Douwe kijkt nog verbaasder.

"Dacht je echt dat we dit gingen geloven?"

"Het is echt zo!" protesteert Douwe.

"Nou ik geloof er helemaal niks van!" zegt Sandra nu ook.

Ik kijk met open mond toe.

"Vraag maar aan dat meisje! Ze kan je vertellen over haar allergie" zegt hij.

"En hoe heet zij dan? En hoe ga je bewijzen dat er echt een mug op haar wang zat?" ratelt Sandra door.

Douwe zwaait geïrriteerd z'n handen in de lucht en zucht een keer.

Hij loopt mijn richting in.

"Douwe gaat-" begin ik.

Hij botst tegen me aan en loopt zuchtend verder.

Vol medelijden kijk ik hem na.

Ik zucht een keer.

Ik loop naar buiten, aangezien Douwe ook naar buiten liep.

Ik kijk om me heen en al gauw vind ik hem.

Ik loop naar hem toe.

"Hey, gaat het?"

Hij staart naar de vloer.

"Nee. Dit is eigenlijk allemaal jouw schuld!"

"Wat?! Hoezo?"

"Jij wou zo nodig dat ik het op het nieuws goed ging maken!"

"Wist ik veel dat ze het niet zouden geloven!"

Hij zucht gefrustreerd.

Daarna loopt hij weg.

Ik loop hem achterna, ik wil niet met ruzie eindigen.

Hij heeft me door en draait zich om.

"Laat me rust! Ik wil niet dat je je nog met mij bemoeit!" schreeuwt hij boos.

Ik zucht nogmaals en kijk hem na.