czasem mam wrażenie, że mi w życiu braknie czasu,
jakbym pędził na rowerze autostradą środkiem pasu
te gorzkie wspomnienia, one czasem wracają
i to wtedy tak się dzieje, że me usta kwasem łkają
często staram się zapomnieć i wyzdrowieć chociaż trochę
siostry zawsze mnie chowają, każą pić swoją posokę
"jesteś naszą częścią, zaufaj nam jeszcze raz,
ten ostatni, nie wyjdziesz z naszych szponów, to jak trans
nie oddamy cię tak łatwo, co te krzyki mają znaczyć?
czyżbyś chciał się od nas odciąć? mógłbyś przestać już majaczyć."
w taki sposób, znów zaciągają mnie do swego raju,
małe piekło kute w skale, gdzieś na samym życia skraju
chcesz odwiedzić? nie? wybrałeś najlepszą opcję,
nikt by przecież nie chciał spierdoleńca pod swoją adopcję
mam rodziców, a czuję się jebanym sierotą,
mam tylko kilka sióstr, co wbijają mi nóż w oko
"jeśli nie chcesz z nami być, same sobie poradzimy,
a ty gnij nadal w swym łóżku, zamiast jechać do rodziny"
nawet pisząc to, leżę, stukam w ekran telefonu
i nie mogę się nadziwić, że nie zaliczyłem zgonu
lecz coś czuję, że niedługo spełnią się życzenia chore,
bo choroba postępuje, z egzystencji robi zmorę
będę uczyć się o życiu i się nigdy nie nauczę,
zamiast tego gdzieś pod nosem jakiś rym czasem zanucę,
chciałabym wiedzieć wszystko o gwiazdach i motylach,
znowu sic!, bo ja przecież piszę ciągle o debilach
szczególnie o jednym- tym najgorszym, wręcz wyklętym,
od świata oddalonym, tak po prostu odsuniętym
bo niektóre rzeczy w życiu dzieją się ot tak, po prostu,
bez sensu, szans, łez szczęścia i chorego patosu

J.H.S. 120607

__________________________

funfact tego tekstu jest taki, że początek mi się przyśnił, a kiedy się obudziłam, pamiętałam go i dopisałam resztę
trzymałam go w notatniku dobre pół roku, dzisiaj poczułam, że powinnam go w końcu wstawić
nie zadawajcie sobie pytania, co autor miał na myśli, bo możliwe, że dojdziecie do dobrych wniosków
potraktujcie to jako zlepek rymów, które napisał Hoseok podczas rozmyślania nad podjęciem próby leczenia
hosexia chyba is back