HUSH #15

Enjoy reading!

KATARINA

"Is Iseah home?" I asked the helper as she put the tea in front of me.

"The witch didn't go home! Probably, she's making potions in her worn out house in the middle of the forest." sabat ni Ryleen na nakaupo rin sa hapag. Tiningnan ko siya. Magana siyang kumakain, ni hindi man lang lumingon sa akin.

Natawa nang mahina ang mga helpers. I looked at them and they went silent.

One helper answered my question. "Hindi po umuwi si Lady Iseah, your highness."

Tumango-tango na lamang ako.

Nagpalipas na muna ako ng oras sa balkonahe sa ikalawang palapag ng bahay bago pupunta sa Laroa. Pinanood ko si Ryleen na naglalaro sa garden. Maya-maya pa ay dumating si Iseah. Nakabusangot pa rin at mukhang galing sa giyera.

I bit my lip as a sudden thought clouded me. Sinadya kong bumaba kasabay ni Iseah pagkalabas niya ng kwarto. Bagong ligo at nakabihis na siya.

"I'll bring my car. Wanna join?" I asked.

But, she didn't respond. I studied her face. It's so obvious that there's something bothering her. It seems like an internal battle is happening within her. She didn't even notice me.

I kicked her on the side.

"What the fvck?!" singhal niya sa akin.

Napataas ang kilay ko nang  hindi niya napansin ang atake ko kaya natumba siya sa sahig. Nanlilisik ang matang tiningnan niya ako.

That's weird. It's not Iseah's thing.

I smirked. Masama ang tingin na bumangon siya sabay hawak sa balakang niya.

"Sh*t. This fvcking hurt!" ilang beses pa siyang nagmura. Mahina lang ang sipa ko sa kanya pero bakit parang nabugbog siya?

Napansin ko ang panginginig ng tuhod niya at panay hilot sa balakang. Napasobra ata sa pakikipaglaban? Halos hindi kami magkahiwalay ni Sia simula pagbata, I have never seen her like this. Kahit ano'ng bugbog ang madaanan niya ay hinding-hindi manginginig ang tuhod niya, maliban na lang kung nasa harap niya ang hari.

"Fvck you, Katarina!" singhal niyang muli bago nagmadaling umalis.

"Ano'ng klaseng laban ang sinuong mo, Iseah?"

Sumunod naman ako.

Pinanood ko siyang hirap na umangkas sa motor niya.

Nakasunod lamang ang kotse ko sa kanya at mukhang wala siya sa huwisyo habang nagmamaneho kaya naisip kong sundan siya.

She's driving out of the way to our school. Where is she going?

Suddenly, a car almost hit her.

Tumigil ako sa 'di kalayuan. I watched how Iseah would react.

Isang lalaki ang lumabas sa kotse at mabagsik na nilapitan si Iseah. Nakasumbrero ang lalaki at pamilyar. I looked at his car, it's familiar as well.

"Al Ryan Villarosa?" I whispered when I saw his face under that visor cap.

Nabigla ako nang marahas niyang pababain si Iseah sa motor. Tila, manikang nahila naman ang babae.

"What the hell is happening to this woman? Is she not going to slit his throat?"

Hinahayaan niya lang na hawakan siya ng lalaking 'yan? That man who's pretending to be gay? Tsk.

"Ti symvaínei, my royal squire?" (What is happening?)

Kinaladkad niya si Iseah. Papasok na sila sa kotse nang magpumiglas ang babae.  Marahas na hinawi ni Iseah ang kanang kamay ng lalaki at nagngitngit ako nang makita ang dugong tumagos sa braso ng lalaki, sa may pulso banda. Al Ryan was wearing a white button down shirt, so it was very visible.

Bigla kong napagtanto kung bakit pamilyar ang bulto ng katawan niya at kotse.

I grinned. Isa-isa nang magsisilabasan ang kulay ng mga taong nakapaligid kay Zync.

I looked at Al Ryan.

"Got you."

*****

I chose to walk around before going to our classroom. Hindi ko na rin sinundan sina Iseah kanina. I don't know what's happening between them, some birds will gonna tell me anyway.

Habang naglalakad ay nakasalubong ko si President Nolan.

"Lady Katarina." he greeted. I nodded my head. Bakas sa mukha niya ang yamot.

"What's wrong?"

He sighed and scratched his head. "There's something very important to me went missing." lumukot ang mukha niya. "Damn it. I can't even trace if it's stolen or I just lost it. Basta, nandito lang 'yon sa university."

Tumango-tango ako at nilibot ang tingin. "This is a technologically advanced university, I wonder why you can't trace it."

"That makes this even more frustrating. Usually, it's just in my office. I only use it with very very important documents. So, I think, I didn't lost it. Someone stole it. Damn it. It cost a fortune!"

"Mind telling me what was it? Maybe, I can lend a hand."

Pailing-iling siya na para bang kalahati ng buhay niya ang nawala.

"It's a ballpen—"

"Just a ballpen? I have many ballpens. Bigyan kita. Kawawa ka naman."

"No!" singhal niya. Tinaasan ko siya ng kilay. Napailing siya at napahilamos sa mukha. "I'm sorry. I didn't mean to shout at you, your highness. It's just that that ballpen is very special. Lady Tamara gave me that ballpen when I won the quest of the Nerve District. It was the very first thing I received when I was officially appointed as the first district leader of the famiglia. It's so frustrating. I've been taking care of it for almost 10 years— ugh! I'm even planning to pass it to my descendants as our family heirloom! It's a legacy!"

Tumango-tango ako. "How sad. How does it look like?"

"Its body is gold filled with rare stones, it's a collectors item. Tatlo lang 'yon sa buong mundo. Isa ang sa akin." nakapikit na aniya.

Napalabi ako at napatango-tango nang biglang may naalala.

"Whoever stole it, will pay bigtime. He's messing up with the wrong guy. Pakialaman niya lang ang lahat, huwag lang 'yon. Tsk."

Umalis si President Nolan na halos hindi pa rin maipinta ang mukha.

"Should I tell him that I accidentally took his ballpen?" I whispered.

Napakamot ako ng ulo at napagdesisyonang sa susunod ko na lang isasauli ang ballpen niya. It's safe with me.

Pag-ikot ko ay nagkatinginan kami ni Allaine. She was looking at me intently then smirked.

There's something within me triggered. I really don't like this woman. There's something off with her. She's someone I shouldn't trust— no, she's someone everybody must not trust.

Walang salitang tumalikod siya at umalis.

I went to our classroom and welcomed with childish pranks of my classmates. If I just could pull out my gun and shoot them all, I would do it.

But everything went messed up when that gay-man started to do his mission of executing Zync.

That shit. How dare he?

With the help of my advanced sun glasses, I was able to save Zync from that damn arrow. The sun glasses had the feature to detect dangerous intent within 10-meter-radius, so it detected the rushing arrow but I only had a few seconds. I had no other choice but to cover Zync. I wasn't able to dodge it.

Ang importante ay hindi natamaan si Zync.

Everyone was in chaos while I'm in my zone, my senses heightened and my focus automatically directed to the culprit. Gusto kong mahuli siya agad kaya walang pagdadalawang-isip na tinalon ko ang basag na bintana.

"Katarina!"

Habang nakalambitin sa maliit na espasyo ng semento sa pader ay narinig ko ang malakas na sigaw ni Zync. I looked up, at gusto kong tumawa nang makita ang sobrang putla niyang mukha.

Cute. Shit.

"No! Katarina! Stop!"

"Hush." I mouthed.

Sobrang lakas niyang sigaw kasabay ng mga kaklase ko nang magpatihulog ako. I did a back flip to maintain my momentum and gracefully landed on the grassy land.

"KATARINAAAAAAA!" sobrang lakas na sigaw ni Zync kasabay ng paglapag ko sa lupa.

Napailing ako at tumingala. Nakanganga silang lahat. I looked at Zync who has the most terrified expression among them. Parang kaunti na lang ay hihimatayin na ito. Hindi nga ako nagkamali bigla siyang tila nabilaukan at umubo-ubo saka mukhang natumba.

Tsk.

Using a finger, I fixed my sunglasses and head my way to the forest.

Pinindot ko ang button sa suot kong earpiece.

"Are you in your position?"

"Yes." Iseah answered.

Napangisi ako nang makita sa paligid ang maliliksing galaw ng mga sikretong bantay ng Laroa. Tila sumasayaw lamang sila sa hangin at mga aninong nakikisabay sa galaw ng araw.

I heard the emergency alarm of the Business Department building. Mukhang nagkakagulo na dahil sa nangyari kaya pasimple akong umikot tungo sa parking lot at saka dumaan sa shortcut tungo sa lake lagoon sa likod ng main admin building. Tumakbo ako papasok sa gubat.

"Location?" matagal bago sumagot si Iseah.

"Frost. Location." pag-uulit ko, narinig ko ang mahihina niyang pagmumura.

"3-30 m-meters away from you, 90 degrees in your south." after that ay nagmumura na naman siya na para bang may hindi siya inaasahang nangyari.

I ended our connection. Agad akong tumungo sa lugar na sinaad niya.

I saw the culprit walking aimlessly. Tila wala siya sa sarili habang hawak-hawak ang crossbow. He was wearing a black hoodie.

Bago siya lapitan ay hinarap ko muna ang mga bantay ng Laroa.

Pumulot ako ng batong kasing laki ng kamao ko. Pinakiramdaman ko ang pinakamalapit sa akin. Babatuhin ko na sana ang isang bantay nang sumulpot si Nolan sa aking harapan.

Ngumisi siya saka sumipol, pansin ko ang mabilis na pagtigil ng pagkilos ng mga tauhan nila.

"Refrain from hurting our wolves. You don't like her mad, do you?"

Kumibit-balikat ako saka malamyang binato sa kanya ang bato.

"Tell them to back off. The deer is mine." Tumalikod na ako para sundan ang taong 'yon.

"Don't worry, your highness. You have the freedom to hunt in our territory but remember not to touch our wolves. She won't like it."

Ngumisi ako at tumakbo na tungo sa direksyon ng lalaki. I slowed down my pace when I saw him standing not so far from me.

I whistled when he suddenly shot me an arrow. Yuyuko na sana ako nang may mabilis na dumaang bagay sa gilid ng mukha ko. Napataas ang kilay ko nang makitang sinalubong ng bato ang pana. Parehong tumalsik ang mga ito palayo.

Lumingon ako sa likuran.

"Thank me later by giving my ballpen back to me, your highness." saad ni Nolan na naglalakad na palayo. I chuckled.

"Yeah, yeah. Whatever."

I smoothly ducked down when the culprit made a kick. Sinundan niya iyon ng ilang suntok. Maliksi kong iniiwasan ang mga tira niya. I could feel the force of his movements. Kung hindi ko lang naiiwasan ang mga ito ay sigurado akong bali ang mga buto ko.

Napatawa ako nang makaatras ako palayo sa kanya. Hinihingal siya habang nakayuko. Tanggal na ang hood ng kanyang jacket.

He's a trained fighter. Base sa mga kilos niya ay alam kong kayang-kaya niyang patayin si Zync sa isang pitik lang nang malinis at walang kahirap-hirap.

"What's restraining you from killing him in an instant? Why are you stopping yourself, Al Ryan?"

Natigilan siya saka dahan-dahang inangat ang ulo. I tilted my head when I saw his eyes filled with rage.

He's mad. Napangiti ako.

"Dahil mahalaga na si Zync sa 'yo? Tinuturing mo na siyang tunay na kaibigan? Or baka, hindi mo lang gusto ang utos nila sa 'yo?"

Itinutok niya sa akin ang crossbow niya. Kitang-kita ang panginginig niya.

"Who are you?!" singhal niya.

I looked at him with pity.

"What a desperate and confused soul. Naguguluhan ka na 'di ba? Ayaw mong suwayin ang utos nila pero hindi mo rin kayang saktan ang kaibigan mo."

Mas lalong nanlisik ang mga mata ni Al Ryan.

"Are you a new reaper in their famiglia?"

Tumabingi ang ulo ko at tinaasan siya ng kilay.

Me? A reaper? Tumawa ako.

"You're funny."

"Shut up, bitch! Tell me, what do you want from me?! Kilala mo si Nolan, I supposed you're a new member. In case you are not informed I have a permission emblem to roam around this territory!"

Napatango-tango ako.

"Ah. So, the queen is letting the rogues litter her lair. Hmm, interesting."

May gano'n pala sa Bermond? Kailangan ko siyang makausap. Her rules are a bit complicated. But, I have known better. I smirked.

"Yes. Kaya kung ayaw mong masaktan, huwag kang mangialam." aniya.

Nginitian ko siya at tumango ako.

"Sure."

Ngumisi siya saka ibinaba ang hawak na sandata. Tumalikod ako kasabay no'n ay pinadausdos ko sa kamay ang dalawang dagger. Ramdam ko ang talim nito na humalik sa balat ko.

"Sure but sorry..." saad ko saka siya hinarap at tinira ang unang dagger.

Nabitawan niya ang crossbow nang bumaon sa braso niya ang dagger. Nanlalaki ang mga matang tumingin siya sa akin.

Lumupaypay ang kanang kamay niya at unti-unting nawalan ng kulay ang mukha niya.  Humakbang ako papalapit kay Al Ryan. Napaluhod siya habang habol ang hininga.

"Sorry, Villarosa. I'm not her reaper nor even part of their famiglia."

Tumungo ako para magkapantay ang aming mga mukha. Hinawakan ko ang baba niya para ilapit sa akin.

"Tell me, where's flamenco?" pinilit kong kumalma nang sinambit ang apelyidong iyon. Gusto kong masuka.

I despised that name! I despised him.

Kahit nanginginig ang namumutlang labi ay nagawa niyang ngumisi.

"So, you're after him? I supposed you're the princess of that damn kingdom."

"Tss. You're not a gangster. What are you? A reaper perhaps?"

Tumawa siya, "S-so, the rumors are true. The Wing Regal of Slovenia is protecting that unfortunate business prince of Orlando. It's my pleasure to see you this close, your highness."

Binitawan ko siya saka ako tumayo nang tuwid. Ipinakita ko sa kanya ang isang dagger.

"This has the antidote." ninguso ko ang dagger na nakabaon sa braso niya.

Sinamaan niya ako ng tingin. Luminga ako sa paligid.

"You only have 5 minutes to save yourself."

"P-pakialamera ka. Pero, hindi ako natatakot mamatay. I would love that instead. It's an honor to be killed by the princess of the infamous Clementin Clan."

Tinaasan ko siya ng kilay. Tumango-tango ako.

I pressed the button in my earpiece. Alam kong naririnig kami ngayon ni Iseah. I could hear her heavy breaths.

"If so, I will destroy Sitio Uning in La Carlota, your beloved birthplace."

Napangisi ako nang magbago ang timpla ng mukha niya. Mas lalo akong napangisi nang bumakas ang takot sa mga mata niya.

"And also, Iseah Frost is my royal squire. Hmmm, napakatigas talaga ng ulo ng babaeng 'yon. Ano kaya ang magandang parusa sa paglabag niya ng batas?"

"A-ano ang ibig mong sabihin?"

Muli akong yumuko saka walang pasabing binaon sa balikat niya ang dagger na hawak. Napasigaw siya nang malakas.

"My royal squire just committed a carnal sin with a rogue. Isa iyong kalapastangan sa akin."

"K-katarina." Iseah said on the other line.

Tumawa ako nang mahina.

"T-Tell me what you want!" sigaw ni Al Ryan.

Tumayo ako nang tuwid.

"Hindi ka na mamamatay. I won't give you the pleasure to but remember what I hold against you, Al Ryan Villarosa."

"H-hayop ka."

Tumawa ako. "Iyan din ang sabi nila."

"A-ano ba ang gusto mong gawin ko?!"

"Don't be in a hurry, Al Ryan. Isa lang ang gusto kong gawin mo. Sumilong ka sa mga pakpak ko at gawin ang lahat ng gusto ko."

Tumingala siya sa akin.

"Y-you're just like them. Gusto mo ring manipulahin kaming lahat!"

Tiningnan ko siya. Unti-unti nang bumabalik ang kulay sa balat ni Al Ryan ngunit dumudugo pa rin ang mga sugat niya.

He won't die from poison but he will with blood loss.

"Am I?"

Bigla akong nakaramdam ng pagkahilo. Pero pinigilan ko ang sariling matumba. Mas sumidhi rin ang sakit ng sugat ko. Tiningnan ko ang palad ko kung saan dumadaloy ang dugo mula sa sugat ko.

Nakita ko si Iseah sa unahan. Nakakuyom ang kamao at masama ang tingin sa akin. Ngunit tumutulo ang luha. Payak akong ngumiti sa kanya.

"Fvck you, princess." I heard her said through the earpiece.

Yeah. This life fvcked the hell out of me.

Narinig ko ang mahinang tawa ni Al Ryan.

"O-on the second thought, I'd rather be manipulated by a troubled Clementin than those fvcking demons."

Nilingon ko siya at nginisihan.

"Tell me, Al Ryan. Is choosing me would be a lesser or greater evil?"

Napasinghal siya.

"You are all evil." mapait na aniya. "I'm already damned, there's no way for me to get out from this evil's loop. I choose you because you're more potential to be the demon itself." Panunuya niya.

I don't like what I heard.

"Hush, Villarosa. Hush. Stop being rude to your highness." I hissed. Nilingon ko si Iseah, "Better drag your lover away from me before my sight turns red."

Sambakol ang mukhang nagmartsa siya papalapit saka marahas na hinila ang nagulat na si Al Ryan. I smirked. Ni hindi niya napansin ang babae na kanina pa nanonood sa amin.

Nang mawala sila sa paningin ko ay pumihit ako paharap sa kanan.

"A big bad wolf is prying little red riding hood." I said smiling. "Did Nolan fail to inform you about me?"

Maya-maya pa ay nagpakita na siya. A tall woman wearing a black suit came into my view. She was expressionless but I could tell she's on alert.

With her posture, obviously, she's a trained fighter.

"Hello. May I know your name?" I asked in a friendly manner.

"You looked like her." aniya. Kahit ang boses niya ay walang emosyon.

Ngumiti ako, "Oh, really?"

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa saka napatigil iyon sa kamay kong puno ng dugo mula sa aking balikat. The blood is streaming.

"You're poisoned." she said.

Tumango-tango ako, "I think I am."

"The bleeding won't stop because of the poison, you need an antidote."

Tiningnan ko siya, "Seems, you're just a curious wolf. So, I should take my leave." tiningnan niya ako sa mga mata.

Tumalikod na ako at nagsimulang tinahak ang daan palabas. Nang makalayo ako sa kanya ay bigla akong nabuwal sa pagkakatayo. Napasandal ako sa punong pinakamalapit sa akin.

I cursed under my breath.

Naging mabigat ang paghinga ko at umiikot na rin ang paningin ako.

How am I supposed to get that antidote? Tss. That gayshit.

Pinilit kong humakbang papalabas ng gubat. My men is just around the area, I just have to get their attention.

I tried connecting with Iseah's transmitter but that damn that Frost, she's already disconnected.

Tuluyang dumilim ang aking paningin at nawalan ng lakas ang aking mga tuhod. I was expecting to fall hard on the ground but I was caught by somebody.

"Shit, Katarina. Such a troublesome woman." I heard a man hissed.

I just smirked then my consciousness drifted away.

-End of Chapter 15-

Thank your for reading freaks! God bless you.

Hugs and kisses,
CL with love.