Vijf minuten later dan normaal zie ik je dan toch het parkje binnenlopen. Ik merk meteen dat er iets mist. Ik kijk aandachtig naar haar linkerarm. Opmerkelijk zag ik daar niks in geklemd. Geen potlood of een tekenblok, helemaal niets. Mijn ogen glijden naar de andere arm maar zonder succes. Ze heeft haar tekenspullen thuis laten liggen.

Een kleine teleurstelling spookt door mijn hoofd. Ik wil nu zo graag naar haar toe gaan, maar ik wist dat ik me in moest houden.