We lopen al weer even door het bos.

Nu we niet rennen vind ik het al een stuk minder erg.

"Weet jij eigenlijk waar we naartoe gaan?" vraag ik aan Douwe.

"Uhm... niet helemaal... maar wel ongeveer" zegt hij.

"Wauw" lach ik.

Hij lacht mee.

Na nog een halfuur in stilte gelopen te hebben komen we aan bij een strand.

Hoe verder we naar de zee lopen, hoe harder het waait.

Als we bij de zee aangekomen zijn blijven we staan.

We staren allebei naar de zee.

Na een tijdje heb ik het gevoel dat Douwe naar me aan het kijken is, en als ik opzij kijk, zie ik dat dat ook zo is.

Hij lacht even schattig en ik lach terug.

Hij houdt z'n hand omhoog, als teken dat ik hem vast kan houden.

Ik voel dat m'n hart alweer harder begint te kloppen.

Ik pak z'n hand vast.

We kijken elkaar nog even aan, en kijken dan weer allebei naar de zee.

M'n gedachten slaan al weer op hol, over hoe wij in een zeemeermin en zeemeerman veranderen en dan samen voor altijd gelukkig leven onder water, of hoe we romantisch in een bootje varen, of hoe we...

"Waar wil je nu eigenlijk naartoe gaan?" onderbreekt Douwe m'n gedachten.

"Weet ik eigenlijk niet" zeg ik.

Hij trekt me mee voor een romantische strandwandeling met zonsondergang.

Okay ik weet dat het nu eigenlijk nog geen avond kan zijn maar dat maakt niet uit😂.