W domu Jamesa Pottera panowała idealna, niczym nie zmącona cisza, aż do czasu, gdy...

- James! Lily!

Zawołani zerwali się z łóżka tak szybko jakby w ogóle nie spali i popędzili tam skąd dobiegł ich krzyk, czyli do pokoju naprzeciwko.

- Co się stało? – zapytał Potter z przekrzywionymi okularami i różdżką w ręku. Rose uśmiechnęła się delikatnie, a jej opuchnięte od płaczu oczy, zabłysły starym blaskiem.

- Cześć Rogaczu – powiedział chrapliwie Syriusz, a Jamesowi opadły ręce. Jego najlepszy przyjaciel w końcu się obudził.

- Łapa w końcu. Ile mogłeś odpoczywać? – zażartował, a Black zaśmiał się cicho.

- Właśnie tak stwierdziłem, że chyba już wystarczy.

- Witaj wśród żywych kochanie – powiedziała Rose i posłała mu ciepły uśmiech. Na wspomnienie starych czasów Syriusz również rozciągnął swoje usta w uśmiechu.

- Tęskniłem.

   ><

Fruzia postawiła przed domownikami ciepłe śniadanie, akurat wtedy, gdy drzwi otworzyły się z hukiem.

- Słyszałam nowiny! – krzyknęła Mary i bez zaproszenia weszła do środka. Rose udawała, że uderza głową w stół. Syriusz zachichotał.

- Cześć Mary.

- Nareszcie się obudziłeś Black. Myślałam, że to nigdy nie nastąpi – zawołała i już chciała go objąć, gdy zauważyła bandaże wystające spod jego koszuli.

- Pewnie na to liczyłaś?

- Oczywiście, bo ja skrycie czekam na to, żeby u Jamesa w domu zwolnił się pokój. Od zawsze moim marzeniem było, żeby tu mieszkać.

- Wiedziałem – powiedział Syriusz i uśmiechnął się. Brunetka zarzuciła włosami i usiadła ze swoimi przyjaciółmi przy stole. Wszyscy przez chwilę patrzyli na nią, a później rzucili się na jedzenie. McDonald wybuchła śmiechem.

- Zawsze tacy sami.

- To chyba dobrze – rzekł James. Mary posłała mu lekki uśmiech, ale po chwili spoważniała.

- Spotkałam Petera.

- I jak? – zapytał Syriusz, patrząc na nią z powagą.

- Nie wygląda dobrze. Jest cały posiniaczony. Mówił, że próbował powstrzymać śmierciożercę.

- Na Merlina. Biedny Peter – rzekła Lily i pokręciła głową. Było jasne, że ich przyjaciel nie jest zbyt dobrym czarodziejem i nie wiadomo było czy da sobie radę.

- Jest jeszcze coś.

- Co? – zapytała Rose cicho.

- Wiedzieliście, że jego ojciec nie żyje?

- Jak to?! – zapytał Syriusz. Widelec, który trzymała Lily upadł z trzaskiem na stół.

- Śmierciożercy podpalili ich dom w święta. Jego ojciec nie zdążył uciec.

- Czemu on nic nie powiedział? – zapytał cicho James.

- Mówi, że to było dla niego zbyt trudne, by o tym rozmawiać jeszcze wtedy, a później nie chciał psuć nam humoru.

- Muszę się z nim zobaczyć – rzekł Syriusz i próbował się podnieść, ale jęknął z bólu i znów opadł na krzesło. Rose od razu obróciła się do niego, by sprawdzić czy wszystko w porządku. Złapał ją mocno za rękę pod stołem. James skrzywił się, gdy zobaczył ból wypisany na twarzy najlepszego przyjaciela.

- Ja zaproszę go tutaj. Huncwoci powinni się wspierać.

><

Lily wpatrywała się w dogasający w kominku płomień. Obok na kanapie siedział jej ojciec i w ciszy czytał gazetę. Jego wiek powoli stawał się zauważalny. Zmarszczki przyozdobiły jego twarz w znaczących ilościach, bo Mark nigdy nie stronił od śmiechu czy robienia głupich min.

- Chyba nie zmieniłem się tak mocno, żebyś musiała mi się aż tak bacznie przyglądać.

- Wszyscy się zmienili tato.

- Ale chyba zgodzisz się ze mną, że najbardziej zmieniłaś się ty.

- Ja?

- Kochanie, przed wszystkimi możesz udawać, ale nie przede mną. Na świecie źle się dzieje i nie trzeba być czarodziejem, żeby to zauważyć. Widzę jak jesteś przygnębiona i zamyślona za każdym razem, gdy wracasz ze swojego świata, bo nie łudźmy się, że jest inaczej. Chcesz, czy nie, już tutaj nie pasujesz. Jesteś zbyt wyjątkowa. Twoje miejsce jest z Jamesem, bo nigdy już nie znajdziesz kogoś takiego jak on. Tak samo miałem z twoją matką. Mary jest tą jedyną i wiedziałem to odkąd pierwszy raz ją pocałowałem. Gdy patrzę na ciebie i Jamesa to widzę to samo co wtedy widziano u nas. – Lily otarła łzy, które powoli spływały po jej policzkach.

- To jest takie trudne.

- Zawsze tak jest kochanie. Gdyby było prosto, to, by się nie opłacało. Dopiero, gdy musisz o coś walczyć, zaczynasz to doceniać.

- Ja po prostu nie chcę nikogo stracić – wyszeptała dziewczyna przez łzy, których nie mogła już powstrzymać. Jej ojciec odłożył gazetę i wziął córkę w ramiona. Gdy ją obejmował czuła się jak mała dziewczynka. Jakby wczoraj uczył ją jeździć na rowerze lub wiązać buty. Zamknęła oczy i zaszlochała.

- Nie przejmuj się tym aż tak strasznie Lily, bo przez to stracisz siebie.

><

Remus parsknął śmiechem, gdy Syriusz opowiedział jeden ze swoich dowcipów. Huncwoci siedzieli we czwórkę w salonie Jamesa i popijali ognistą whiskey. Lily spała u rodziców, a Rose na górze. Mówiła, że nie chce im przeszkadzać, mimo, że namawiali ją, by została.

- Nie wierzę w to, że tak wiele się zmieniło – rzekł Lupin, pod przymusem alkoholu.

- Mówili mi, że wejście w dorosłość jest trudne, ale, żeby aż tak? – zapytał Syriusz.

- Żyjemy w paskudnych czasach przyjaciele – mruknął James.

- Ale przynajmniej nadal żyjemy – wybełkotał Peter, który tej nocy wypił zdecydowanie za dużo.

- I chwała nam za to – zawołał Black. Wszyscy stuknęli się szklankami, a krople ognistej whiskey spadły na beżowy dywan. – Za Huncwotów i za to, by koniec nigdy nie nastąpił.

Po tych słowach wszyscy łapczywie spili ze swoich szklanek wszystko, aż do ostatniej kropli, jakby naprawdę wierzyli, że takie dziecinne marzenia się spełnią.