Ik landde soepel op de grond, handig dat ik dat al gewend was door van mijn schuilplaats telkens te moeten springen als er iemand afkwam. Ik keek als er niemand op wacht stond, want momenteel kan je nergens meer van verschieten. Ik keek ook rond voor te kijken naar een eventuele uitgang, want het hek was al uitgesloten.

En daar precies waar ik op gehoopt had was er een gat in de omheining gemaakt, misschien van een diertje. Dankuwel god dat het me toch een keer meezit. Ik liep stil maar wel goed door naar die plek en gleed er gemakkelijk doorheen. Stap 1 van ontsnappen check. Ik keek rondom mij en zag dat het een bos was, dus niet enkel een paleis maar dan ook nog eens een heel groot bos ernaast.

Opeens hoorde ik een heel groot lawaai, het was zo luid dat je oren er pijn van deden. Ik hield mijn handen voor men oren en toen schoot het in men hoofd, alarm. Shit ik moet hier nu weg. Ik liep een richting uit, geen idee waar ik precies naar toe rende.

Er gingen meteen verschillende wolven weg vanuit het hek en een paar kwamen deze kant op rennen. Verstoppen, waar vind je hier een geschikte verstop plek. Toen zag ik het in een boom stond er een boomhuisje, perfect. Waarschijnlijk gemaakt door een van de kinderen van de bedienden.

Ik klom zo snel als ik kon de boom in en gelukkig net op tijd want toen ik net binnen was waren de wolven ongeveer aan de plek waar ik daarnet stond. Toen hoorde ik ook door een intercom waarschijnlijk: 'De mate van de toekomstige koning is op onverklaarbare wijze kunnen ontsnappen, wie hem vind wordt rijkelijk beloond door de koning.'

Nou geweldig, nu moet ik niet enkel bang zijn van de wolven die aan het zoeken zijn maar waarschijnlijk van iedereen. Want sowieso zal het ook op het nieuws worden verspreid, geweldig. Niet enkel het probleem van ontsnappen maar nu ook het probleem van niet herkend te worden.

Ik bleef daar zitten tot dat 's avonds iedereen terug kwam. Waarschijnlijk zouden ze enkel overdag zoeken, wat voor mij een serieuze voorsprong zou betekenen. Toen ik de allerlaatste wolf naar binnen zag gaan, klom ik razendsnel terug naar beneden en zette ik het weer op een lopen.

Ik rende en rende, het bos was een stuk groter dan dat ik zou verwacht hebben. Ik spotte behoorlijk wat mooie plekjes maar natuurlijk had ik daar geen tijd voor. Eenmaal op de snelweg probeerde ik te liften met de eerste beste auto. Natuurlijk ging er niemand in op mijn verzoek, waarom zouden ze ook ik zou het persoonlijk ook niet doen.

Opeens stopte er een auto met een vriendelijk oud mevrouwtje. 'Waar moet jij nog zolaat naar toe jongeman', vroeg ze vriendelijk. ''Maakt niet uit naar waar, gewoon weg van hier', zei ik smekend. 'Oké, stap maar in', zei ze lief. 'Je bent een engel bedankt', zei ik en ik gaf haar een zoen op de wang.

'Waarom stond je daar?', vroeg ze toen we al een klein uurtje aan het rijden waren naar god wie weet waar. Wat moest ik doen de waarheid zeggen of liegen. 'Als je belooft dat je me niet terug brengt vertel ik je het', zei ik. Ze knikte, 'nou ik ben misschien de mate van de toekomstige alpha koning', mompelde ik.

'Je bent wat', zei ze geschrokken toen ze de auto met piepende banden stilzette. 'Jij bent die jongen die heel de tijd over het nieuws is', zei ze nog steeds in shock. Blijkbaar had ik weer eens gelijk en is mijn verdwijning ook niet bij de mensen ontgaan. 'Misschien, maar please ik smeek het je, zet me hier desnoods af maar neem me niet terug naar daar, het is daar vreselijk', zei ik bijna wenend.

Ze had twijfel in haar ogen, je zag het van kilometers ver. 'Oké, ik ga hier zo spijt van hebben, maar je hoeft niet terug', zei ze lief. 'Bedankt, echt bedankt zoals ik al eerder zei je bent echt een engel', zei ik en gaf haar nog een kus op de wang. Ze lachte en schudde haar hoofd met fonkelende ogen. 'Maar ik kan je ook niet veel verder brengen, anders krijg ik echt nog problemen', zei ze.

Ik knikte begrijpend, ik wil haar leven ook niet op het spel zetten omdat ze zo lief is om me te helpen. 'Ik begrijp het, is er hier ergens een motel in de buurt?', vroeg ik. Ze knikte: 'ik zal je daar afzetten, maar daar scheiden dan ook onze wegen jongeman.' 'Dankuwel mevrouw', zei ik. Ze knikte en samen reden we naar het eerste beste motel. Ik gaf haar nog een zoen en duizenden bedankjes en dan we namen afscheid.

'Een kamer voor één nacht please', zei ik niet opkijkend, wie weet of ze al foto's van me verspreid hebben. 'Natuurlijk, hier de sleutel en bedankt voor je bezoek', zei de vrouw niet eens naar me opkijkende, ik gaf haar het geld en ik ging naar de kamer. Ik sloot de deur, voor indringers te voorkomen.

Ik zette de tas op de grond en pakte een boterham, door al deze toestanden en adrenaline heb ik nog niet eens deftig iets gegeten vandaag. Ik zette ook de tv aan, voor te zien wat ze over mij zouden zeggen. Het was een extra nieuws journaal, helemaal aan mij besteed, ik voelde me even een superster. Maar zouden zij ook die aandacht niet zo plezant vinden?

James zat daar, te praten over mij en ja hoor daar kwamen ze de foto's van mij. 'Dus heeft u deze jongen gezien, breng hem onmiddellijk terug naar mij en u wordt daarbij ook nog eens rijkelijk voor beloond.' Oh geweldig een rijkelijke beloning, ben ik zo belangrijk voor jou dat je zelf een deel van je geld aan mij wilt spenderen, je laat het anders niet echt merken klootzak. Ik zette de tv uit en kroop onder de lakens, ik moest fit zijn morgen. Zodat men reis verder kan gezet worden hopelijk zonder veel moeilijkheden.

De volgende morgen, deed ik andere kleren aan. Een pull met capuchon zodat ik die over men hoofd kon trekken, zodat ik niet direct herkend zou worden. At ik een boterham en vertrok dan terug met pak en zak de snelweg op. Weer liftend, gelukkig had ik deze keer iets rapper geluk en een jongeman gaf me een lift tot een paar steden verderop. Ik bedankte hem voor de hulp en ging weer even verder te voet.

Overal waar ik kijk waren er nieuwsuitzendingen over mij en ik werd er een beetje gek van, zo zou ik rapper herkend worden en dat was absoluut niet de bedoeling. Na nog uren rond te zwerven, zette ik me uiteindelijk op een bankje en at nog een boterham die zichtbaar steeds minder werden.

Ik was echt uitgeput maar een alarm van een executie herkende ik meteen. Ik sprong op en ging naar de eerste tv die ik vond en ik zag daar mijn moeder, Chelsea en Lisa staan. Wat in hemelsnaam is dit, wat is hij nu weer van plan?

'Rebel, je hebt tot morgenmiddag om je over te geven anders gaan je lieve moeder en je vriendinnetjes eraan', zei James. Wat dat kan hij niet maken, dat mag hij niet doen. Zij zijn alles wat ik nog heb, ik gaf een kreet van frustratie die niet zonder aandacht voorbij ging.

'Daar is hij', riep een man uit. 'Daar is de verdwenen mate van onze koning', zei een vrouw. Shit dat nu ook nog, ik heb daar nu echt geen tijd voor. Iedereen bekeek me aan , ik was bijna helemaal omsingeld behalve naar een straatje.

Ik zette het op een lopen richting dat ene straatje, ze mogen me niet te pakken krijgen. Maar wat moet ik doen, ik kan men moeder, Chelsea en Lisa toch niet ter dood veroordelen gewoon omdat ik mijn verantwoordelijkheid niet kan opnemen. Wat een gedoe, en het is allemaal mijn eigen verdomde schuld.

Gelukkig had ik een goed uithoudingsvermogen en had ik ze allemaal kunnen afschudden. Ik passeerde weer een tv-scherm en ik zag hoe ze daar stonden vastgeketend met een grote klok naast hun, ik had nog 13 uur de tijd. Kon hij nu echt niets anders verzinnen, we zijn de 21ste eeuw, niet de middeleeuwen...

'Rebel, het is goed zo, laat je niet kennen. We houden nog evenveel van je als je niet terug zou komen', zei Chelsea en Lisa voegde er nog aan toe: 'je verdiend dit leven niet, dus kom alsjeblieft niet terug voor ons, leef je eigen leven.' Oh wat hou ik toch van die dames, maar toch ik kon hun niet zo maar ter dood laten veroordelen door mijn schuld.

'Rebel', zei men moeder, 'ik hou van je en ik ben trots op jou. Ik weet dat je vader daarboven ook heel trots is op jou. Kom niet terug voor ons, dat zou ik mezelf niet kunnen vergeven hoor je me, leef je eigen leven en kom niet terug voor ons.' En dat was het laatste wat ik gehoord had naast een kreet van pijn voordat het uit ging en enkel nog een klok te lezen was.

'Verdomme', riep ik mijn longen uit. En ik plofte me op de grond en ik weende het uit, al de frustratie en al de woede voor die ene man. Waarom was ik niet blijven rennen thuis, dan zou dit allemaal nooit gebeurd zijn. Waarom heb ik hem me laten claimen..

James, als je dit hoort. Ik haat je en als je men vrienden en moeder iets aan doet, kom ik me wreken. Dat beloof ik u.
-----------------------------------
Update 28 oktober 2018
Eens iets minder lang hoofdstuk dit omdat ik in dit hoofdstuk niet al te veel heb moeten/kunnen veranderen omdat het meeste al geschreven was hiervoor daardoor ook de dubbele update vandaag! Veel leesplezier!