2/5

Jule siedziała na korytarzu, aż w pewnym momencie obok niej pojawił się ten sam wkurzający szarooki chłopak o krukoczarnych włosach. Szatynka uśmiechnęła się na widok jego obrażonej miny. 

- Foch?- zaśmiała się.                                                                                                                                           

- A żebyś wiedziała-  powiedział, unosząc wysoko głowę. 

- A mogę wiedzieć za co?

- A wiesz, że ci powiem! Ja tu czuwam przy tobie, uwaga, uwaga całe sześc godzin! I zasnąłem! I budzę się a Ciebie nie ma! Człowiek może zawału dostać! Do tego zdenerwowany Rogacz wbiega mim do mieszkania i papla coś o porwaniu i śmierciożercach! To też bardzo odstresowujące!- wyrzucił na jednym wdechu. Ta uśmiechnęła się tylko szerzej i przytuliła go. 

- Wiem Łapo,  wszyscy się martwimy- stwierdziła spokojnym tonem. 

- O Jule, z tobą już le...- z  oddali dobiegł głos Artura.- To może my nie będziemy przeszkadzać. 

- Nie!- krzyknęła dziewczyna, odklejając się  od przyjaciela.

- Ciocia Jule!- zza pleców mężczyzny wybiegła dwójka dzieci, którzy momentalnie przytulili szatynkę. 

- Też się cieszę, że was widzę- stwierdziła, mocno przyciskając do siebie dzieci.

- A wiesz byliśmy w takim  wielkim brzydkim domu! I była tam tak brzydka pani! I Bill kopnął ją w nogę!- tłumaczył Charlie,  nieskrywając dumy.

- To było skrajnie nieodpowiedzialne!- zganił go ojciec.

- Brawo młody!- pochwaliła go Rots, nie zwracając uwagi na wcześniejszą uwagę starszewgo  Weasleya. - Trzeba jej było jeszcze powiedzieć, coś o wyglądzie. Pamiętasz Syriusz nasze stare dobre lata? 

- Jak mógłbym je zapomnieć?- zaśmiał się obejmując ja ramieniem.- Przefarbowaliśmy jej włosy na tęczowo, na barwę Gryffinidnoru, przetransmutowaliśmy jej torbę, tak że dostała nóg i uciekała przed nią przez pół dnia. Na Merlina, pamiętasz jaka była czerwona? Myślałem, że wybuchnie z tego zgrzania.

- Pewne jest jedno. Hogwart, nauczyciele ani uczniowie, zwłaszcza Ślizgoni zapamiętają nas do końca życia.