Na de eerste ontmoeting met Hope spraken we vaker af. Hope veranderde in een spontane, vrolijke meisje.

Ik nam haar mee naar de bioscoop, leerde haar omgaan met sociale contact. Zo hielp ik haar met waar het nodig was. Ze was blij dat ze eindelijk ontdekte wie ze echt was.

Op haar beurt leerde Hope mij de technieken van de tekenkunst. Mijn slordige tekeningen begonnen eindelijk ergens op te lijken. Een glimlach sierde mijn gezicht toen mijn koe eindelijk was gelukt. Mijn naam en de datum deze prachtige dag zette ik onderaan.

"Kijk Hope, mijn eerste gelukte koe," zei ik lachend tegen haar. Hope proeste het uit van het lachen. Door haar aanstekelijke lach moest ik ook lachen.

Hier hield ik dus van, lachen met vrienden om de domste dingen. Deze momenten mag je gewoon niet vergeten. Ookal haat je iemand. Je voelde je er toen goed bij en dat is wat telt.