Dziś jest ten okropny dzień dla bliskich zmarłego czyli pogrzeb.

Nie mogę pogodzić się ze śmiercią mojej siostry.

Nie chcą pokazać nam jej zwłok , ponieważ policja i lekarze nam zabraniają co jest bardzo dziwne, ale z nimi nie wygrasz.

Zginęła on w wypadku samochodowym w dniu swoich 18 urodzin , w którym odebrała prawo jazdy i pierwszy raz prowadził swój nowy samochód.

Mam wielki żal do lekarzy że nie walczyli o jej życie tylko od razu poddali się mówiąc że nic nie da się zrobić!

Tacy ludzie nie powinni pracować w takim zawodzie ponieważ nie mają wiary ani nadziei ze mogą kogoś uratować.

Była ona lubianą osobą wiec na pogrzebie jest wiele ludzi większość z nich nie znam.

Siadam w ostatniej ławce, nie chce aby ktoś na mnie patrzył gdy płaczę.

Po mszy wszyscy zaczynają mi i moim rodzicom składać kondolencje , którzy zaczęli oznajmiać że jest im bardzo przykro, ale tak naprawdę nie jest im przykro , tylko muszą tak mówić bo inaczej nie wypada.

Mam dość tych słów są bardzo sztuczne i nic nie znaczące. 

Każdy kieruje się w stronę samochodów aby pojechać na cmentarz.

Ja tego nie robię, mówię rodzicom że czuję się źle.

Nie mogłabym patrzeć jak zakopują jej zwłoki.

Udaję się do domu, kładę się na łóżku i zaczynam o mojej zmarłej siostrze Marcie.

Łzy płyną po moim policzku gdy pomyślę o tym ze już nigdy jej nie zobaczę, nie przytule, nie porozmawiam.

Dlaczego mi ją odebraliście?!

Chcę odzyskać moją siostrę.