Remus leżał na swoim łóżku i zastanawiał się co będzie dalej.

Stracili już tak wiele osób. Nie mieli szans przeciwko Voldemortowi. Zawsze wydawało się jakby był o krok przed nimi.

Lupin obrócił się na drugi bok. To był moment, w którym usłyszał ciche wołanie.

- Lunatyk - zawołał znajomy głos. Remus podniósł się i chwycił za małe lusterko. Orzechowe oczy Jamesa błysnęły zza okrągłych okularów. - Lunatyk. Muszę ci coś powiedzieć.

                                        ><

James, Peter i Remus siedzieli w kuchni Potterów.

- Na prawdę to zrobiliście? - zapytał Pettigrew lekko drżącym głosem.

- Tak - odpowiedział James, odchrząkując.

- Dlaczego nam nie powiedziałeś? - Remus wyglądał na poruszonego wyznaniem Pottera. Nie wiedział czy to co zrobili było dobre.

-  Bałem się nawet wypowiedzieć to na głos.

- On by nam tego nie wybaczył.

- Mi Remusie. Nie wam. Wy przecież nic nie wiedzieliście.

- Przyjaźnimy się James, dlatego jesteśmy w tym razem.

- Dziękuje Lunatyku. - Na chwilę zapadła głucha cisza. - Nie możemy już o niej wspominać.

- Wiemy - odezwał się Peter. - Jak on się... czuje?

- Nie pamięta jej w ogóle. Myśli, że Lily była w dormitorium tylko z Mary i Alicją. Już się tego dowiedzieliśmy.

- Ale co ze zdjęciami? - zapytał Remus, wyginając ze stresu palce.

- Zniknęła ze wszystkich, a przynajmniej dla niego. - W głosie Jamesa dało się wyczuć niewyobrażalny smutek. Lupin poczuł jak do oczu napływają mu łzy.

- Nie wiem czy dobrze zrobiłeś.

Wtedy do kuchni wszedł Syriusz Black we własnej osobie. Jego czarne jak smoła włosy lśniły, a worki pod oczami zniknęły. Oparł się o framugę drzwi i posłał im swój stary, łobuzerski uśmiech.

- Co to za spotkanie beze mnie chłopaki? Już nie lubicie starego dobrego Łapy?

Po czym wybuchnął śmiechem.

Remus spojrzał na Jamesa i skinął głową. Teraz już był pewny, że Potter dobrze zrobił.

                                         ><

Remus, James, Peter i Syriusz wieczorem poszli do najsławniejszego baru w Dolinie Godryka. W końcu czuli się jakby znowu byli w Hogwarcie. Syriusz żył pełnią życia i miał mnóstwo energii.

W barze od razu zaczęli od ognistej whiskey. Po pięciu kolejkach nie mogli przestać się śmiać i żartować.

Syriusz kątem oka zauważył piękną brunetkę, która wpatrywała się w niego, przygryzając lekko wargę.

- Na prawdę brakuje mi tego jej spojrzenia - zaśmiał się James i jednym haustem wypił zawartość swojej szklanki.

- Nie sądziłem, że aż tak bardzo będzie ci brakować naszej kochanej pani profesor Rogaczu - rzekł Syriusz i na chwile spuścił wzrok z brunetki.

- To nie ja ją całowałem pod koniec roku! - powiedział Potter w swojej obronie, unosząc ręce.

Syriusz wybuchnął głośnym śmiechem.

- Normalnie nigdy nie całowałem lepszej dziewczyny.

Remus przełknął głośno ślinę. James zacisnął lekko pięści. Jednak postanowił grać jakby nic się nie stało.

- No zazdroszczę ci stary - powiedział i zaśmiał się.

- Co do dziewczyn - rzekł Syriusz i nachylił się w ich stronę. - Nie będziecie mieli problemu jeśli pójdę się przywitać z tamtą brunetką przy barze?

Peter otworzył usta, ale nic nie powiedział.

- Nie - odpowiedział Remus z pustym spojrzeniem. - Leć.

Sam nie wiedział czemu te słowa wyszły z jego ust. Black uśmiechnął się i wypił resztkę swojego trunku.

- Panowie, Huncwoci wrócili.

Podniósł się i podszedł do brunetki. Chwilę z nią rozmawiał po czym lekko odsunął jej włosy z twarzy. Zachichotała i oparła rękę na jego ramieniu. Wyglądała na lekko pijaną. Syriusz musnął ręką jej szyję i nachylił się. Po chwili oboje odlecieli w namiętnym pocałunku.
James chwycił za szklankę i wypił wszystko jednym haustem. Poczuł jak robi mu się niedobrze. Jednak wiedział, że Rose nie jest zła.

><

Lily siedziała i wpatrywała się w ciemny grób. Obok niej stały Alicja i Mary.

- Nie wierzę, że tak to się skończyło - szepnęła Longbottom.

- Słyszałyście co on zrobił wczoraj? - zatrzęsła się Mary.

- Dobrze wiesz, że to nie jego wina - powiedziała cicho Lily. Gdy James wrócił, jego żona siedziała ze swoimi przyjaciółkami w salonie. Wszystko im opowiedział. Syriusz wyszedł z baru z piękną brunetką, po drodze rzucając chłopakom jeszcze pieniądze za drinki i huncwockie spojrzenie.

- Wiem - odparła MacDonald i opadła na ławkę koło Lily. - Tylko trudno mi się z tym pogodzić. Moralnie.

- Wiem, mi też - powiedziała Potter i położyła blondynce głowę na ramieniu.

Wpatrywała się w wygrawerowane litery na czarnym marmurze i nie mogła się opędzić od myśli, że niedługo każdy z nich tak skończy.

- Kocham was dziewczyny - powiedziała Alicja ze łzami w oczach. - Rose też kochałam, a nawet nie zdążyłam jej tego powiedzieć. To wszystko stało się tak... szybko.

- Nikt nie zdążył jej tego powiedzieć i każdy przez to cierpi, ale ona to wiedziała - szepnęła Lily i otarła łzę spływającą jej po policzku.

><

- Voldemort znów zaatakował - powiedział Benio, rzucając gazetę na stół. W domu Potterów na chwilę zapanowała cisza.

- Musimy zebrać więcej ludzi - zaproponował Syriusz. Optymizm mu dopisywał, pomimo tak ciężkiej sytuacji.

- Nie można ich zebrać od tak - rzekł spokojnie Remus, pstrykając palcami.

- Niedługo kończy się rok szkolny. Wielu Gryfonów chce do nas dołączyć. Podobne zainteresowanie wykazują też Puchoni i Krukoni - odezwał się Frank.

- Tylko czy to dobry pomysł, żeby wciągać w to dzieci?

- Oni są tylko o rok młodsi Lily, a z resztą podczas wojny nikt nie jest dzieckiem - powiedział twardo Syriusz.

- Przecież ty nawet nie chciałeś, żeby... - ruda urwała w połowie zdania i spuściła głowę. Black spojrzał na nią marszcząc brwi. W zachowaniu jego przyjaciół było coś dziwnego. Wszyscy byli czymś poruszeni i bardzo smutni.

- Czego..?

- Przydadzą się wszyscy. Niestety, ale nie mamy innego wyjścia - rzekł Benio, ignorując pytanie Syriusza. Mary pogładziła go po ramieniu.

- Jesteśmy na to za młodzi - stwierdził Remus i opadł na kanapę, pocierając czoło. - Dziewiętnaście lat. Tylko.

- Dwadzieścia trzy to też nie dużo - powiedział Fenwick z kwaśnym uśmiechem. - Każdego dnia, któreś z nas może zniknąć bez wiadomości. Możemy dostać zaklęciem z zaskoczenia zanim zdążymy wyjąć różdżkę. Nic nie jest pewne.

- Traktujmy każdą chwilę jakby była tą ostatnią - stwierdził James i pocałował Lily w czoło. - W końcu wygramy.

- Mamy tak dobrego szukającego w drużynie to na pewno wygramy - zawołał Syriusz. Wszyscy zachichotali. - Przecież Voldemort chyba nie jest dobry w lataniu na miotle.

Teraz wszyscy wybuchli głośnym śmiechem.

- Szkoda, że życie to nie quiddich - załkał Potter.

- Dobrze, że nie - zaprotestowała Lily. - Inaczej byłabym w nim beznadziejna.

- Byłabyś w mojej drużynie Lily i tak byśmy wygrali.

- Ooooo - zawołał Black. - Jak uroczo!

- Zamknij się Łapa ja tu próbuje być romantyczny!

- Rogacz, nie dość, że mnie zdradzasz to jeszcze nie pozwalasz mi się odzywać? - zapytał urażony i złożył ręce na piersi. - Teraz to szukaj sobie innego najlepszego przyjaciela.

- Oj nie no wiesz, że chętnie słucham twojego uroczego głosiku.

- Możecie przestać sobie słodzić, jak my tu próbujemy mieć spotkanie? - zapytał Benio ze śmiechem. - Bo zaraz od ilości tej miłości w powietrzu zacznę się dusić.

- A może po prostu zazdrosny jesteś co? - zapytał Black.

- A patrzyłeś ty kiedyś w lustro?

- Tak, ale przestałem, bo zbyt się podniecałem.
Przyjaciele parsknęli śmiechem. Nawet Peter, który do tej pory siedział cicho.

- No co? - spytał zdziwiony Syriusz. - Spójrzcie na te włosy.

Mówiąc to zarzucił nimi i zatrzepotał rzęsami.

- Zwykłe - prychnął Remus. Black udał urażonego.

- To co może przefarbuję je na mój ulubiony kolor?

- Czyli jaki? - zapytała Lily. Syriusz uniósł brwi i spojrzał na Jamesa oczekująco. Potter beznamiętnie powiedział:

- Niebieski.