ako at paulit-ulit na masasaktan...

Tama na, hindi ko na kaya... I can't even think straight...coz how stupid I am to let him hurt me like this... to be in to him and in the end it was just me all alone end up crying and hurting myself...

And now, a man is knocking at my door to open up my heart just to love him back... I think can't do it... I don't know how to heal this wounded heart of mine....

Maaga akong dumating sa opisina, kahit isang anino ni Zander hindi ko mahagilap. So, I just focus myself to my work... kitang kita ko ang pagiging abala ng lahat at bakas sa mga mukha nito ang kasiyahan na kanilang nadarama at ikinagagalak ko iyon.

"Lex, susunduin ka ba ni Andrew ngayon?"

"Hindi ko alam, wala naman siyang sinabi sakin..." kibit balikat kong sabi habang inaayos ang aking mga files sa desk ko.

"Kasi kung di mo mamasamain kung pupwede bang dun nalang ako sa bahay mo matulog." Ani pa nito na parang nahihiya pa... eh walang kahiyang hiya ang sang to ah...

"My goodness, Penny para naman akong others niyan, ngayon ka pa mahihiya na matagal ka namang walang hiya." Biro ko sa kanya...

"Grabe ka naman... hindi naman gaanong makapal ang mukha ko.." tumawa pa ito.

"At least magiging masaya tayo diba?" Matamlay na ani ko.

"Ba't matamlay ka ngayon, may sakit ka ba? O baka naman namimiss mo lang si sir Zander balita ko kasi nakaleave siya ngayon, pumuntang America di pa alam kong kelan ang balik niya. So hindi mo talaga siya mamimiss???" Panunukso niya sakin.

"Mamimiss? hindi ah... galit nga ako sa kanya remember? Isa pa mas mabuti pa nga yun para wala ng sagabal." Pagkarinig ko sa kanyang sinabi para bang may kung anong punyal ang tumusok sa aking dibdib at napahawak ako roon.

"Pero pano pag di na bumalik si----"

"Tayo na Penny Zander ka ng Zander dyan... gagabihin tayo lalo nito. San ang gamit mo??" Hindi ko na siya pinagsalita pa. Kasi si Zander na naman ang pag-uusapan naman ng walang katapusan.

Tama nga ito nandoon si Amdrew sa waiting area nakadekuwatrong upo. Nang makita niya kami kinawayan niya ako at lumapit.

"Oh... kanino ang mga yan??" Tanong nito.

"Hindi sakin yan, kay Penny ang lahat ng yan.. Penny isang buwan ka ba sa Baguio? Ba't ang bigat naman ata niyan."reklamo ko.

"Wag na ngang maarte dyan... eh sa kailangan ko ang mga nasa loob niyan eh.." ani nito at si Andrew nalang ang nagdala ng kanyang bagahe.

"So, excited na ba ang lahat para bukas?" Tanong ni Andrew na napuna nito ang katahimikan na para bang natulaley sa lalim ng iniisip.

"Syempre naman, ewan ko lang dyan sa katabi mo... hoy!.." kurot nito.

"Aray!!! Ba't ka ba nangungurot dyan!" Asik ko sa kanya na napahawak sa aking balikat.

"Pano ba naman, daig mo pa ang napagiwanan... hindi mo ba kami narinig?... dada kami ng dada tapos ikaw andito ka nga pero ang kaluluwa mo andun sa kabilang sibilisasyon." Inis na ani nito.

"I dunno know... I'm not in the mood..." simpleng ani ko at nanahimik uli.

"Alex... I am not happy seeing you like that." Matigas na Ingles ni Andrew.

"If its becoz of Zander then he might pay the price of causing you such pain."dagdag pa niya.

"Drew... its ridiculous.... the person didn't done anything wrong.. I am definitely fine." Ani ko.

My God, this can't be true... I am like this when his not around.. This is not good.. this..is..not...good..

"Fine...? Fine ba ang tawag mo dyan???..-----"

"Sinabi ko na diba? Na ok lang ako."

"Okay.... Hindi na ako mangingialam." Ani pa niya na nakaangat ang dalawang kamay na parang sumusurrender.

Pinark na ni Andrew ang sasakyan nang makarating na kami ng bahay. Bumaba na kami ni Penny bahagyang tutulungan ko sana siya.

"Wag na.. pumasok ka na lang kami ng bahala dito... andito naman si Amdrew eh.." I just nod at her at pumasok na lang... Tulala parin akong timatahak ang staircase. I never felt like this before, even Rommel.... its different.. and I don't understand why this strange feeling hit me deeply.

Tiningnan ko ang aking phone, pero wala akong natanggap ni sang text o missed call man lang... naligo nalang ako at nagbihis, hanggang ngayon wala parin... so I decided to text him first.

Ako:

I'm sorry about last night...

Humiga ako sa kama at napamuni habang nakatingin sa kisame... pero wala akong natanggap na reply galing sa kanya kaya napapikit nalang ako hanggang sa nakaidlip nga ako...

"Alex?... baba na kakain na tayo ng hapunan... " sigaw ni Penny sakin pero wala akong narinig.

"Alex...!!!!!!" Inis na ani niya...

"Hoy... gumising ka nga... hindi mo ba ako narinig?? Kanina pa ako tumatawag sayo ah! Halos maputol na ang ugat ko sa kakasigaw!" Inis niyang ani sabay yugyog sakin.

"Mauna nalang kayo, wala akong ganang kumain." Ani ko na hindi parin gumagalaw.

"Ano bang gusto mo Lex, malipasan kami ni Andrew sa gutom dahil sa kaartehan mong yan. Isa pa kung hindi na babalik si sir wala ka ng magagawa dun, diba nga sagabal lang siya..."

Ouch... its hurting me right now, to the highest level... Hindi ko maatim ang aking sarili kung mawala na nga ng tuluyan ang mokong na yun...!!! Kainis...

"Ba't ang tagal niyong bumaba?" Tanong ni Andrew.

"Ewan ko ba dito sa kababata mo. Nag-iinarte na naman wala raw siyang ganang kumain."

"Alex... this is not good seeing you like that... you know how will I react if your not feeling well or something. If his the problem then he might get the price." Matigas nitong Ingles. Drew is so protective to me kahit pa nung bata pa kami.

Ayaw niyang makita akong nahihirapan o nasasaktan sayang nga lang wala siya nung ikakasal sana ako tiyak di na sisikatan ng araw yung Rommel na yun. Pero wala na akong magagawa eh... nangyari na kaya pinabayaan ko nalang ayaw ko rin siyang guluhin pa...

Nang narinig ko ang kanyang mga sinabi napabalikwas akong napabangon. Halos mahulog na si Penny sa kinauupuan niya.

"Aray... naman dahan-dahan nga." Inis na ani niya.

"Sorry... Drew, please don't be like that.. baba na ako mauna na lang kayo.." kinalma ko ang aking sarili.

Tumango lang ito at naunang bumaba sumunod agad si Penny. Ilang sandali lang ay bumaba na rin ako...

Masarap ang ulam na nakahain sa mesa. Adobong manok at may veggies pa, pero talagang hindi ko masikmura ang pagkaing nasa aking harapan na kasarap-sarap.

Maliit lang na kain at ulam ang nilagay ko sa aking pinggan at napuna iyon ni Andrew.

"Lexi, what are you doing? Aren't you hungry???"

"I am but..."

"There's no but Lex... eat well or else...you know what I am going to do with that guy."

Aray naman... kahit wala nga akong gana ... bakit nga ba wala akong ganang kumain???? Shootz... di pupwede ko lovesick ba tawag dito???

"Drew, I am definitely fine..." ani ko sayang naman ata mabasag ang guwapong mukha ni Zander diba Alexandra??....

"Then show me..." si Penny walang imik... napakibit balikat na lang akong kumain at pinakita ko sa kanya na marami talaga ako nakain.

Hindi na nila ako pinatulong sa pag-ayos ng mga pinggan at kubyertos. Kaya umakyat na lang ako... tiningnan ko ulit ang aking phone but still no sigh of Zander's reply...

Humiga na lang ako sa kama na nakatunganga sa kisame... I need to take a rest kasi maaga pa ang assembly namin bukas sa building kelangan kasi alas tres ng umaga andun na kami...

Nang dumating na kami sa TZM everybody was already there. Halos kompleto na ang lahat kasama ang iilang pamilya ng mga empleyado pero kakonti lang namin ang mga iyon kasi halos sa kanila ay single pa...

Penny start the counting sa mga sasama. We rented a bus para mas masaya... We prayed first before leaving the building for our safety travel....

"This is great huh..?" Tanong ni Andrew. Magkatabi kaming umupo nasa harapan rin namin sina Penny at Rina. Hindi ko siya masyadong narinig kasi nakikinig ako ng music habang nakatingin sa labas ng bus.

"May sinasabi ka?" Sabay tanggal ko ng isang headset sa kabilang tenga ko.

"Lexi, are you sure your alright? Coz if your not happy I am not happy too..." nalulungkot niyang ani.

"Drew... Im okay. You don't have to worry about me okay... the important here is, to bring such enjoyment to those people who needs to relax and to have some fun together with thier families." Ani ko with a fake smile yet he didn't even notice ... medyo magaling ako sa pagtago ng totoo kung nararamdaman eh....

Napakalamig ng simoy ng hangin ang sarap tuloy matulog kaya napasandal ako sa balikat niya at napaidlip nga ako.

Mga ilang oras rin kami sa byahe, nagstop-over muna kami sa route stop. Karamihan ay bumili ng mga snacks kasi alas sias pa ng umaga. Gusto kong bumaba para umihi.

"Penny gusto mo bang bumaba??" Umiling ito..

"Ikaw Rina?"

"Sige...sasama ako sayo medyo naiihi rin ako eh." Kaming dalawa ni Rina ang bumuba...

Pagkababa ko palang may natanaw akong nakapark na high-end volvo sa bandang dulo ng parking lot..

Impossibleng andito siya .. baka kahawig lang....

"Lex... lika na... ano pang tinungatunga mo dyan..." tawag sakin ni Rina.

"Oo.. nga pala.." at napasunod na ako sa kanya. At tinungo kung saan ang comfort room.

Pakiramdam ko may kung anong matang nakatingin sakin. Palinga-linga ako sa paligid pero wala naman akong makitang isang kahinahinala.

Pumasok na kami sa comfort room at ilang sandali lang ay lumabas na kami. Tamang tama ang pagbusina ng driver para tawagin ang mga kasamahan namin. Kaya nagmadali kaming bumalik sa bus...

Mahaba-haba rin ang aming byahe hanggang sa narating namin ang Mines View Park... The view was amazing it was overlooking...

Kitang kita mo ang kaunlaran ng kapaligiran. Nagsibabaan na kami at lahat na naroon ay masayang nagpicture taking...

"Drew and Alex kayo naman ang kukunan namin." Ani mi Rina.

Magkatabi kami ni Andrew sa isang view roon na may nakasulat na Welcome Mines View Park.

Inakbayan niya ako na para nga kaming magsyota.

ONE...TWO..THREE...smile... siyang paglingon ko sa kanya na nakangiti... it was a stolen yet it was definitely perfect...

Tiningnan nila Penny at Rina larawan...

"Wow... what a nice shot..parang pang-prenup na ah..." nakangiting ani pa ni Rina...

"Ano???patingin nga.." ani ko at tiningnan nga ang dslr na dala ni Rina. Namangha ako sa pagkakuha ng litrato kasi ang ganda ng angulo... it was perfect... ngiting punong puno ng kasiyahan...

Tama nga... bagay kami ni Andrew... but we are just friends... The feeling that I felt for him is like a friend, a brother and never been more than a friend.

Habang nagkasiyahan kami sa pagtake ng mga pictures... hindi namin alam na may matang matalim na palang nakatitig samin...

Nagtungo na kami sa venue namin kung saan magaganap ang Family Day... planado na lahat at naorganized na rin... I already told some of the employees na magcheck in na sa hotel...

Binisita ko ang venue, maganda ang arrangement... It was I expected in the proposal...

"Hello...maam, did you like the arrangement of the place?" Tanong ng babae...

"Yes... thank you for fixing this up..."pasalamat niya.

"Your welcome maam, by the way I am Beatrize the manager of Mines View Park. Were so glad na napili niyo ang park na maging venue ng Family Day niyo maam."

"Its my pleasure.... actually I've been here since my childhood, ngayon lang ako nakabalik dito."

"Ganoon po ba maam, sige dito muna ako maam if you need anything dont hesitate to call my assistant. Enjoy." Tinanguan ko nalang siya at lumakad patungo sa may dakong pangpang ng mismong lugar....

I can feel the breeze that touches my body and soul. The fragrance of the flowers that surrounded by the place... Even if its nine in the morning you can feel the warmth of the sun and the breeze of the wind...

I just can't imagine and understand why you left me alone in this very romantic moment in my entire life...

A tears fall in my eyes that I didn't even noticed...