Haar lichaam zette onverwachts een stap dichter naar mij toe. Binnen een paar seconden zaten haar armen om mij heen. Het was raar om haar dunne armen om mij heen te voelen.

"Sorry," fluisterde Hope zachtjes. Haar hoofd haalde ik van mijn borstkast. Iets in mijn buik zei dat dit niet goed was.

"Wat zei je?" Haar ogen zaten vol met traanvocht.

"Sorry," zei Hope en ze verstopte haar hoofd weer op mijn schouder.
Luide snikken waren duidelijk te horen. Wat was hier aan de hand? Waarom waren haar dunne armen nog om mijn middel heen?

"Sorry hoef je niet zeggen," fluisterde ik in haar oor, bang om dit moment te verpesten. "Je kan alles bij mij kwijt."