Gdy Kamil nałożył mi jedzenie to wyczułam u niego coś nie tak. Wyszedł z pokoju, a ja poszłam za nim przez klapkę w drzwiach. Gdy już go odprowadziłam, zostałam sama w domu, bo rodzice Kamila pojechali do pracy. Mam już mnóstwo pomysłów na ten dzień, ale nie wiem od czego zacząć. Od wskoczenia na szafkę czy od wyrzucenia wszystkich kwiatków z parapetu. Postanowiłam jednak wskoczyć na szafkę i poodpoczywać, ale nagle coś zaskrobało w drzwiach. Czyżby wrócili po coś czego zapomnieli wcześniej? Zamiast nich do domu wkroczyło  jakiś dwóch facetów weszłam, więc do szafki i poczekałam co się stanie. To chyba włamywacze. W pokoju Kamila jest szafka nocna, która jest zawsze uchylona. Wystarczy wsadzić w nią łapki i pociągnąć do siebie. Tyle razy to robiłam gdy nikogo nie było w domu. W tej szafce Kamil zawsze trzyma jakąś dużą stertę ubrań. Ci włamywacze o czymś rozmawiali. Nic nie rozumiałam dopóki dobrze się nie wsłuchałam w rozmowę. 

- To dziwne, ta kotka musi gdzieś tu być.

- Może pomyliłeś domy.

- Niemożliwe, profesor nigdy się nie myli.

- Nie ma jej tu! Idziemy stąd.

Wyszli zatrzaskując drzwi. Rozumienie mowy ludzkiej to coś co mi się jeszcze nigdy nie zdarzyło. To chyba nie są odruchy zwykłego kota....