- Zoey gdzie ty do kurwy jesteś?! - warczy do słuchawki Louis gdy odbieram telefon jadąc do jego domu.

- Ciebie też miło słyszeć - westchnęłam skręcając w jego ulicę. - Za chwilę będę, nie moja wina, że wybrałeś porę gdy są największe korki!

- Trzeba było wyjechać wcześniej, jesteś już pół godziny spóźniona!

- Jak kurwa?! Jadę prosto z pracy! - warczę parkując niedaleko domu Lou i się rozłączyłam, wrzuciłam telefon do torebki i wysiadłam z samochodu. W domu przyjaciela byłam po chwili i już wchodząc do niego słychać było głośne śmiechy, nie trudno było namierzyć Louis'eg, łaził w tę i z powrotem z telefonem przy uchu i warczał na każdego.

- Tomlinson ty przygłupie - krzyknęłam zwracając na siebie uwagę wszystkich zebranych w salonie.

- Zoey - powiedział podchodząc do mnie żeby przytulić się na przywitanie, ale jedyne dostał po głowie. - Ała! Za co to?

- Wyjechać szybciej co? - warknęłam. - W odróżnieniu od ciebie ja nie mam się aż tak dobrze żeby wychodzić sobie z pracy gdy tylko mam na to ochotę, więc uszanuj to, że inni muszą pracować w określonych godzinach.

- Ja nie wychodzę kiedy mi się chce! - bronił się.

- Mam ci przypomnieć gdy byłam ostatnio chora?

- Ej to była sytuacja kryzysowa!

- Nie wiem jak u ciebie wygląda sytuacja kryzysowa, ale w moim pojęciu na pewno nie oznacza ona zapalenia gardła przyjaciółki!

- No dobra! Wygrałaś! - westchnął na co się uśmiechnęłam.

- Jak zawsze - uśmiecham się zwycięsko.

- Cholera nawet nie wiesz jak dobrze jest cię widzieć - powiedział przytulając mnie na powitanie.

- Ciebie też karzełku - powiedziałam zadowolona, że chociaż w szpilkach przewyższam go o te całe dwa centymetry.

- Ciekawe kto nim będzie jak zdejmiesz te buty - prychnął i zaprowadził mnie na taras gdzie było jeszcze więcej ludzi niż w domu.

- Nick już przyjechał? - zapytałam siadając na jednej z sof.

- Gdzieś się szwenda - powiedział.

- Czemu ja prawie nikogo stąd nie znam? - zapytałam rozglądając się po znajomych twarzach.

- Bo wiecznie nie masz czasu do mnie przyjechać - stwierdził Tomlinson i przerzucając mnie sobie przez ramię wyszedł do ogrodu.

- Louis puść mnie! - warknęłam klepiąc go to tyłku na co zaczął się śmiać. - Przysięgam, jeśli nie postawisz mnie natychmiast na ziemi to... - nie dokończyłam bo zsunął mnie z ramienia i posadził na kolanach jakiegoś przystojnego bruneta.

- No patrzcie, Zoey odebrało mowę - powiedział klaszcząc w dłonie co wyrwało mnie z amoku i szybko wstałam z jego kolan.

- Ale mogłaś tu siedzieć, mi to nie przeszkadzało - powiedział lekko zachrypniętym głosem. - Harry.

- Zoey, ale to już chyba wiesz - mruknęłam kontem oka spoglądając na Tommo, który cieszył morde do Harry'ego, niechcący nadepnęłam go na nogę, na co jęknął z bólu. - Ups, nie chciałam - uśmiechnęłam się do niego słodko, widząc mordujące mnie spojrzenie.

- Drinka? - zaproponował Harry, na co pokręciłam głową.

- Prowadzę, ale sokiem pomarańczowym nie pogardzę - mrugnęłam do niego uśmiechając się co odwzajemnił i wstał mówiąc, że zaraz z nim wróci. - Co to za ciacho? - zwróciłam się do Lou, a on się wyszczerzył po raz kolejny już dzisiaj. - Nie wiedziałam, że masz takich przystojnych kolegów.

- To współwłaściciel wytwórni - powiedział mi.

- Pewnie zajęty, wszyscy przystojni są zajęci - westchnęłam.

- A tutaj cię zaskoczę, Harry jest wolny i poszukuje dziewczyny.

- Ile on ma lat? - zapytałam rozchmurzając się.

- Dwadzieścia cztery, co już obliczasz czy do siebie pasujecie?

- A co nie wolno mi? - uniosłam brew.

- Soczek dla pani - powiedział Harry podając mi szklankę z napojem.

- Dziękuję - mrugnęłam do niego i usiadłam obok mojego brata na sofie z wikliny, obok mnie usiadł brunet i chłopcy wrócili do rozmowy.

- Natalie już przyjechała z Francji? - zapytał Louis gdy odstawiłam szklankę na stolik.

- Przylatuje jutro z rana, mógłbyś ją odebrać z lotniska?

- Ona mnie zabije, dobrze wiesz, że do tej pory nie wybaczyła mi tego wgniecenia w zderzaku - powiedział upijając piwo z butelki.

- Jeśli powiesz jej, że byłeś jedyną opcją, żeby nie wracała pieszo z lotniska z walizkami całe 20 kilometrów, to będzie cię po rękach całować - zapewniłam go.

- Więc chyba nie mam wyjścia, o której jutro kończycie?

- Nadzwyczaj o 12, wpadniesz na obiad?

- Zobaczymy co da się zrobić - mrugnął.

- Kto z nami zagra? - zapytał jakiś czas później Nick, wskazując na paletki od badmintona.

- Ja - powiedział wstając Harry i spojrzał na mnie pytająco, uśmiechnęłam się również wstając i wzięłam jedną z paletek.

- Ja i Louis, przeciwko wam - powiedział Nick.

- Umiesz grać?

- W liceum wygrałem z Tommo mistrzostwo - mrugnął do mnie, na co uśmiechnęłam się szeroko.

- No to świetnie - powiedziałam zdejmując sandałki i obiłabym sobie tyłek gdyby nie Harry.

- Uważaj, jeszcze mi się dzisiaj przydasz - stwierdził i przytrzymał mnie podczas zdejmowania butów.

- Kto wygra ten przez tydzień robi nam śniadanie - stwierdził Louis.

- I tak je robię codziennie, więc to dla mnie nie ma różnicy - westchnęłam i uśmiechnęłam się do Harry'ego. - Jeśli my wygramy to zabieracie nas na koncert Coldplay w przyszłym tygodniu.

- Biletów już nie ma - oznajmił Louis.

- Ja je załatwię, wy zapłacicie.

- Zbankrutuje kiedyś przez ciebie - westchnął Nick ale przyjął zakład.

Pół godziny później cieszyłam się ze zwycięstwa przybijając piątkę z Harry'm.

- Jutro zadzwonię gdzie trzeba - powiedziałam do Nicka w odpowiedzi dostałam jedynie warknięcie.

- Chodź - powiedział Harry łapiąc mnie za rękę i pociągnął w stronę huśtawki, na której oboje usiedliśmy i zaczęliśmy się huśtać. - Lou często o tobie wspominał, ale nigdy nie mówił ile masz lat.

- Dwadzieścia jeden, ty dwadzieścia cztery?

- Tak, długo znasz Tommo? - zapytał kładąc rękę na oparciu.

- Z dziesięć lat, jeśli nie więcej, wiele razy mi o tobie wspominał i próbował nas ze sobą poznać ale nigdy mu to jak do tej pory nie wyszło.

- To prawda, latam między wytwórnią, a domem co czasem daje mi zero wolnego czasu - uśmiechnął się do mnie.

- Wiem o czym mówisz, praca w radiu jest dokładnie taka sama, teraz jeszcze przygotowania do Brit, a a dwa tygodnie później BBC Music Awards.

- Będziesz na obu?

- Tak, na Brit wręczam Global Success, a na BBC Music razem z Nick'iem jesteśmy prowadzącymi.

- Kogo stawiasz na Global Success? - zapytał.

- Definitywnie Adele, chociaż nie przepadam za jej muzyką, bo średnio raz dziennie ją słyszę ale wróciła w wielkim stylu.

- Mam takie samo zdanie, też nie przepadam za jej muzyką - powiedział z kwaśną miną.

- Nie lubisz jej, a jesteś jej producentem, brawo - powiedziałam co wywołało jego śmiech.

- Lou z nią nagrywał, ja omijałem wtedy to pomieszczenie szerokim łukiem pisząc z Kodaline.

- Najlepszy zespół, z którym mogliście podpisać kontrakt - powiedziałam uśmiechając się, bo to jeden z moich ulubionych zespołów.

- Będą występować na BBC Music Awards.

- Wiem, nie mogę się tego doczekać, uwielbiam ich.

- Bardzo dobrze to słyszeć - uśmiechnął się i wyciągnął telefon z kieszeni. - Zapisz mi swój numer, zadzwonię żebyś przyszła do wytwórni gdy będą nagrywać.

- Jesteś moim ulubionym właścicielem wytwórni, Lou nigdy mnie nie chciał zabrać na nagrywanie.

- Bo Lou jest głupi - powiedział rozśmieszając mnie, oddałam mu telefon i chwilę później usłyszałam dźwięk mojego dzwonka. - Co robisz jutro po południu?

- Jak wiesz, przyjeżdża moja siostra Natalie, ale powinnam znaleźć czas - odpowiedziałam zapisując jego numer jako Seksowny Harry .

- Co powiesz na kawę?

- Jestem za.

- Więc o 3 będę u ciebie.

Dodaje dzisiaj świętując nadrobienie notatek z biologi, a to wszystko dzięki mojej kochanej przyjaciółce, która powysyłała mi ich zdjęcia, dziękuję Natalko!