Kochany Tatuśku!

Jesteśmy w Polsce. Pierwsze chwile w naszej ojczyźnie. Jedziemy do Tarnowa! Do babci i wujka! O ile w ogóle ktokolwiek na nas jeszcze czeka... Czy ktoś pozostał przy życiu w ciągu tych sześciu długich lat?

Mamusia napisała jakiś czas temu list do Ciebie. Wysłała go na podany przez Ciebie adres obozu Ostaszkowskiego. Ale odpowiedź uzyskała niedawno. Nie od Ciebie. Ktoś napisał, że Cię tam nie ma. Dwoma, krótkimi słowami: „SŁAWIŃSKI wybył". Więc gdzie jesteś, Tatuśku? Czy kiedykolwiek Cię jeszcze zobaczymy?

Jakby tego było mało, na granicy zabrali nam ten list. Odebrali nam również wszystkie twoje odznaczenia, medale. Jednym słowem wszystko, co miało dla nas wartość. Zostałyśmy same. Zdane tylko na siebie. Dwie polskie dzieciny i ich matka, wracające do ojczyzny...

Kocham Cię Tatuśku!

Wandzia