Mijn moeder trekt het lint om mijn middel zachtjes aan en maakt er een strik van.

Prim pakt wat speldjes en legt ze in mijn moeders hand.
Ze schuift ze in mijn haar en legt mijn haar in een mooie vlecht.

Ik bekijk mezelf in de spiegel en vind de jurk toch wel mooi.

Het is een witte jurk met een mooi blauw lint om mijn middel.
Het heeft mijn moeder veel moeite gekost om hem te maken, maar ze zei: "ik wil dat je er mooi uitziet. Het is een belangrijke dag. "

~

Ik heb me al een jaar lang afgevraagd waarom ik weer naar de trekking moest.
Ik mag toch niet meer meespelen.

Het capitool heeft Haymitch, Peeta en mij een brief gestuurd dat we naar de trekking moesten komen.

Er stond bij mij ook in dat ze niet blij zijn met mij.
De mensen hebben teveel hoop gekregen door mij en daar kunnen ze blijkbaar niet tegen.

~

Ik loop de deur uit en zie gelijk hoe een groep vredesbewaarders naar een huis lopen en op de deur rammen.

Er wordt niet geopend en ze geven een trap tegen de deur.
De deur klapt op de grond en ze stormen naar binnen.

~

Even later komen ze terug met 2 mensen.

Ik zie hoe Gale schreeuwend uit de deur komt rennen.

Nu zie ik het ook. Het zijn de ouders van Gale!

Nee! Laat ze met rust! Schreeuw ik.
Ik ren naar de vredesbewaarders en duw er eentje aan de kant.

Ik ren naar de ouders van Gale en trek ze los uit de greep van een vredesbewaarder.

Dan worden mijn bovenarmen vast gegrepen en ik wordt naar achter getrokken.

Ik zie dat een vredesbewaarder me vast heeft.
Ik stribbel tegen.
De vredesbewaarder duwt me op de grond.
Ik val hard op de grond en kijk omhoog.

Ik zie hoe ze de ouders van Gale tegen de muur drukken en vastbinden.

Ook zie ik hoe Gale huilend en schreeuwend langs de vredesbewaarders probeert te komen.

Ze duwen hem ook op de grond.
Ik sta snel op en ren naar hem toe.

Ik trek hem omhoog en hoor dan een schot.
Ik kijk direct naar de muur en zie dat de vader van Gale is gedood.

Er zit een gat in zijn buik en wat bloedspetters zitten op de muur.
Ik hoor en zie hoe de moeder van Gale schreeuwt en huilt.

Gale! Schreeuwt ze. Help me! Red me!

Gale stormt direct op de vredesbewaarders af, maar het is al te laat.

Haar hoofd wordt doorboord door een kogel.
Gale stort in een.

Ik pak hem vast en neem hem in een knuffel.
Ik hoor hoe hij zacht aan het huilen is.

Ik sus hem een beetje en help hem overeind.

Waarom deden ze dat? Vraag ik.

Gale haalt diep adem en zegt:
Ze willen jou dierbaarste personen verdriet brengen, zodat jou leven ook verpest wordt.

Ik voel een woedend gevoel door me heen trekken.
Ik storm op een vredesbewaarder af en probeer hem te wurgen.

Ik hoor een schot.
Ik schrik zo erg dat ik op de grond val.

Ik krijg een klap op mijn wang.
De vredesbewaarders marcheren terug naar hun basis en ik blijf achter met een pijnlijke wang.

Idioten! Schreeuw ik nog.

Gale trekt me omhoog en ik veeg mijn jurk af.

Je jurk zit onder de vlekken. Zegt hij.

Ik kijk verschrikt omlaag en zie dat mijn jurk hartstikke vies is.
Ik zucht en loop richting mijn huis.

Ik zie dat mijn moeder geschrokken in de deuropening staat.

Ik ren naar haar toe en zie dat ze verschrikt naar mijn jurk kijkt.

Wat heb je gedaan! Schreeuwt ze.

Ik probeerde de ouders van Gale te redden, maar het is te laat. Zeg ik zacht.

Ze verminderd haar stem en zegt: het is goed wat je gedaan hebt, maar ik zou het Capitool maar met rust laten.

Ik knik en ze trekt me naar binnen.

Ik loop door de gang naar de keuken en zie dat mijn moeder al klaar staat met een doekje.

Ze wenkt me en begint de ergste vlekken weg te vegen.

~

Intussen is Prim ook in de keuken gekomen.
Wat heb je gedaan? Vraagt ze.

Ik heb geprobeerd Gale's ouders te redden van de dood, maar het is mislukt.

Prim heeft medelijden met me en geeft me en knuffel.
Je hebt je best gedaan. Fluistert ze.

Ik glimlach en zeg: bedankt.

~

Na een korte tijd is moeder klaar met mijn jurk.
Ze heeft alles, tot mijn verbazing, er netjes uitgekregen.

Ze geeft mij en Prim een duwtje en zegt: jullie moeten echt gaan. De trekking begint bijna.

Ik pak Prim's hand vast en we lopen naar de deur.

We stappen naar buiten en gaan op weg naar het plein.

~

Prim en ik worden van elkaar gescheiden en in leeftijdsgroepen verdeeld.

Ze kijkt me met angstige ogen aan en wordt dan in een rij gezet.

-Sinds de laatste keer dat ze getrokken werd, en ik als vrijwilliger ging, is ze doodsbang geworden. -

Ik geef haar een kort knikje.
Ze zucht en wordt dan in haar vinger geprikt voor wat bloed.

Ik wordt ook in een rij geduwd en sta te wachten totdat ik aan de beurt ben.
Ik houd ondertussen Prim in de gaten.

Dan hoor ik: volgende.
Ik stap naar voren en voel een naald in mijn vinger prikken.

Ze duwt mijn vinger op een papiertje en een afdruk bloed blijft op het papier plakken.

Ik mag dan gaan en loop gelijk naar Prim.

Net voordat ik haar kan bereiken wordt ik op een plek geduwd.
Ze zetten me ruw neer en ik beweeg dan, maar niet meer.

Ik zie Gale aan de overkant de staan en dan zie ik Peeta ernaast staan.
Hij is erg gespannen.

- vanaf het moment dat hij vertelde dat hij verliefd op me was, denkt iedereen dat we een koppel zijn. Ik heb zelf geen gevoelens voor hem,maar hij wel voor mij. -

Hij kijkt dan naar mij en kan me nog een glimlach schenken.

Dan hoor ik geklop op de microfoon en geschraap van een keel.

Effie staat voor de microfoon en begint:
Fijne hongerspelen en mogen de kansen immers in je voordeel zijn.

Ik draai een keer met mijn ogen en luister verder:

Vandaag weten jullie allemaal wat er gaat gebeuren.
Er zullen 2 kandidaten worden gekozen die met eer voor je district mogen vechten.

En natuurlijk valt er wat mee te winnen.
Ze begint te lachen als een kakelende kip.

Ik moet ook zacht lachen, maar dan van haar lach.

Ze kucht en gaat weer verder:

Dit jaar zal alles  anders zijn.

Ik zie dat de mensen beter te beginnen te luisteren.

Dit jaar zullen alle kandidaten, die ooit eerder hebben meegedaan en hebben gewonnen, mee moeten doen.

Ik hoor wat gezucht van opluchting en wat gehuil.
Ik kijk opzij en zie dat Prim aan het huilen is.

Ik geef me vrijwillig op! Schreeuwt ze.

Ik kijk geschrokken naar haar.

S-sorry meisje. Zegt Effie.
Dit jaar mogen er geen vrijwilligers meedoen.

Ze begint heviger te huilen.

Ik word meegenomen naar voren en zie dat Haymitch en Peeta ook worden meegetrokken.

Ik wordt op het podium geplaatst naast Effie.
Peeta en Haymitch staan aan de andere kant.

Effie loopt naar een kom.
Er zit, maar 1 briefje in.

Ze pakt hem er uit en loopt naar de microfoon.
Ze opent hem en zegt (een klein beetje) verdrietig:

Katniss Everdeen.

Er verlaat een traan uit mijn oog.

Ik zie dat Peeta naar me aan het staren is.
Ik kijk naar hem en hij articuleert: ik geef me vrijwillig op, als Haymitch wordt getrokken.

Ik schud mijn hoofd en articuleer: ik wil je niet verliezen, dus jij blijft hier.

Ik knik naar Haymitch en hij knikt terug.

En nu voor de jongens:

Ze grabbelt en wisselt de twee briefjes steeds, maar uiteindelijk pakt ze er eentje uit.

Ze kucht en zegt:

Peeta Mellark.

Ik geef me vrijwillig! Roept Haymitch.
Nee! Roept Peeta.

Hij stapt naar me toe en gaat naast me staan.

Ik zie dat Haymitch zijn best heeft gedaan.

Ik zucht en laat het los.
Ik moet er maar vanuit gaan dat we het allebei overleven.

Dames en heren.
De tributen van dit jaar.
Zegt Effie.

Er wordt langzaam en zacht geklapt.

Dan voel ik hoe Peeta mijn hand vastpakt en me mee naar binnen trekt.