Ik plukte maar wat aan het gras totdat ik realiseerde dat Hope mij wat te vertellen had.

Bijna zeker wist ik het antwoord al toen ik haar maar heel even aan keek. Een glimlach sierde toen haar gezicht. Dat was altijd goed nieuws.

Ik stond maar op omdat ik dan recht in de ogen van Hope kon kijken. Omdat het anders zo ongezellig leek. Ik zag haar denken, denken aan wat de beste manier was om tegen mij te zeggen. Misschien wel omdat er niemand tegen haar sprak.