~Barbara (Izabell)~

Obudziłam się. Spojrzałam w dół. Wciąż leżałam na tym łóżku.

-Basieńko! - usłyszałam obok.

Odwróciłam w tamtą stronę wzrok. Była jakaś kobieta. Była niska,miała blond,kręcone włosy,okulary i niebieskie oczy. Na twarzy miała lekki makijaż,ale wokół oczu rozmazany...płakała...nie wiem z jakiego powodu...

-K - kim P-pani jest?-zapytałam ochrypłym i suchym głosem.

-Jestem Justyna. Twoja mama,kochanie. N-nie pamiętasz m-m-mnie?- zapytała z nadzieją.

-Niestety,ale nie. M-mamo?

-Tak?

-Dasz...mi...C- coś d - do...picia?-wychrypiałam.

-Oczywiście!

Sięgnęła po szklankę z wodą i podała mi. Posłałam jej wdzięczny uśmiech. Byłam BARDZO spragniona. Po wypiciu szklanki,dała mi z powrotem pełną...Jedno mnie niepokoiło...Dlaczego płakała? Przeze mnie?

-Mamo?- spytałam już normalnym głosem,ale wciąż takim...zmęczonym.

-Hym?

-D-dlaczego płakałaś?- po patrzyłam na nią. Zebrały jej się na nowo łzy.-Przepraszam,jeżeli powiedziałam coś nie tak.

-Eh...-westchnęła. Widać,że jest jej ciężko z tym pytaniem.- Muszę ci coś powiedzieć...

-Co to takiego?- podejrzewałam najgorsze.

-Niestety kochanie, ale lekarz,który cię leczy powiedział,że...jesteś poważnie chora...Pamiętasz ten wypadek?

-Jaki?- zapytałam zaskoczona.

-No ten samochodowy,nie?

-Przecież...wy zginęliście- zakryłam usta ręką.

-Nie,to był tylko sen,Basiu. Tylko ty...najbardziej ucierpiałaś...

-...N-naprawde?

-Tak.

-To co...chciałaś mi w takim razie powiedzieć?

-Że...jesteś,znaczy masz po tym wypadku masz bardzo dużego krwiaka- płakała-...bardzo dużego...i...I doktor...mówi,że...- rozszlochała się. Złapałam ją za rękę.

-Ż-że??

-Że...-wzięła głęboki Wdech - T-to s-są t-twoje o-ostatnie g - godziny ż-życia!

Nie wiedziałam co mam myśleć...CO?!?! JAK?!? DLACZEGO?!? MIAŁAM CAŁE ŻYCIE PRZED SOBĄ!!! DLACZEGO?!?! Szlochałam razem z moją mamą. Po szlochu,postanowiłam jej coś powiedzieć.

Po moim opowiedzianym śnie ze szczegółami mama coś rozmyślała i siedziała w ciszy. Nie mogłam wytrzymać.

-Naprawdę...bardzo pokochałam Mark'a,mamo. Ale powiedz mi,czy aby na pewno on żyje?

-Córciu...to...tylko wymysł twojej wyobraźni...przykro mi...

-N-nie! O-on ż-żyje!

Wszystko,ale nie Mark! Rozniosłam się płaczem. Nagle ktoś zapukał w drzwi i wszedł. Był to wysoki,brodziaty mężczyzna. Chyba mój tato. Za nim...jakiś chłopak?? Podeszli do mojego łóżka i stanęli wokół.

-Cześć skarbie- powiedział mężczyzna. To zdecydowanie musi być mój ojciec.

-Cześć tato.

-Pamiętasz mnie?- spytał nieśmiało chłopak.

-Nie. Niestety nic nie pamiętam.

-Jestem Ksawery. Twój przyjaciel.

-Ksawery?- kogoś mi przypominał...CZYŻBY MARK?!?- MARK! To ty!-krzyknęłam uradowana. Głos mieli ten sam...tylko głos...

-Nie,Barbara. Jestem Ksawery. Może pomyliłaś mnie z kimś?

-To my zostawimy was samych- powiedziała moja mama,ciągnąc tatę za drzwi.

-Musisz o czymś wiedzieć...

-O czym?- usiadł obok mnie.

Po skończonej historii mojego snu,był zaskoczony. Duchami,Mark'iem,babcią,Klara i innymi osobami i rzeczami. Wpatrywał się we mnie ze zdumieniem.

-Naprawdę,to WSZYSTKO ci się śniło?!?- zapytał z niedowierzaniem.

-Tak - odparłam.-Ale jest jeszcze coś. Najgorsza wiadomość,jaką musisz znać...

-Jaka?- zobaczyłam strach strach w jego oczach.

-Mam...swoje ostatnie godziny życia...Jakbyś nie wierzył...spytaj się mojej mamy,ona ci wszystko wyjaśni.

-Co ty wydajesz??

-No...mówię prawdę...

-...Jeżeli..to...są ostatnie godziny twojego życia,to...

Zbliżał się do mnie. Nasze twarze były blisko. Bardzo blisko...i...w tej chwili złączył nasze usta w pocałunku. Przelewaliśmy tam wszystkie nasze uczucia. Oderwalismy się od siebie po chwili.

-Dziękuję. Na pewno będę pamiętać to...do końca moich godzin- uśmiechnęłam się smutno.

-Chociaż tyle mogłem zrobić.

Przytuliłyśmy się do siebie. W pewnym momencie...Poczułam się bardzo źle. Mój kaszel poinformował o tym Ksawerego. Wystraszony zawołał lekarza i moich rodziców. Natychmiast przybiegli. Ksawery spojrzał na mnie załamanym wzrokiem i pocałował mnie na chwilę. Z ostatnich sił uśmiechnęłam się do niego.

-Kocham cie i..moja rodzinę - dodałam.

-Ja ciebie też!-powiedział.

Przytulił mnie. Za chwilę przed moimi oczami zobaczyłam ciemność. Wiedziałam....oto był mój koniec. Nic nie słyszałam...nie czułam...Mój duch wyleciał ze mnie i latał nad moim ciałem,patrząc na lekarza,rodziców i Ksawerego.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hej.
Jeszcze epilog i koniec.
Sama nie wiedziałam,że to tak szybko napisze xD.
Więc do epilogu.
Bayo! :3