De man probeerd heel nonchalant weg te lopen uit de kamer, alleen ben ik hem net voor.

'Waarom sloeg jij dat meisje en vervolgens mij?' Inplaats van mijn kille stem is er een nieuwsgierige ondertoon aanwezig. De man lijkt het ook op te merken en komt weer richting mij toe. 'Je vriendinnetje was volgens de hoofd bewaking opzoek naar de Yoba. Waaruit werd opgemaakt dat ze heel graag wilde ontsnappen of ons allemaal probeerde te vermoorden.' Zegt hij schouderophalend.

'Waar zou de Yoba nu dan zijn?' De man heeft blijkbaar niet door dat ik de persoon ben waar ze naar op zoek zijn. 'Damon zou die nu aan het trainen zijn om ons pack te helpen met andere aan te vallen. Dat moet vast een sterke jongen zijn al wilt hij die training volhouden.' Met grote ogen kijk ik naar de jongen. '

'Hoezo denk je dat het een man is?' De man lijkt mijn nieuwsgierigheid wel te waarderen en begint al snel met praten. 'Kom op, je denkt toch niet dat een meisje van 17 jaar Alpha Silvers heeft verslagen. Dat zou zo onlogisch zijn.'

Bedenkelijk kijk ik de jongen aan. Door alle roddels die er verspreid worden, ben ik blijkbaar een super gespierde goeduitziende man geworden. Lichterlijk glimlach ik door het beeld dat mensen van me hebben.

'Laatste keer dacht ik dat ik een vrouw was.' Mompel ik zacht. 'Ja dat zie ik ook wel maar wat bedoel je daarmee?' De man bergijpt zo te horen niks van het hele gesprek. 'Jij beschrijfd de Yoba als de meest gespierde vent ooit, maar dat denk ik niet.' De jongen gaapt me aan alof hij me zojuist weg heeft zien vliegen. 'Je beweerd dat jij de meest gevreesde wolf van de wereld bent?' Vraagt hij op lachende toon. Overtuigend knik ik.

'Dan zou je een paarse wolf moeten hebben.' Zegt hij terwijl hij zijn armen over elkaar heen slaat. Maar hij zegt dus eigenlijk gewoon dat ik moet shiften. Met tegenzin verander ik naar mijn kleine paarse wolf.

De jongen kruipt bang naar achteren. 'Zie je nou wel dat ik de Yoba ben.' Door de pratende wolf kruipt hij zacht tegen de muur aan. 'Sorry, ik ben me vergeten voor te stellen, mijn naam is Ruby Hayes.'

-<>-

Na het rare gesprek in de kerker ben ik direct opzoek gegaan naar Sterre. Damon had haar in de kamer naast mij neergelegd. Jammer genoeg kwam ik daar pas na twee uur zoeken achter.

Nu zit ik naast haar bed te wachten op het moment dat ze weer bij komt. De enige vriendin die ik in dit rot pack heb, ligt helemaal verwond in een ziekenhuis bed. Damon was nieuwsgierig naar de identiteit van het bruinharige meisje dat hij uit de kerker weg moet halen, alleen hield ik mooi mijn mond over Sterre haar naam. Zodat ze zelf de keuze kan maken of ze in dit Pack wil blijven of dat ze dan nog weg kan gaan zonder haar identiteit aan iedereen te geven. Want zelf weet ik hoe vervelend het is als iedereen je ken terwijl je als Rogue onderdak zoekt.

Sterre blijft nu al bijna twee uur buitenwesten zonder enig teken van leven te geven. Het is ondertussen al twee uur 's-nachts en mijn ogen vallen keer op keer dicht. Damon lijkt het op te merken en loopt naar me toe. 'Ga maar naar je kamer en pak wat slaap. Als er iets met haar gezondheid gebeurd kom ik je direct halen.'

Door het tekort aan slaap stem ik in met zijn plan en strompel naar de kleine ziekenhuiskamer waar ik nu in verblijf.

Sky blijft zeuren dat ik bij Damon en Sterre moet zijn inplaats van in bed, waardoor ik maar niet kan slapen en me nog maar een keer omrol. 'Ik wil naar Damon!' Ik negeer mijn zeurderige wolf en druk mijn kussen tegen mijn hoofd aan. 'Alsjeblieft, des noods schuif je het bed er naar toe.' Dat voorstel lijkt me een geweldig plan.

Snel en geruisloos kruip ik het ziekenhuisbed uit en haal de remmen van de wieltjes er af. Met veel gekraak en gepiep gaan ze eraf en kan ik het bed naar mijn buurkamer rollen. Het bed maakt een raar soort geluid op de kale en schone vloer.

Het bed duw ik tegen de muur aan en zet alle remmen er weer op. Damon kijkt me vreemd aan maar vrolijk zet ik mijn plan door.

Mezelf nestel ik weer in de nog warme dekens. Damon kijkt hebberig naar het bed, want ook hij lijkt het te begeven onder de vermoerdheid. 'Kom er bij liggen?' Een kleine twinkeling verscheint in zijn ogen. 'Echt?' Slaperig knik ik naar mijn mate.

Hij gaat achter me liggen op het kleine bedje en slaat zijn arm beschermend om me heen. Zonder dat ik het zelf door heb nestel ik mezelf tegen zijn warme torso aan en sluit mijn ogen.

Zijn hartslag word heel regelmatig waaruit ik opmaak dat hij slaapt. Zijn armen blijven strak om me heen liggen terwijl ik me omdraai. Nu lig ik met mijn gezicht naar de zijne toe. Zijn warrige haren doe ik een beetje opzij en fluister zacht. 'Welterusten.' Voordat ook ik de realiteit verlaat.

Heyyy guyyysssss,
Ik heb hele lieve lezers waaronder LightUnicornGirl die me heel trouw blijft vragen om hoofdstukjes :) wat ik super leuk vind, daarom is dit hoofdstukje aan jouw opgedragen :-)
Reageer en stem
XXXX GOUDVISSS