Iedereen keek nu naar mij, wachtend op een antwoord. Ik keek van Lisa, naar de koning, naar James en dan terug naar Lisa, die nu met een medelevende blik naar mij zat te kijken. 'Excuseert u mij', zei ik vlug terwijl ik opstond en de zaal uit rende op weg naar mijn kamer.

Dit konden ze niet maken, daarom was het gesprek met Chanel die wist het godverdomme dat dit kwam nu. Ik rende rechtstreeks naar de badkamer en boog me over de wc en kokhalsde alles uit wat ik gisteren had gegeten en gedronken.

'Gaat het een beetje', vroeg Lisa toen ik van de wc kwam. 'Wat denk je nu zelf', vroeg ik aan haar, met een angstige blik. 'Neen dus', zei ze met een somber gezicht. 'Neen niet echt, Chanel wist er godverdomme van dat dit kwam, daarom dat ze haar zoon zo goed uitbeeldde, verdomme', weende ik nu gefrustreerd in Lisa haar schoot.

'Sssht Rebel, alles komt goed', troostte ze mij. 'Ik wil dit godverdomme niet, waarom was ik nou zo stom', vroeg ik nog steeds wenend aan Lisa. 'Je bent niet stom Rebel, je wist dat dit vroeg of laat zou komen', troostte ze me nog altijd. Ik weet dat ze gelijk had, ik wist dat dat vroeg of laat zou komen, maar zo vroeg had ik het ook niet verwacht.

'Maar waarom zo vroeg, ik ken hem amper 5 dagen en alles gaat zo stroef tussen ons, en dan bedoel ik echt stroef, er gaat geen dag voorbij zonder dat we ruzie hebben, zo wil ik niet leven Lisa, zo wil ik echt niet leven.' Een tweede hand kwam op mijn schouder liggen en ik keek op. Ik wist niet eens dat Chanel er ook was komen bijzitten.

'Sorry van men man, hij wilt gewoon zo rap mogelijk de formaliteiten doorgeven aan onze zoon', zei ze me ook troostend, maar iets in haar blik zei me dat ze niet zo medelevend was als Lisa.

'Sorry mevrouw, maar ik wil dit niet, niet nu, niet zo vroeg.' Opeens werd ik bij mijn haren naar omhoog getrokken en nu stond ik oog in oog met een woeste vader. 'Je zult niet anders kunnen jongeman', zei hij boos. Heel de familie stond hier zeker te kijken naar mij hoe ik hier zat te huilen in een meid haar schoot. Niet dat ik Lisa ooit zo zou behandelen, zij is meer dan gewoon 'een meid'.

'Sorry uwe majesteit maar ik kan dit niet, nu toch nog niet in elk geval', mompelde ik stil, met een hangend hoofd. 'Je hebt hier niets te willen jongeman, je doet wat ik en men zoon je opdragen', zei hij nu echt nors, en dat was de druppel. De druppel was al lang gevallen maar nu kon ik er echt niet meer tegen.

'Oké sorry James ik heb het geprobeerd maar ik kap met beleefd zijn. Ik moet helemaal niks, ik ben misschien maar een nutteloos mensje in jullie ogen, een pleziertje voor jullie zoon omdat ik zijn mate ben. Maar ik ben vanaf dag 1 hier al niet mee gediend en dat blijf ik ook. Ik haat jullie zoon meer dan dat ik van hem hou. Dus sorry maar ik kan dit niet en als alles zo rap moet gebeuren zoek er iemand anders voor, want ik ben hier weg doei.' En zonder boe of ba stapte ik boos de kamer uit, iedereen met open mond achter latend.

Ik stapte het paleis uit, ik wist nog van de eerste namiddag hoe ik hier uit moest. Er stond een auto geparkeerd waarschijnlijk die van de koning. Ik stapte in en een man zat nu met grote ogen naar mij te kijken. 'Jij bent niet de koning', zei hij, maar iets in zijn ogen vertelde me dat hij precies wist wie ik was.

'Neen inderdaad, maar ik betaal thuis wel, breng me onmiddellijk naar huis, ik ben het hier meer dan zat', zei ik woest. 'Jij moet die mate zijn niet', vroeg hij lachend. 'Ja dat ben ik ja, dus rij gewoon weg nu alstublieft', zei ik kwaad. 'Sorry dat kan ik niet maken meneer, de koning zei me al dat je misschien zou willen ontsnappen en ik kan dat niet maken', zei hij. 'Serieus ahr', riep ik gefrustreerd, 'dan ga ik wel te voet.' En met die woorden stapte ik uit en beende me een weg naar het gesloten hek.

'Verdomme hek, ga toch open', riep ik gefrustreerd terwijl ik schuddend aan het hek hing. 'Die ga enkel automatisch open', sprak de stem van James achter mij. 'Maak dat ding dan godverdomme open, want ik ben hier weg', zei ik razend, terwijl ik me omdraaide en nu oog in oog stond met hem.

'Dat kan ik niet doen kleine mate', zei hij. 'Stop met dat mate gedoe, ik ben dat niet en zal dat ook nooit zijn', zei ik gefrustreerd. 'Je bent dat wel, en dat blijf je ook wat je ook zegt of doet', zei hij nu ook gefrustreerd. We bleven allebei koppig naar elkaar staan kijken, maar al snel liet ik men hoofd hangen.

'Wat wil je', mompelde ik geërgerd. 'Ik wil dat je terug naar binnen komt en dat we als volwassene dit kunnen regelen', zei hij. 'Dus je wit dus zeggen, dat ik gewoon naar jullie pijpen moet gaan dansen.' Ik keek hem recht in de ogen en hij had een speelse uitdrukking op zijn gezicht.

Hij lachte weer diezelfde lach als toen we tegen elkaar stonden aan de muur. 'Zoiets ja baby boy', zei hij. Ik keek hem nu met opengesperde ogen aan, wat? 'Hoe noemde je mij?', vroeg ik nu lichtjes razend. 'Baby boy, past nog bij jou doordat je je soms echt als een baby gedraagt.' Ik sloeg men armen over elkaar, meende hij dat nou serieus, nu is het niet echt de moment om een bijnaam te gaan verzinnen. En al zeker niet een bijnaam die zo schaamtelijk is.

Na nog even buiten in de kille koude te staan ging ik toch maar weer mee naar binnen, want hoe koppig ik was hoe koppiger hij werd. 'We zijn er weer', zei James tegen iedereen. Ik kreeg een paar medelevende blikken maar vooral van de woedende blik van de koning kreeg ik het meeste schrik.

'Nu dat je zo een grote mond hebt opgezet tegen mij, ons. Is het onderhandelingsgedeelte dus niet meer van toepassing en gebeurd het matingsproces vanavond.' Ik keek nu van hem naar James, die een grijns op zijn gezicht had, naar de rest die een verbaasde blik in hun ogen had.

'Wat', vroeg ik proberend de woede zo weinig mogelijk te laten doorklinken. 'Je geeft ons geen keus baby boy, ik ben het met men vader eens', zei James grijnzend. 'Natuurlijk ben jij het met je vader eens', zei ik nu razend, boze blik naar hem gericht. Als blikken konden doden was hij nu al een paar meter onder de grond. 'Je wilt van in het begin dat dit zou gebeuren.'

'Ik heb lang genoeg moeten wachten naar men zin baby boy', zei hij. 'En stop met die belachelijke bijnaam van je', zei ik nu eerder schamend. Iedereen lachte en de koning sprak: 'Genoeg! Als hij je zo wilt noemen, noemt hij je zo jongen einde discussie.' 'Wauw, van familie steun gesproken', mompelde ik en ik kreeg een stamp van James naast mij.

'En we hebben ook een datum voor trouw en kroning van men zoon', zei de koning. 'Heb ik hier nu helemaal niks in te zeggen', probeerde ik me te verdedigen, zonder succes. 'Neen', zei iedereen van de familie. Wauw wat een steun bedankt iedereen. Ik zuchtte en sloeg mijn armen als een klein kind over elkaar.

'Dus zoals ik al zei de trouw is eind van de maand en de kroning is in het begin van volgende maand.' Wat eind van deze maand? Dat kan hij toch niet menen? 'Eind deze maand al, maar dat is volgende week al', zei ik razend, 'dat kunt u toch niet maken.' Ik kreeg grijnzen van James en de koning. 'Ik kan alles jongen, einde discussie, vergadering afgelopen.'

Ik liep razend uit de eetzaal, die familie kan me een worst wezen ik ben hier vanavond nog weg. 'Rebel wacht', zei Lisa al lopend om me in te halen. Hoe lief ik het ook vind dat ze met me inzit, ik wil even alleen zijn. 'Laat me even, ik wil eerst afkoelen anders krijg ik nog spijt van wat ik kan zeggen', zei ik bijna met tranen in mijn ogen. Wat mis ik thuis toch.

'Oké, je weet me te vinden als je een vriendin nodig hebt', zei ze met een bedrukt gezicht. 'Bedankt Lisa, voor alles', zei ik, nu mijn tranen over mijn wangen. 'Dat klinkt als een vaarwel', zei ze droevig, nog een paar stappen richting mij zettende. 'Misschien is dat wel zo', zei ik.

'Je was een goede vriend alleszins, bedankt dat ik je heb mogen ontmoeten', zei ze wenend. 'Kom met me mee, dan zijn we samen en dan ben je hier ook eindelijk weg', probeerde ik haar voor te stellen. 'Ze zullen ons sowieso gaan zoeken, en als ze ons vinden ben ik misschien nog meer de klos dan jij', zei ze. Daar had ze misschien wel een punt, mij kunnen ze niet vermoorden want ik ben hun zoon zijn mate dat gingen ze niet doen, maar een simpel dienstmeisje zouden ze wel kunnen vermoorden.

'Je hebt gelijk, sorry dat ik het voorstelde', zei ik. 'Geen probleem, toch bedankt voor de uitnodiging', zei ze lachend. We gaven elkaar nog een knuffel, maar de tranen bleven over mijn wangen rollen. 'Altijd', zei ik voordat ik de deur dichtsmeet. Ik pakte men koffer van onder mijn bed en smeet alle kleren die ik mee had gepakt erin.

Ik keek nog eens rond in de kamer en nam ook nog een paar andere dingen mee. Ik nam een pak mee, kon altijd nog goed van pas komen. Een van de douchegellen, shampoo. Ik nam ook de foto's mee die ik hier al had neergezet van mij en Chelsea. Ik keek nog eens rond maar zag niets meer dat van waarde zou kunnen zijn, dus sloot dan mijn koffer.

Er werd naar een paar uur weer op de deur geklopt en daar stond Lisa met een plastic zakje vol etenswaren in en dan nog folie met waarschijnlijk boterhammen in. 'Als je toch gaat vluchten, heb je beter wat voedsel nodig en hier wat geld voor een bus ofzo', zei ze terug bijna wenend, haar ogen stonden nog rood van haar vorige huilbui. Maar niet alleen zij ziet er niet uit.

'Dankje Lisa je bent een echte vriendin, zonder jou zou ik het echt hier niet zolang hebben volgehouden, maar teveel is teveel', zei ik ze knikte begrijpend we gaven elkaar nog een laatste een knuffel. Ik keek haar na hoe ze de gang uitliep zonder nog maat één keer om te kijken.

Hopelijk niet tot snel, was misschien wat cru maar dat was wel de bedoeling. Ik had alles mee, men gsm liet ik hier voor het geval dat ze me zo zouden opsporen. Ik opende het raam en sprong met een soepele beweging van het balkon af.

Hoe ik hier ga ontsnappen geen idee, wat wel zeker is ik ben hier weg. Ik heb geen zin meer in deze wolvenfamilie. Waar ik toch enkel gezien wordt als een mate, die dringend eens zijn plaats moet kennen. Wat misschien wel eens nodig zou kunnen zijn maar what ever.
----------------------------------
Update 28 oktober 2018