POV Ruby Hayes
Het was donker geworden. Ik had met Will gespeeld totdat hij moest gaan eten en door de wintertijd was het al donker buiten. Ook was het weer begonnen met sneeuwen en had ik het koud. Het was niet zo daverend koud als in de grot, maar het kwam dichtbij.

Damon had een jas bij zich en liet die over zijn ene schouder hangen. Het zwarte ding werd niet eens gedragen, maar was er meer voor de sier. Ook leek hij het compleet niet koud te hebben, want het T-shirt wat hij aanhad had korte mouwen.

Met een klein beetje verlangen keek ik naar het zwarte jas en blijkbaar had Damon het door. 'Je hebt het koud, is het niet?' Hij bleef stil, waardoor ik ook stopte. 'Misschien.' Hij schudde zacht grijnzend zijn hoofd en pakte het jasje van zijn schouder. 'Ik denk dan dat jij er meer aan hebt dan ik.'

Het kwam er dus op neer dat ik in een veelte grote jas het Packhuis in gelopen was. Damon had er zacht om gelachen en eigenlijk vond in het zelf ook wel vermakelijk. Ruben en Alice waren aan de etenstafel rustig aan het genieten van een bord soep en wij schoven dan ook gelijk aan tafel. Ik had al een tijdje geen fatsoenlijk voedsel op en de vermicelli soep van de kokkin was dan ook fantastisch.

Terwijl wij onze soep aan het opeten waren, schoof er iemand anders aan aan de tafel. Haar haar net zo zwart als dat van Damon en haar ogen waren zelfs nog een tint groener. Ze had een koptelefoon op en keek niet echt om naar de rest van ons.

Damon grijnsde naar haar en ik snapte de situatie niet helemaal. Het meisje was compleet in een andere wereld en zat rustig met haar hoofd mee te bewegen op de muziek. Alice en Ruben waren druk ik gesprek en merkte dan ook niet heel veel op van de nieuwe tafelgast.

'Damon mag ik het stokbrood.' Vroeg het meisje plots met een iets zwaardere stem dan dat je zou verwachten. Damon knikte en gaf een mandje met gesneden stokbroodjes aan. En dat was het moment waarop het Meisje pas realiseerde wat er gaande was. Ze zette de koptelefoon af en keek met een openmond naar mij.

Ik glimlachte verlegen en probeerde zo vriendelijk mogelijk over te komen. 'Jij bent zijn mate.' Zei ze lachend. 'Je hebt geen idee hoe lang ik op jou gewacht heb.' Ze stak haar hand over de tafel uit en ik pakte hem nieuwsgierig aan. 'Destiny.' Zei ze glimlachend, voordat ze mijn hand los liet. 'En jij bent...' Ik had door dat ik me voor moest stellen dus dat deed ik dan ook.

'Ruby Hayes.' Haar ogen fonkelde. 'Je haarkleur is echt awesome.' Ik glimlachte dankbaar. 'Je mag het hebben als je wil.' Destiny grijnsde. 'Ik mag haar Damon.' Damon grijnsde zachtjes. 'Dat is mooi zusje.'

En plots werd er veel duidelijk. Destiny was familie van Damon en niet zomaar familie, maar zijn kleine zusje. 'Ik wist niet dat jij een zusje had?' Ik keek fronsend naar Damon. Hij haalde zijn schouders op en nam een hap van een stuk stokbrood. 'Er is wel meer dat je niet weet.' Het klonk simpel, maar het voelde alsnog kwetsend.

'Niet op hem letten. Hij denkt graag dat hij altijd de big bad demon wolf uit moet hangen.' Destiny klonk een beetje spottend, maar had een lieve ondertoon. Damon gromde zacht en at zijn broodje vervolgens op. 'Ik weet ook wel dat hij dat niet altijd is.' Mijn gedachtes dwaalde weer even terug aan onze eerste ontmoeting waarbij hij me gered had van Derek en zijn slechte bedoelingen.

Ruben en Alice waren gestopt met praten en staarde een beetje stil naar hun lege bord. Ruben maakte zijn rug recht en kuchte even. 'Waar mogen wij eigenlijk slapen.' Damon, wiens eten nog niet op was, gebaarde makkelijk met zijn vingers en liet zo een jongetje naar de tafel komen. Direct begroette hij de twee beleefd en liep vervolgens weg met de twee achter zich aan.

'Waar is Sterre eigenlijk?' Vroeg ik nieuwsgierig. Destiny grijnsde en je zag gewoon aan haar dat ze antwoord wilde geven. 'Waarschijnlijk bij Cody.' Damon schudde zijn hoofd, maar ging vervolgens door aan zijn soep. Ik knikte langzaam en schepte vervolgens nog wat nieuwe soep op.

De soep lepelde ik snel naar binnen. Ik had honger en de soep was een fantastische manier om snel honger te stillen. 'Heb je honger?' Destiny keek me vragend aan. Ik schudde mijn hoofd en at rustig door. 'Ze liegt.' Destiny kreeg het voor elkaar om direct te zeggen wanneer ik loog.

Ik legde mijn lepel neer en deed net alsof ik geen honger had. 'Ruby...' ik draaide mijn hoofd naar Damon en wachtte tot hij wat ging zeggen. 'eet!' Ik zuchtte en at snel mijn bord leeg. Ik wilde naar Sterre en ik wilde fatsoenlijk slapen.

Zelfs Sky gaapte in mijn hoofd. 'Kan ik ergens slapen?' Ik sprak naar niemand in het speciaal aan de tafel. Damon had zijn eten op en keek opzij. 'Ik breng je wel naar een kamer toe.' Hij stond op en keek afwachtend naar mij. Ik maakte een klein dankbaar knikje en stond op. 'Doei Destiny.' Destiny knikte glimlachend naar mij. Damon begon te lopen en ik bleef naast hem lopen, terwijl we door een labyrint van gangen heen gingen.

Damon liet zijn hand even op een deur rusten en knikte naar mij. 'Deze is van jou.' Ik knikte dankbaar. 'Slaap lekker Damon.' Zei ik voordat ik de deur openmaakte en naar binnen glipte. 'Slaaplekker Ruby.' Hoorde ik hem nog zeggen voordat hij ergens anders naar toe liep.

Mijn hand ging naar een licht knopje die ik snel aanklinkte . Het was een ruime kamer met een groot bed erin. Het kleuren thema was vrij donker en had niet echt een warm gevoel. Ik was te vermoeid om verder na te denken en klom met mijn kleren nog aan onder de grijze dekens.

—