LorraineMorgen

't Nummer is 'One more light' van Linkin Park

De haas zat op de top van de allerhoogste berg. Hij keek naar de miljarden sterren boven hem die zo dichtbij leken, maar ook weer zo ver weg stonden. De haas kwam hier elke nacht. Het kleine beestje had heel veel verstand van de hemel. Sommige beweerden zelfs dat hij met de sterren kon spreken en sommige zeiden dat hij gek was. Maar geen van beiden waren juist.

Een heel klein sterretje aan de enorme hemel begon te flikkeren. Het ging aan en dan weer uit en dan weer aan en dan weer uit, totdat het helemaal niet meer aan ging.

De haas haalde even diep adem en sprong vervolgens van rots tot rots naar beneden. Door zijn gespierde achterpoten ging dit heel soepel. Het enige wat minder was, was dat hij soms aan het ruwe oppervlak zijn poten schaafde. Maar dat leek de oude goedzak niet zoveel uit te maken.

Binnen een paar hartslagen was hij beneden. Hij sloop snuffelend door het hoge gras dat net als de zee op en neer golfde. 'Kikker, waar ben je?' vroeg hij zachtjes, want hij wilde de andere dieren niet wakker maken.

'Ik ben hier,' kwaakte hij vanuit de verte. Het was heel zachtjes, maar de goede oren van de haas hoorden alles.

Hij hupte naar de kikker toe en ging naast hem in het gras zitten. 'Wat gaat er allemaal om in dat koppie van je?'

De kikker liet zijn kop hangen en staarde wazig naar de grond. Hij murmelde zachtjes: 'niks bijzonders.'

'Jouw licht is uitgegaan, Kikker. Het ging aan en dan weer uit tot het helemaal niet meer aan ging. Dat kan geen goed teken zijn. Het is mijn taak om alle hemellichtjes te laten branden, dat weet je toch?' legde de haas uit.

'Wat maakt het uit als er één lichtje dooft. Er zijn er toch nog miljoenen andere?' murmelde hij op één toon.

De haas legde zijn langwerpige oren in zijn nek en dacht diep na. 'Aha!' riep hij na een tijdje. 'Ik denk dat ik het heb! Klim op mijn rug!'

De kikker draaide zijn kop schuin. 'En waarom zou ik dat doen?'

De haas gaf geen antwoord en zwiepte de kikker aan zijn kleine pootje zijn rug op. Voordat de kikker 'kwak' kon zeggen, sprintte hij al weg.

De haas sprong weer van rots op rots. De kikker klemde zich stevig vast aan de haas. Zijn ogen waren gesloten en hij beet nerveus op zijn onderlip. 'We zijn er bijna hoor, nog even volhouden!' stelde de haas hem gerust.

Op de allerhoogste rots, waar zelfs de stuiken niet meer durfden te groeien, stopte de haas. Het oude beest ging zitten en de kikker rolde gillend van zijn rug.

'Ik beveel je me nu onmiddellijk weer naar beneden te nemen, jij ouwe zak!' kwaakte de kikker.

'Ik wil dat je omhoog kijkt. Als je het gezien hebt, neem ik je weer terug naar beneden, oké?' zei de haas.

De kikker slaakte een hele diep en lange zucht. 'Oké, best.'

De oude haas glimlachte en wees mijn zijn bruingrijze voorpoot naar de hemel. 'Zie je al die sterren, Kikker?'

'Ik zou blind zijn als ik ze niet zag,' viel de kikker hem chagrijnig in de rede.

'Tussen al die sterren kan je lijntjes trekken en die lijntjes vormen dan weer een tekening,' legde de haas uit. 'Als je de sterren daar verbindt dan krijg je een kikker te zien. Maar doordat jouw lichtje gedoofd is, mist hij een oog. En wat heb je nou aan een kikker met één oog?'

Kikker keek naar de plaats die de haas had aangewezen. Het kostte hem wat moeite, maar na een tijdje begon hij het te zien. De kikker miste inderdaad een oog. 'En wat maakt mij dat uit?' vroeg Kikker brutaal.

'Het betekent dat je je waarde bent vergeten en daarom je plaats in de kikkermaatschapij verloren hebt. Op een dag zal je die ook verliezen en zal een ander je vervangen. Maar nu hebben ze je nodig, Kikker. Met maar één oog zie je maar half,' zei de haas.

Het kleine beestje dacht diep na. Hij sloot zijn ogen om nog dieper na te kunnen denken en uiteindelijk snapte hij het. 'Oh Haas, oh Haas, je hebt gelijk! Ik heb iedereen in de steek gelaten doordat ik dacht dat ze me niet meer nodig hadden. Ik heb mijn werk verwaarloost en mijn familie verlaten. Maar ze hadden mij dus wel nodig!'

De ster begon weer te flikkeren. Haas glimlachte naar hem. 'Goed dat je je dat realiseert, Kikker, maar je moet jezelf de schuld niet geven. Elke kikker breekt wel eens een poot, of heeft een zandkorrel in zijn oog en dat is oké, zolang het maar geneest. En zo te zien, doet het dat!' De haas wees weer naar de hemel, waar de ster nu niet meer flikkerde, maar definitief aan stond.