#Jesteś jak zorza

„You save me, I save you. A miracle that was meant for two." Julian Parretta — Miracle

~ Dla A.

Wystarczy jedna mała iskra, aby nadać sens czyjemuś życiu. Ja błądziłam samotnie po mroku, jednak zjawiła się ona i dała mi światło. Użyczyła swojego ciepła. Podała pomocną dłoń, nie oczekując nic w zamian.

Po prostu wzniosła się i rozbłysnęła jak poranna gwiazda. Jej kolory niczym zorza polarna rozlały się po całym nieboskłonie, przez co nadała mi barw. Pokolorowała moje życie na nowo.

Oddała mi kawałek swojego kruchego ciała, obnażając skrywane dotąd pragnienia. Tak samo jak ja potrzebowała bliskości. Potrzebowała oddechu do funkcjonowania. A ja stałam się jej płucami, dzięki którym mogła żyć. Narządem, bez którego nie potrafiła istnieć.

Chciałam podarować jej swoje serce — niegdyś wyrwane i pozbawione rytmu; dzisiaj odradzające się na nowo — ale odmówiła. Wskazała tylko palcem na poruszające się niebieskie istnienie i powiedziała — walcz o niego, to jemu podaruj swoje serce; mój za to jest każdy twój oddech, bez którego ja nie potrafię żyć.

A ja na nią spojrzałam. Oczami pełnymi zrozumienia i zuchwałego szczęścia. Byłam spełniona, bo rozumiała.

I choć nie mogłam oddać jej swojego serca, oddałam wszystko inne. Łącznie z oczami, by mogła widzieć to, co ja. Chciałam podziękować jej za to światło, za to, że odnalazła mnie w mroku. Chciałam zostać jej przewodnikiem, aby zobaczyła moje barwy świata.

I tego nie odmówiła.

I właśnie wtedy niebo zmieniło kolor na liliowe.

Od autorki: Z dedykacją dla pewnej ważnej dla mnie osoby. Gdyby nie ona, nie dałabym rady się pozbierać. Jest to tekst naprawdę dla mnie ważny. Większości nawet nie da się opisać słowami, dlatego jest to małe podziękowanie. Przypomina mi o pewnych sprawach, które już niestety należą do przeszłości i już nie będą miały swojej kontynuacji.

Mam nadzieję, że kiedyś będę wracać do tego tekstu z uśmiechem na ustach.

Jakubie, czy mógłbyś mi otworzyć tego tajgersa?

Widzimy się o zachodzie słońca.