New CEO

It's been six years ago, simula noon wala na akong panahon sa pag-ibig. Kahit na panay ang reto ng kaibigan  kong si Penny sa mga lalaking gusto niyang maging kablind date ko.

Ay wala parin akong gana at lalong walang pumapasa. I was 23 back then, when Rommel and I was planning to get married.

Ang hindi ko lang alam  at maintindihan ay mahal parin pala ni Rommel ang college girlfriend niyang si Trina.

Pero sa tagal nilang naghiwalay ay patay na patay parin ang Trina'ng yun kay Rommel. Siguro nga may mga bagay siyang hindi nakakalimutan at tanging si Rommel lang ang nakakapagbigay nun sa kanya.

Handa naman akong magparaya pero hindi na sana inabot sa puntong magpapakasal na kami. Doon pa nakakapag-realized.

Hindi naman bato ang puso na hindi nakakaramdam. Puso iyan kaya ramdamin mo. Titimbangin mo kung ano ba talaga para wala kang masaktang tao sa huli!

I just can't believe that it really happened especially in real life. They tend, to let that someone get hurt for a lifetime, rather than not to be with someone you love for the rest of your life.

Ang sakit nun, sobrang sakit pala ng ganun.  Akala ko sa tv at teleserye ko lang yun napapanood yung mga ganon'g klaseng pangyayari. Pwede rin palang mangyari sakin yun. 

Napaluha ako sa kakaisip. Kahit na, matagal nang iniwan ako ni Rommel pakiramdam ko sariwang-sariwa parin ang lahat ng sugat.

Akala ko kasi noon na kapag na-engage na ako wala ng hahadlang pa. Feeling ko tuloy, hindi ko man lang ipinaglaban ang pagmamahal ko sa kanya. Hindi ko nga ba pinaglaban? O ako ang hindi niya pinaglaban?

I felt down and despair. Pano ako magiging masaya? Kung sa bawat pikit ng aking mga mata tanging mukha niya ang siya kong nakikita?

Sa bawat halakhak na maririnig ko tanging mga tawa niya ang aking napupuna. Napakahirap.

Pagkatapos isang araw nalaman ko nalang na magpapakasal na siya.  At talagang pinanindigan ng dalawa't pinadalhan pa ako ng invitation sa opisina. Talagang pinapamukha nila sakin na silang dal'wa ang para sa isa't-isa. At ako? Narito luhaan at nagdurusa sa sakit na kanilang iniwan...

I was in pain. That's why I'm too sensitive with guys. At this rate, I can't determine if the guy is goodlooking or not. Sa totoo lang, ang tingin ko kasi sa kanila ngayon ay lahat sila manloloko, manggagamit at hindi makuntento!

Masisisi ba nila ako? Kung yun ang pananaw ko sa mga lalaki. Sabi pa nila, tama lang ang masaktan pero ang malugmok sa sakit at hindi nakapag-move on.  Yun ang bagay na wag na wag mo'ng gagawin. Dahil hindi pa huli ang lahat.

There's an inspirational quote that I've read in a book. It says every person has a reason and every mistake has a lesson. Coz life is temporary so don't be so blue. Just think that God is always by your side.

Kaya ayaw ko munang magmahal dahil hindi pa ako handa. Sapagkat pakiramdam ko kasi natrauma na ako na baka saktan na naman nila ako't susugatan ang puso ko. Gagamitin hanggang sa wala ng maipipiga pa...

Ayoko na takot na ako. Takot na ako na balang araw mag-isa nalang ulit ako. At balang araw di ko na kakayanin pang bumangon mula sa pagkalugmok. Kaya hindi ko na binuksan ang puso ko. I've always thinkin' that God is so busy making my whole love story to come true.

My mom died when she was givin' birth to me. Ako nalang ang naiwan rito sa Pilipinas dahil lahat ng pamilya ko'y nangibang bansa na. Kasi maganda raw roon mas makakapag-ipon ka kaysa sa Pinas.

Matagal na nila akong sinasabihan na sumunod na ako roon sa States. Pero di ko kasi maiwan-iwan si mama. Hindi ko man nasilayan ang kanyang mukha. Kahit na ang pagbisita ko sa puntod niya ay malaking bagay na yun para sakin.

My father told me that I am the exact copy of my mother's face. Kaya pala, nakikita niya si mama sakin. Yun ang palaging sinasabi niya noon. Time flies, dad fall in love again. And decided to get marry. To a woman he just meet a few months from now. 

Mahal nila ang isa't-isa yun ang sabi nila sakin. Kasi sa whatsapp lang kami nag-uusap. Ayaw din naman namin siyang pigilan. Dahil karapatan niya rin ang lumigaya. That's why, we don't want him to get hurt. And I know that my dad need someone to be at his side too.

At tinanggap namin ang pag-aasawa niya. And we know that mom want it too. Na maging masaya siya kahit wala na siya sa mundo.

Doon ko na realized na ang ganda pala ng pakiramdam, while your walking down the aisle and your lookin' to a man that you really love is standin' infront of the altar staring and waiting for the woman he loves..

Pero iba ang nangyari samin ni Rommel isang malaking kasalungat. Hindi pala lahat ng nagpapakasal ay happy ending na. May panahon din palang mag-iiba ang ihip ng hangin kagaya ng nangyari sa amin ni Rommel.

Nagising ako sa kasalukuyan para lang hindi ako malate sa opisina. Coffee and bread lang yung kinakain ko kapag umaga. Formal dress ang suot ko ngayon para maiba naman.

Nagring ang phone ko.

"Hello."

"Alex saan ka na? Ngayon darating yung bagong boss natin." Ani ni Penny sa kabilang linya.

"Ano?! My God! Nakalimutan ko ngayong araw na pala yun!. Sige Penny salamat sa pagtawag!." Agad kong pinutol ang pag-uusap namin at nagmamadali ng lumabas ng bahay at nagtungo sa kotse.

"Goodness! Bakit ngayon ka pa  naflat!" Naiinis kong sabi at nagmamadaling lumabas nalang sa gate para magtaxi.

Ilang sandali lang nakakuha ako ng taxi.

"Ma, sa TZM Corporation po tayo pakibilisan lang po medyo nagmamadali eh." At agad na pinaandar ng taxi driver ang sasakyan.

Nang makarating na ako sa building ay tumakbo ako patungong sa elevator at pinindot ang 8th floor. Mabuti nalang at hindi queuing ng mga oras na yun.

Ilang sandali pa tumunog ang lift. Nakita ko si Penny na sumenyas sakin na tila kinakabahan. Halos madapa na ako sa sobrang pagmamadali ko. Nakita ko si Tracy may kausap na lalaki pero hindi ko masyadong makita ang itsura kasi nakaside view siya.

"Ba't ang tagal mo?" Tanong ni Penny sakin at kinuha ang bag kong dala.

"Naflat kasi yung tires ko kaya nakapagtaxi ako papunta rito."

"Andyan na yung bagong boss na papalit kay Miss Tracy." Napatango ako at inayos ko ang sarili ko.

Nakatayo ako sa isang cubicle at akmang lalabas na sila sa office ni Miss Tracy na magiging opisina rin ng binata.

"Alex your already here." Ani ni Tracy sakin.

"Actually we waited for you kanina pa." Iritadong ani ng binata sa kanya.

"My apologies my tires was flat when I'm about to leave at home. Nagtaxi nalang ako para makahabol and yet nalate parin." Paghingi ko ng paumanhin.

He barely looked at me na para bang naiinis siya sakin. Dahil ba sa late ako? My God ha hindi ko naman po yun sinasadya.

"Apologies accepted." Nakangiting ani ni Tracy. Lahat ng empleyado ay abala sa kanilang mga pending paperworks.

"That's the reason why your employees are lazy and tardy Tracy." iritadong sambit nito naigting yung panga ko sa narinig kung salita mula sa kanya.

"Zander she apologize na nga, in fact she didn't mean that it's an unfortunate event. Huwag kang masyadong dominante sa mga empleyado Zander ha!" Banta ni Tracy rito.

"By the way, Alex this is my brother Alexander Demitri. He will be the new CEO coz I'm leaving Phil. Siya ang magtatake over sakin. Zander, I'd like you to meet Alexandra Sophia Mendoza she will be your secretary don't worry magaling yan. I know both of you will get along together." Nakangiting pakilala pa nito.

Get along??? Eh sa umpisa pa nga lang palpak na!

"Yes Miss Tracy I will do my best." Tanging na sambit ko. Ano pa bang dapat kong sabihin?

"Zander binabalaan kita okay. Dont be too harsh with my employees. Sige, alis na ako naghihintay na si Francis sa labas. Guys I have to go huwag kayong matakot dyan mabait yan." Dagdag pa nito at nagpaalam sa kanilang lahat.

"Bye... Miss Tracy have a good trip. Take care." sabi pa ng ilang mga katrabaho ko at yumakap pa kay Tracy ang iba. Yes, we're more like a family. Kaya ang bait-bait namin kay Miss Tracy..

"May I have your attention." Napatayo ang lahat ng empleyado nang nagsimula nang nagsalita ang bago nilang boss.

"From now on, everything is about to change. If my sister has been good to  all of you. Then, I am different from her." Prangkang sabi nito samin.

"If you want to be in this company then you should abide all my rules. I hate those workers who are late at work. Especially they're can't meet the  work schedule. If my sister are not particular with that things then I'm not like her. I'm strict and I want the best in my field. Ayaw ko nang palampa-lampa... Do I make myself clear?" Mahabang pasimulang babala pa niya samin.

"Yes sir." Tanging sagot nilang lahat. Napanganga siya dahil talaga na mention yung pagkakamali niya.

"Patay! Alex parang ikaw ata ang pinag-iinitan ni Sir Zander." Mahinang ani ni Penny sakin.

"Oo nga eh. Nakakainis talaga. Hindi ko naman sinasadya yun, mabuti kung intensyon ko ang ma-late.." Sagot ko naman sa kanya..

"That would be all. You can go back to your work now." Seryosong ani nito at pumasok agad sa opisina.

Pagkuway umupo na ako sa aking upuan kung saan yung cubicle ko. Halos hindi ako makagalaw ngayon ng mabuti dahil alam kong nakikita niya lahat kung anong ginagawa ko. Pakiramdam ko, kaluluwa ko kitang-kita niya.

I feel like I was been monitor all the time.  My every moves and actions is so careful. God! I can't work freely. He is watching, glacin' at my movements and more likely looking for a mistake.

Yun ang pakiramdam ko ngayon. Sino ba naman ang hindi makakapag-isip ng ganoon kung naka-glass yung opisina ng amo mo..

Binuksan ko ang aking computer at may mga pending pa akong files na hindi natapos nung sabado. Kasi nagdespedida si Miss Tracy kaya hindi ko natapos lahat.

May email agad akong natanggap na galing sa kanya.

"I thought your good at work. Why is it there's some pending files in your desk? Hindi ka binabayaran para maging tamad. I need you to finish those files today and email it to me before you leave."

Damn... Parang alipin ang tingin niya sakin!

"Yes sir, I will email it to you once I'm done with it sir." Reply ko sa email niya.

"Done? I need those files Miss Mendoza not tomorrow but today make sure you can finish it today or else you know what will happen next." Reply niya rin sakin

Shit! Masisisante ata ako nito pag hindi ko ginawa ang gusto ng halimaw na toh!! Bwisit talaga ni hindi man lang maka-intay! Reklamo ko sa aking sarili. Sabay tingin sa kanya na nakatuon parin ang mga mata nito sa computer.

"I done have all day Miss Mendoza."

Mokong talaga!!! Parang walang puso kung makapag-utos!!! Siguro pinapanood niya ang teamviewer ng opisina kaya niya alam na may pending files ako..

Kaagad ko namang ginawa yung pending files ko. Dinoble check ko lahat-lahat simula umpisa hanggang sa huli sinigurado kung walang nakaligtaang mga detalye roon.

Hindi ko na nga namalayan na lunch break na pala. Dahil gusto kung matapos ang mga ito para mai-email ko agad sa tigreng boss ko.

"Alex hindi ka pa ba kakain?" Tanong ni Penny sakin.

"Kanina pa nga ako nagugutom, dahil light lang yung kinain ko kaganinang umaga."

"Sige, ano bang gusto mo bibilhan na lang kita para hindi kakalam yang sikmura mo."

"Kahit ano nalang Penny. Thank you talaga ha makakabawi rin ako sayo."

"Okay lang." Nakangiting wika niya sakin. Napasulyap ako sa opisina niya't nagkataong nagtama ang mga mata namin.. Kumunot ang kanyang noo at umiwas ako ng tingin sa mala-leon kong boss.

Tumayo ito at naglakad patungong pinto.

My God ayan na lalapain na ako ng leon'g toh....

"Miss Mendoza, I know that you can focus on your workloads right?" Sarkastikong ani nito sa kanya.

"Yes sir... I'm sorry but if you don't mind can I take my lunch break?" Diniinan ko talaga ang salitang lunch break para maunawaan talaga niya.

"Fine." Sabay talikod nito sa kanya at mabilis akong tumakbo palayo sa opisina niya.

"Akala ko ba, mamaya ka pa kakain? Eto yun binili ko sayo." Ani sakin ni Penny ng makita akong papalapit sa table nila. Sabay bigay ng pagkaing nabili niya para sakin.

"Buti na nga lang at pumayag. Muntikan na kaya akong maduling sa sobrang gutom. Anyways, may natanggap ba kayong email galing sa bago natin'g boss?" Tanong nya sa mga ito at umiling ang iba sa kanila. Ibig sabihin siya talaga ang pinag-initan nito.

"Good for you though. Eh ako nga kabubukas ko pa lang ng pc ko kanina may email agad akong natanggap galing sa magaling at napakabait nating boss." Ani ko na kunwari pinupuri ko ang pagiging mabait nito. But the truth is, it's an opposite.

"Siguro ginamit niya yung teamviewer ng opisina para manmanan tayong lahat." Paliwanag pa ni Penny.

"Grabe siya sobrang istrikto si Miss Tracy nga hindi niya yun ginagawa satin. Alam niyo sa pagiging ganyan ang ugali niya walang pumapatol sa kanyang babae. Siguro bakla siya kaya ganyan nakakaasar talaga." Pamamaktol kong sabi.  Na hindi ko na pansin yung nguso ni Penny na napapaturo sa likod ko dahil sa sobrang na-carried away ako sa emosyon ko...

"Sinong tinutukoy mo'ng bakla?" Baritonong tanong ng taong nasa likuran ko.