// I miss the old, happy me.

•Δευτερα, 5 Σεπτεμβριου.
Ωρα 9:37 πμ.

Σε ολη την διαρκεια της διαδρομης δεν εχω βγαλει λεξη.
Εκτος απο ενα "πειναω" πριν απο μιση ωρα περιπου.

Ναι τι;

Μηπως θα επρεπε να πεταω απο την χαρα μου που αφηνω το Chicago;
Μηπως θα επρεπε τωρα να ειμαι χαμογελαστη;
Η ακομα καλυτερα, μηπως θα επρεπε να λεω 'ευχαριστω' που αφηνω την ζωη και τους φιλους μου πισω;

Ντιαρ λιφε, ιφ γιου θινκ γιου αρ φανι λετ με τελ γιου αρε νοτ.

Ξεφυσαω νευρικα και ξαναφοραω την κουκουλα μου.
Βαζω τα ακουστικα καλυτερα στα αυτια μου και συνεχιζω να κοιταω τον δρομο που αφηνουμε πισω.

Δεν ριχνω καμια απολυτως ματια στην μητερα μου, η οποια οδηγαει δηθεν χαρουμενη.

Γιατι την ξερω.
Και ξερω πως αυτη τη στιγμη υποφερει.Ποναει.
Μπορω να καταλαβω πως αυτη, ειναι μια απο τις δυσκολοτερες αποφασεις που εχει παρει.
Αλλα οπως λεει, ειναι και η καλυτερη.

Δεν συμφωνω.
Πιστευω πως επρεπε να μεινουμε εκει και να παλεψουμε.
Αλλα οχι, εδω η γνωμη μου δεν μετραει.

Γιατι ποτε μετρουσε αλλωστε;

Μια αμηχανη σιωπη επικρατει στο αυτοκινητο και καμια απο τις δυο μας δεν φαινεται να εχει την διαθεση να την χαλασει.

Μα τι υπεροχη καινουρια αρχη μητερα, ειχες απολυτο δικιο!

Σκεφτομαι και ναι, ειμαι γεματη νευρα και ειρωνια.Και ειμαι σπαστικη το ξερω, αλλα η λεξη "μετακομιση" την τελευταια βδομαδα μονο αυτο εχει δημιουργησει.

Ενα σκουντηγμα στο ποδι με κανει να βγαλω τα ακουστικα και να γυρισω το κεφαλι μου.

"Τι;"
Ρωταω ξερα και ρολαρω τα ματια μου.

"Συγνωμη Αλινα..."
Η φωνη της σπαει καθως προσπαθει να βγει και δεν μπορω παρα να την κοιταξω γεματη λυπη.

"Ειναι ενταξει μαμα, δεν πειραζει."
Λεω και προσπαθω να ειμαι οσο πιο πειστικη γινεται.

Μαλλον δεν τα καταφερνω καθως η συζητηση δεν περιοριζεται σε αυτες τις δυο κουβεντες.

"Ξερω πως σου ειναι πολυ δυσκολο αλλα, σκεψου το σαν μια νεα αρχη."
Χαμογελαει στραβα και εγω απλα γυριζω το κεφαλι μου απο την αλλη.

"Δεν ηθελα καινουρια αρχη.
Φροντισε να εισαι χαρουμενη εδω."
Λεω και χαιδευω το χερι της που ακομα βρισκεται στο ποδι μου.

Φοραω ξανα τα ακουστικα μου μονο που αυτη τη φορα, βαζω τη μουσικη λιγο πιο δυνατα.
Αισθανομαι ενα κυμα στεναχωριας να προσπαθει να με πνιξει.

Οχι δεν της αξιζε αυτο.
Δεν της αξιζε να την πληγωσουν με αυτον το τροπο.

Ειναι ενας υπεροχος ανθρωπος και αυτος ειναι απαραδεκτος.
Ο πατερας μου ειναι απαραδεκτος.

Κλεινω τα ματια μου και ευχομαι οταν ξυπνησω, να βρισκομαι στο σπιτι της Τεσσι, στον καναπε που αγαπω πινοντας τσαι λεμονι.
Ευχομαι οταν ξυπνησω ολο αυτο να ηταν ενας ασχημος εφιαλτης και ο Νας να με κοροιδεύει που εκλαιγα στον υπνο μου.
Ναι αυτο ειναι.
Οχι οχι, δεν θα σε βρισω που γελας μαζι μου Νας, οχι.Απλα ξυπνα με!

Ριχνω το κεφαλι μου στο τζαμι και προσπαθω να αποκοιμηθω.Ισως αυτος να ειναι ο καλυτερος τροπος για να περασει πιο γρηγορα η ωρα.
Απο μεσα μου μονολογω πως θελω να ξυπνησω απο αυτο το μαρτυριο, παρολο που ξερω πως σε λιγο, θα βρισκομαι στο Μαϊάμι.

Ξερω πως ολο αυτο ειναι ενας
ζωντανος εφιαλτης και δεν γινεται να ξυπνησω γιατι απλουστατα δεν κοιμαμαι.

Παιρνω μια βαθια ανασα και οι παλμοι μου σιγα σιγα χαμηλωνουν.

Γιου καν ντου ιτ Αλινα, γες γιου καν.

•Δευτερα, 5 Σεπτεμβριου.
Ωρα 11:29 πμ.

Αν σκεφτεις λοιπον την κατασταση απο ενα εντελως διαφορετικο οπτικο πεδιο, τοτε ναι.
Τοτε, ισως καταφερεις να βρεις κατι θετικο.
Αν ησουν ενα πιο αισιοδοξο ατομο, τοτε ολα ισως να ηταν πιο ευκολα.

Να το θεσω πιο σωστα:
Αν ΔΕΝ ησουν η Αλινα Κλιφτον θα ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ να εχεις ενα ικανοποιητικο ποσοστο επιβιωσης.

Αλλα εγω ειμαι, εγω.
Και η κατασταση, ειναι αυτη που ειναι.
Οσο και αν το θελω τιποτα δεν θα αλλαξει.
Και οσο και αν δεν το θελω βρικομαι εδω, στο Μαϊάμι.

Εννοω ναι, το Μαϊάμι ειναι μια υπεροχη πολη και θα το ηθελα πολυ να ερχομουν καποια στιγμη διακοπες εδω, αλλα τωρα ηρθα μονιμα να μεινω.
Καταλαβαινετε την διαφορα;

Εγω, ενας φουλ αντικοινωνικος ανθρωπος καλουμαι να ενταχθω σε ενα μερος εντελως καινουργιο για εμενα.
Μα τι καλυτερο απο αυτο;

"Αλινα, φερε τις δυο κουτες που απομενουν."
Λεει η μητερα μου και με βγαζει απο τις σκεψεις μου.

Ειχα πει οτι δεν θα την βοηθουσα σε ολο αυτο γιατι χευυυυ,
ΗΜΟΥΝ ΚΑΤΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΟΛΕΜΕΝΗΣ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗΣ.

Η εκφραση του προσωπου μου καθως την κοιταω, της λεει ακριβως οτι εγω δεν ηθελα να χαλασω σαλιο για να πω.

Δεν εχω καμια διαθεση να παω τα πραγματα μεσα σε αυτο το κτηριο που πρεπει να αποκαλω "σπιτι μου".

"Σε παρακαλω!"
Προσθετει, καθως μια ξεπνοη ανασα βγαινει απο το στομα της.

Γκρρρ οσο και αν θελω να μεινω σταθερη στην αποφαση μου, δεν τα καταφερνω.

"Πηγαινε να μας φτιαξεις καφεδες και τις φερνω εγω."
Λεω και χαμογελαω αμηχανα ,προσπαθωντας να φανει πως ολα ειναι καλα.

Αλλα για να λεμε και του στραβου το δικιο, οπως εχετε καταλαβει, τιποτα δεν ειναι καλα.

"Προσεχε εκεινη."
Λεει καθως μου δειχνει την τελευταια κουτα που εχει απομεινει στο αυτοκινητο.
"Σπανε."
Συμπληρωνει και κατευθυνεται προς την εισοδο του σπιτιου.

Με τα δυο χερια σηκωσα την κουτα που βρισκοταν διπλα μου και ξεκινησα να περπαταω γρηγορα.
Ημουν σχεδον σιγουρη πως οι ωμοι μου θα ξεκολλουσαν και θα επεφταν, απο το βαρος.Και αν συνεβαινε αυτο, εκτος απο ολα, θα ημουν ΚΑΙ κουλη.

#nochancetosurvive

Εσπρωξα με το ποδι μου την πορτα που ηταν μισανοιχτη και μπηκα στο δυοροφο "σπιτι".

Αφησα την κουτα στο εδαφος που βρισκοντουσαν και οι υπολοιπες.Διπλα απο την εισοδο, οπου η μητερα μου ειχε στηβαξει ολες τις αλλες.
Η μια ακριβως πανω στην αλλη, σαν παζλ.Δεν περισσευε τιποτα, ουτε χαλαγε το σχημα.

"Ψυχαναγκαστικη μανα να σου τυχει."
Μουρμουρισα γελωντας, ενω επανελαβα ακριβως την ιδια διαδικασια και με την δευτερη και πλεον, τελευταια κουτα.

Εφοσον ειχα βγαλει εις περας την αποστολη, εκλεισα την πορτα πισω μου και εμεινα να κοιταζω του ασπρογκριζους τοιχους.
Απο χρωματικης αποψεως δεν τα παει ασχημα.

Υστερα γυρισα το βλεμμα μου ξανα στις κουτες.Ηταν τοσες πολλες.
Μπορουσα με σιγουρια να πω, πως ολοκληρη την επομενη εβδομαδα θα αδειαζα πραγματα.

Αω νεβερμιντ, δεν ειχα κατι καλυτερο να κανω.Ααχ οχι.
Μηπως να εβγαινα με τους φιλους που δεν ειχα;
Μα ναι, τι καλη ιδεα, αυτο θα εκανα!

Μια ξινη εκφραση εμφανιστηκε στο προσωπο μου και απλα προχωρησα προς το μονο επιπλο που υπηρχε στο κεντρο του δωματιου.
Γιεπ, ενας καναπες.

Μαλλον εδω θα ειναι το σαλονι, σκεφτηκα και υστερα αφησα το σωμα μου ελευθερο να πεσει στο στρωμα του.Αναστεναξα και βολεψα το κεφαλι μου στο προσκεφαλο.
Εναν υπνακο, ομολογουμενως, θα τον επαιρνα.

Αρωμα λεβαντας διαπερασε τα ρουθουνια μου με αποτελεσμα να αρχισω να βηχω σαν γερος με φυματιωση που στην ουσια, πεθαινει.
Τζιζους λεβαντα.

"Ολα καλα εκει;"
Ακουσα την μητερα μου μου να λεει, διακοπτωντας με απο την προσπαθεια μου να παρω ανασα.

"Λεβαντα.."
Σχολιασα, με μια δοση αηδιας στον τονο της φωνης μου.

"Αω αγαπη μου μην ανησυχεις, θα το φτιαξουμε."
Να ηταν το μονο που ανησυχω μητερα, τι καλα που θα ηταν.

Απο οτι καταλαβατε ναι, μισω την λεβαντα.Απλα οχι περισσοτερο απο οσο μισω την 'τωρινη' κατασταση.

Αφου οι ανασες μου επανηλθαν στον κανονικο τους ρυθμο και πλεον την ειχα συνηθισει, εκλεισα τα ματια μου.
Ενιωθα τα λεπτα να περνουν αργα και βασανιστικα.
Γιατι Θεε μου, γιατι;
Λετε τοσο αργα να περναει ο χρονος εδω;

"Ε-εμ Αλινα, δεν εχουμε ζαχαρη."
Με εβγαλε απο τις σκεψεις μου η Ρασελ aka μητερα μου και ανασηκωθηκα ελαχιστα.

Γαμωτο!Ουτε καφε δεν εχουμε εδω.
Βασικα καφε εχουμε, η ζαχαρη μας λειπει.
Και καφες χωρις ζαχαρη δεν ειναι καφες, τουλαχιστον κατα την γνωμη μου που τον πινω γλυκο.

"Θελω να φυγωωω"
Σκεφτηκα απο μεσα μου και κλαψουρισα χτυπωντας τα ποδια μου σαν μωρο.

"Καταλαβα.."
Ψιθυρισα νευρικα και ρολλαρα τα ματια μου.

"Θα μπορουσες να ζητησεις απο τους διπλανους;
Ξερεις ειναι Κυριακη σημερα και τα μαγαζια ειναι κλειστα."
Ειπε και καθισε διπλα μου στον καναπε.

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.Ξεφυσηξα και κουνησα αρνητικα το κεφαλι μου.

Σορρυ νοτ σορρυ.

Εκεινη συνεχισε να με κοιταει παρακλητικα.Ουπς, τελικα δεν τον πινω μονο εγω γλυκο τον καφε.

Ξεχασα να σας πω.
Εκτος απο αντικοινωνικη, αντιδραστικη και ειρωνικη, ειμαι και απροθυμη να συνεργαστω αρκετες φορες.
Ναι ναι, ολα τα καλα μαζι.

"Και το οσκαρ πιο δυστροπου χαρακτηρα της χρονιας, παει στηννννννννν"

*Τρωει τα νυχια της απο αγχος*

"Παει στηνννν...Αλινα!"

*Σκουπιζει τα δακρυα συγκινησης με το πανακριβο μαντιλακι της και παιρνει το μικροφωνο στα χερια της.*

"Δεν μπορω να εκφρασω με λογια τα συναισθηματα μου, ειμαι τοσο *σνιφ* συγκινημενη*σνιφ*"

Εριξα το κεφαλι μου στο μαξιλαρι που καρατουσα.
Ξερει πως αυτο ειναι το αδυναμο μου σημειο.
Αω δεν μπορω να την βλεπω να παρακαλαει.

"Καλα.."
Μουρμουρισα νευρικα και ξεβολεψα το σωμα μου απο τον καναπε.

Εε ενταξει ποσο δυσκολο μπορει να ειναι να ζητησεις ζαχαρη απο τους γειτονες;

○Χμμ και αν η γειτονισσα εχει 8 γατες και εξασκειται στην μαυρη μαγεια;

Εμμ ναι φωνουλα υποτιθεται πως βοηθας την κατασταση γκουχ γκουχ.

○Υποτιθεται, σωστα το εθεσες.

Ωχουυ, εχω και εσενα τωρα

○Αν ειναι κανιβαλος;

God damn man.Woutoufu?

○Εγω απλα θελω να εισαι προετοιμασμενη.
..
Κυριες και κυριοι ναι, θα προτιμησω να το αφησω ασχολιαστο.

Σηκωθηκα ορθια και πριν κατευθυνθω προς την πορτα, γυρισα να της ριξω μια ματια, απλα και μονο για να την δω να χαμογελαει.
Με κοιταζε ανυπομονα και γεματη αισιοδοξια.

Ξερετε, ακριβως ετσι οπως κοιτανε οι γονεις τα παιδια τους οταν πηγαινουν πρωτη φορα σχολειο.

Εξαισια!
Εκλεισα την πορτα πισω μου και εμεινα να κοιταω τα σπιτια γυρω μου.

Να το παιξω στην τυχη;🤔

Vote
&
Comment