// I distance myself from people for a reason.

• Previous :

"Ουτε σκυλος δεν ειναι τοσο πιστος.Νομιζω σου αξιζει μπισκοτακι."

Λεει γελωντας, ενω το χερι του τοποθετειτε στο κεφαλι μου το οποιο και χαιδευει, ανακατευοντας μου τα μαλλια.

Και που λετε, διαμελισμος η πιστολι;

• This time :

"Αα μπαα;Η ωραια κοιμωμενη αποφασισε να ξυπνησει απο τον αιωνιο υπνο και να μας κανει την χαρη,να βγει εδω εξω;"
Απανταω ειρωνικα, ενω απομακρυνω γεματη νευρα, το χερι του απο το κεφαλι μου.

Τα χαρακτηριστικα του προσωπου του ξανα τεντωνονται.
Ουπς, μαλλον σε καποιον δεν αρεσει να τον αποκαλουν 'Ωραια Κοιμωμενη'.

"Σκασε και απλα θεωρησε το μια ευγενικη κινηση."
Λεει, διατηρωντας εναν εκνευρισμενο τονο στην φωνη του.

Προσεξε μην σπασεις κανενα νυχι, πριγκιπισσα.

"Μιλα ομορφα αν θελεις να καταληξει καλα."
Τονιζω και σηκωνομαι ορθια, ετσι ωστε να μειωθει αυτη η τεραστια διαφορα υψους.

°Και ξυλοποδαρα να φοραγες, σωτηρια δεν υπαρχει.
Εμ ναι, αυτο ειναι ενα αλλο θεμα που απαιτει συζητηση.

"Τους κανονες τους βαζει αυτος που εχει το πλεονεκτημα, ετσι δεν ειναι;"
Απανταει σαρκαστικα, ενω απο την τσεπη του βγαζει τα κλειδια μου.

Αω γαμωτο.

Σηκωνει το χερι του ψηλα, σε σημειο που σιγουρα, οσο και αν χοροπηδηξω, ειναι αδυνατον να φτασω και κουναει επιδικτικα τα κλειδια ΜΟΥ.
Νομιζω πως αυτη τη στιγμη, υπαρχουν υπερβολικα πολλες ομοιοτητες αναμεσα σε εμενα και εκεινα τα κινουμενα σχεδια που βγαζουν καπνους, απο τα αυτια τους.

"Θα σου ηταν πολυ δυσκολο, να μου δωσεις τα κλειδια μου και να με αφησεις στην ησυχια μου;"
Σχεδον ψιθυριζω, κουρασμενη και αρκετα εκνευρισμενη.

"Οχι, αλλα δεν θα ειχε τοση πλακα."
Λεει, δειχνοντας ποσο απολαμβανει την ολη κατασταση που επικρατει.

"Γαμω το κεφαλι σου το κλουβιο, θελω τα κλειδια μου."
Μουρμουριζω, ενω την ιδια στιγμη προσπαθω να καταπνιξω την επιθυμια μου να τον σπασω στο ξυλο.

"Ξεχασες κατι μπισκοτακι."
Συνεχιζει, εχωντας την ιδια εκφραση στο προσωπο του.

Θα τον σκοτωσω, σοβαρα.

"Ναι ναι, σε παρακαλω πολυ, θα μου δωσεις τα κλειδια μου;"
Λεω, σχεδον φωναζωντας.

"Χμμ, δεν μου αρεσει το υφος σου αλλα θα το διορθωσουμε στην πορεια."
Απανταει, κοιταζωντας με επικριτικα.

Το χερι του χαμηλωνει και φτανει στο υψος μου.
Τα κλειδια βρισκονται μπροστα απο το προσωπο μου, μα οταν κανω μια κινηση για να τα παρω, εκεινος απομακρυνει ξανα το χερι του.

Τι θελει;

"Θα διανυκτερευσεις στο φεστιβαλ;"
Λεει, επειτα απο λιγα δευτερολεπτα σιωπης.
Αμεσως μετα καρφωνει το βλεμμα του, εντονα και βαθια στο δικο μου.

Για μια ακομα φορα, προσεχω το ποσο υπεροχα ματια εχει.
Και χανομαι.
Οχι, δεν εννοω αυτη την κλισε ατακα που δοκιμαζει καθε κακομοιρης που προσπαθει απεγνωσμενα να πηδηξει.

Αφαιρουμαι.
Σκεφτομαι για λιγα δευτερα, πως αν δεν ηταν τοσο μαλακας, ισως θα μπορουσα να κανω παρεα μαζι του.
Μονο παρεα;

Επειτα σκεφτομαι πως τα ματια του, θυμιζουν του πατερα μου.
Και εκεινη ακριβως την στιγμη, επιστρεφω στην πραγματικοτητα.

Κουνιεμαι ελαχιστα απο την θεση μου και επειτα, κανω ενα βημα μακρυα του.

Δεν θελω τιποτα που να μου τον θυμιζει.

"Συγνωμη, τι ειπες;"
Απανταω γρηγορα προσπαθωντας να καλυψω το κενο που ειχε δημιουργηθει.

"Εισαι καλα;"
Λεει ηρεμα, πλησιαζωντας με.
Μα καθε φορα που κανει ενα βημα μπροστα, εγω κανω δυο πισω.

Ετσι θα το παμε τωρα;
Συνεχιζω να περπαταω προς τα πισω.

"Μια χαρα."
Απανταω ψυχρα και ατονα.

Εκεινος παραξενευεται, μα δεν μιλαει.

"Θα μεινεις το βραδυ στο φεστιβαλ;"
Επιμενει και εγω θυμαμαι, πως ειναι η δευτερη φορα που μου κανει αυτη την ερωτηση.

"Σημερα;"
Ρωταω, προσπαθωντας να θυμηθω εαν μου ειχε απαντησει ηδη στην ερωτηση.
Συγκεντρωσου Αλινα γαμωτο.

"Μπισκοτακι ελεος, η διανυκτερευση ειναι σημερα και αυριο το βραδυ."
Συνεχιζει να με πλησιαζει σε σημειο που ισως, θα χαρακτηριζα απειλητικο, επικινδυνο και λανθασμενο.

"Σημερα ναι, εχεις δικιο.Μπα δεν εχω ιδιαιτερη ορεξη και δεν το ηξερα κιολας.Οποτε ναι, απλα θα αραξω σπιτι, υποθετω."
Απανταω ενω προσταζω το σωμα μου να ριξει τους παλμους του.

"Το λιγοτερο ξενερωτη μπισκοτακι."
Λεει εκείνος, καθώς ρολλαρει τα μάτια του δήθεν απαξιωτικά.

"Τι να κάνουμε, δεν γεννηθήκαμε όλοι τόσο party animals."
Την ώρα που προφέρω τις λέξεις, νιώθω ήρεμη.

"Ποιος μίλησε για πάρτυ;Εμείς απλά θα αξιοποιήσουμε τις τελευταίες μέρες ελευθεριας μας."
Είπε και ανασηκωσε ελαφρά τους ώμους του.

Μαλλον για τα άτομα εδώ, το να χάσεις την διανυκτέρευση στο φεστιβάλ θεωρείται αμαρτία.

"Μπορώ να την χαρώ εξίσου καλά και στο σπίτι μου, δεν νομιζεις;"
Τον διαβεβαιώνω, ενώ είμαι σίγουρη πως το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή, είναι να ερθω σε επαφή με το υπέροχο στρώμα του κρεβατιού μου.

"Δεν νομίζω, θα λείπω εγώ."
Λεει έχοντας εκείνο τον αναμεικτο βλέμμα.
Ξέρεις εκείνο που συνδυάζει το πρόστυχο, το σαρκαστικό και το "ωχ θεέ μου".

Όσο περνάνε τα λεπτά τόσο περισσότερο αγανακτώ.

"Σε προτιμούσα όταν με κυνηγούσες.Απλα δωσε μου τα καταραμένα κλειδιά."
Λεω ενώ ουσιαστικά, κλαψουριζω.

Που να σε πάρει και να σε σηκώσει.

"Έχεις πλάκα."
Απαντάει αφου με χάζευε κάμποσα δευτερόλεπτα να απελπίζομαι.

"Ορίστε και καλη διασκεδαση."
Λεει ενώ τοποθετεί τα κλειδιά ΜΟΥ στα χέρια ΜΟΥ.

Τελικά υπάρχει Θεός.

• Τρίτη, 6 Σεπτεμβριου.
Ωρα 9:37 πμ.

Θέλω να σκεφτείτε πως βρίσκεστε στο δωμάτιο σας.Στο υπέροχο καινούριο δωμάτιο σας, που σε αντίθεση με όλο το υπόλοιπο σπίτι, έχει δροσιά.
Τώρα πιο συγκεκριμένα, σκεφτείτε ότι είστε στο κρεβάτι σας, χουχουλιαζετε έπειτα από μια αρκετά δύσκολη μέρα προσαρμογής.

Ο ήλιος μπαίνει από το παράθυρο αλλά οι ακτίνες του δεν σας τυφλώνουν, καθώς δεν πέφτουν πάνω σας.Ολα σας παροτρύνουν να κοιμηθείτε μέχρι τις 12, μα όχι.

Κατι πρέπει να βρεθεί να καταστρέψει μια τέτοια όμορφη στιγμή, άδικο δεν το βρίσκετε;

"Αλινα Καλημεραα, σήκω σιγα σιγα να κατέβεις να βοηθήσεις στις δουλειές."
Ακούω την φωνή της μητέρας μου η οποία μπουκάρει στο δωμάτιο κουβαλώντας μια κούτα, την οποία και αφήνει.

Γιατί δεν κλειδωνω ειπαμε;

"Μμμμχμ"
Μουγκριζω μη θέλοντας να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα.

"Έλα βρε παιδι μου, δεν είσαι 3."
Λέει ενώ από ότι καταλαβαίνω στριφογυρίζει.

"Μχμ ναι τώρα, να σηκώθηκα."
Είπα αλλάζοντας πλευρό.
Ουπς.

"Έχεις 2 λεπτά."
Την ακούω να λέει, δήθεν σοβαρά.

"Τι θα κερδισω;"
Απαντάω γελώντας και ανοίγω τα μάτια μου.

"Μπισκοτακι."
Λέει και η λέξη βγαίνει αργά από το στόμα της.
Σαστιζω.
Πλακα μου κάνει έτσι;

"Η γιαγιά έφτιαξε μπισκοτάκια."
Συνεχίζει εκείνη.

Επίτηδες το κανουν;

Vote
&
Comment