PART FOUR

"Nagsisisi tuloy ako na binalikan ko pa ang mga alaalang mananatili na lang talagang alaala."

APAT NA KAHON ang kasalukuyan kong pinagmamasdan sa mga oras na ito. Maliliit na kahon kung saan nakalagay ang mga bagay na nagpapaalala sa limang taong pinagsamahan namin.

May nakapagsabi kasi sa akin na itong gagawin ko ang isa sa mga makakatulong upang makapag-move on na ako. Kaya, heto, susubukan ko.

Binuksan ko ang unang kahon at tumambad sa akin ang mga movie tickets, balat ng kung ano-anong pagkain tulad ng candies at chocolates, at iba't iba pang "basura o kalat" sa mata ng iba pero may halaga talaga para sa akin. Sa pangalawang kahon, doon ko naman nakita ang mga regalo niya sa akin tuwing monthsary namin. Habang anniversary gifts naman niya ang nasa pangatlong kahon. Pagbukas ko nung pang-apat, hindi ko na napigilan ang luha nang makita ang mga love letters na ibinigay niya sa akin mula noong unang araw na niligawan niya ako.

Nagbuntonghininga muna ako bago kumuha ng isang sulat at saka ito binasa.

𝓟𝓪𝓻𝓪 𝓼𝓪 𝓹𝓲𝓷𝓪𝓴𝓪𝓶𝓪𝓱𝓪𝓵𝓪𝓰𝓪𝓷𝓰 𝓽𝓪𝓸 𝓼𝓪 𝓫𝓾𝓱𝓪𝔂 𝓴𝓸,

𝓐𝓵𝓪𝓶 𝓴𝓸𝓷𝓰 𝓷𝓪𝓴𝓪𝓷𝓰𝓲𝓽𝓲 𝓴𝓪 𝓷𝓪 𝓪𝓰𝓪𝓭 𝓱𝓪𝓫𝓪𝓷𝓰 𝓫𝓲𝓷𝓪𝓫𝓪𝓼𝓪 𝓲𝓽𝓸. 𝓗𝓮𝓹! 𝓗𝓾𝔀𝓪𝓰 𝓶𝓸 𝓷𝓪𝓷𝓰 𝓫𝓪𝔀𝓲𝓲𝓷. 𝓜𝓪𝓼 𝓫𝓪𝓰𝓪𝔂 𝓼𝓪 𝓲𝔂𝓸 𝓪𝓷𝓰 𝓷𝓪𝓴𝓪𝓷𝓰𝓲𝓽𝓲.

𝓝𝓪𝓰𝓹𝓪𝓹𝓪𝓱𝓲𝓷𝓰𝓪 𝓪𝓴𝓸 𝓷𝓰𝓪𝔂𝓸𝓷 𝓪𝓽 𝓫𝓲𝓰𝓵𝓪 𝓴𝓪 𝓷𝓪 𝓵𝓪𝓷𝓰 𝓼𝓾𝓶𝓾𝓵𝓹𝓸𝓽 𝓼𝓪 𝓪𝓴𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓼𝓲𝓹𝓪𝓷 𝓴𝓪𝔂𝓪 𝓷𝓪𝓲𝓼𝓲𝓹𝓪𝓷 𝓴𝓸𝓷𝓰 𝓼𝓾𝓵𝓪𝓽𝓪𝓷 𝓴𝓪 𝓷𝓪 𝓵𝓪𝓷𝓰 𝓹𝓪𝓻𝓪 𝓼𝓪𝓫𝓲𝓱𝓲𝓷𝓰 𝓹𝓪𝓵𝓪𝓰𝓲 𝓴𝓲𝓽𝓪𝓷𝓰 𝓷𝓪𝓲𝓲𝓼𝓲𝓹-𝓪𝓽 𝓱𝓲𝓷𝓭𝓲 𝓪𝓴𝓸 𝓶𝓪𝓰𝓼𝓪𝓼𝓪𝔀𝓪𝓷𝓰 𝓲𝓼𝓲𝓹𝓲𝓷 𝓴𝓪 𝓷𝓪𝓷𝓰 𝓲𝓼𝓲𝓹𝓲𝓷.

𝓜𝓪𝓱𝓪𝓵 𝓴𝓲𝓽𝓪.

At iyong isang sulat, nasundan pa ng isa. Isa pa ulit. At ng isa pa. Hanggang sa namalayan ko na lang na halos mabasá ko na ang sandamakmak na sulat niyang itinago ko talaga---na kung hindi pa manlalabo ang aking mga mata dahil sa mga luhang kumawala, baka hindi ko na maiisipan pang tumigil hangga't 'di ko nababasa lahat ng sulat na nasa kahon.

"Bakit ba kasi kailangan pa nating maghiwalay?" tanong ko sa pagitan ng aking bawat paghikbi. "Bakit ba kasi kailangan mo pa akong iwan? Bakit ba hindi na lang naging tayo hanggang dulo?"

Nagsisisi tuloy ako na binalikan ko pa ang mga alaalang mananatili na lang talagang alaala. Mga alaalang malamang sa malamang, ako na lang ang may hawak. Dahil paniguradong kasabay ng pagbitiw niya sa akin noon, ang pagtapon niya na rin ng alaala naming dalawa sa kawalan.

At dahil hindi ko pa kayang gawin iyong sinabi sa akin na para maka-move on, dapat ko na raw i-let go lahat ng bagay na magpapaalala sa kanya at sa mga pinagsamahan namin, muli kong itinabi ang mga kahon sa kung saan ito orihinal na nakalagay.

May isang bagay lang akong hindi ibinalik: singsing.

Agad ko siyang t-in-ext pagkatapos isuot iyong promise ring sa aking palasingsingan na ibinigay niya pa sa akin noong mismong araw na sinagot ko siya. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko at nag-text pa talaga ako sa kanya kahit alam ko namang hindi na siya magre-rep---

Okay. Saan?

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko sa dalawang salitang reply niya na iyon. Pero hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at agad ko na siyang pinapunta sa lugar kung saan nagsimula ang kuwento naming dalawa.

***

"we were meant to be,
supposed to be,
but we lost it.
all of the memories,
so close to me,
just fade away."

— my happy ending // avril lavigne