Shelly Henning aka Lisa

'Zit', zei hij boos, nog steeds met zijn rug naar me toegedraaid. Ik gehoorzaamde en keek bang naar de tafel, waarom is hij nu weer zo boos, wat heb ik nu weer verkeerd gedaan in zijn ogen? 'Wat is er aan de hand', vroeg ik aarzelend na een iets te lange stilte volgens mij, die heel ongemakkelijk was.

'Je weet goed genoeg wat er aan de hand is', zei hij nog altijd razend, me ook nog steeds geen blik gunnend. 'Niet echt', gaf ik eerlijk toe, ik hoop niet dat ik Lisa in de problemen heb gebracht. 'Nou', zei hij terwijl hij dreigend voor mij ging staan, zijn ogen waren te fel rood naar mijn zin, dit kwam niet goed. 'Ten eerste, moet je je professioneel gedragen tegen het personeel, en er geen vriendjes mee worden. Ten tweede, ze zijn zo geleerd om beleefd te zijn dus je laat dat ook zo anders word het hier om den duur een echt kippenhok en dan weet niemand weer waar die hoort. En ten derde, je gaat nergens zo maar naar toe zonder het eerst te vragen.'

Damn, wat een schoft, maar natuurlijk ging het over Lisa, hopelijk krijgt zij geen problemen maar dat betwijfel ik. 'Ten eerste, ik doe tegen het personeel, hoe ik het wil. Dat beleefdheid snap ik wel dat het zo geleerd is en dat wil ik niet veranderen maar als ik het zelf vraag is dat dan zo verkeerd. En dat laatste is nu net wat te overdreven vind je zelf ook niet', zei ik nu ook lichtjes razend, terwijl ik nu recht voor zijn neus stond. Hij gromde naar mij en ik nam een paar passen terug, richting mijn stoel.

Toen het personeel binnen kwam ging hij terug naar zijn plek en deed gewoon of de laatste minuten niet eens gebeurd waren. Hij nam gewoon eten en keek mezelf niet meer in de ogen aan, net alsof de muur veel interessanter was. Ik kookte vanbinnen, waarom doen we weer zo moeilijk.

'Ik ben hier weg, ik heb geen honger', zei ik toen het personeel terug de eetzaal uit was gegaan, en hij al een hap aan het nemen was. Zijn vork kletterde op zijn bord en hij keek me dreigend aan. 'Je blijft hier en je eet', zei hij, terwijl hij opnieuw zijn vork probeerde vast te nemen. 'Je bent men moeder niet, dus beveel me niet zo', zei ik terwijl ik recht stond, klaar voor de zaal te verlaten, mijn maag protesterende maar ik had geen zin Pm hier nog een minuut langer te blijven.

'Als je nu de zaal verlaat, krijg je voor de rest van de week geen eten meer', zei hij dreigend, maar kalm net zoals er een stilte voor de storm moest komen. 'Mij best, alles voor zo ver mogelijk uit je buurt te zijn', zei ik razend en stampvoetend als een klein kind verliet ik de zaal en liet een kwade alpha achter. Wat boeit het ook, dan verga ik maar van de honger.

Ik liep de gang door en iedereen keek me met een meelevende of gemene grijns aan, en ik gaf ze allemaal een boze staar als respons. Ik smeet kwaad de deur van men kamer toe, wat een schoft en dan te denken dat ik de verliefde mate moet spelen over drie dagen bah.

Na een uur begon men buik nog erger te klagen van de honger, waarom had ik nou niet stiekem een boterham of 2 meegenomen. Ik ging geïrriteerd op men bed zitten, kijkend naar de zonsondergang. Die zonsondergang liet me weer het sprookjesachtige van deze plek zien en ik verlangde om naar buiten te kunnen, vrij te zijn.

Er werd zachtjes op de deur geklopt, maar ging nog niet open, vreemd. 'Ja', zei ik dan maar na een paar minuten te wachten zonder dat iemand de deur opendeed. 'Goedenavond hoogheid', zei Lisa nu bijna wenend en ik zag dat ze een schram op haar gezicht gehad, waarschijnlijk had ze ook een preek gehad en misschien nog veel erger. Nu was het ik, die een bezorgde blik naar haar richting deed, maar ze wendde haar blik van me af.

'Lisa wat is er gebeurd en wat hadden we afgesproken over deze koninklijke dingen, ik ben niet van adel dus je mag gerust me behandelen als een vriend', zei ik. 'Ze willen dat ik u behandel zoals u hoort hoogheid dus dat doe ik dat dan ook, en er is niets gebeurd, ik ben te ver gegaan en ze hebben me daarvoor een gepaste straf gegeven', zei ze stilletjes.

Verdomme de klootzak, de enige vriendin die ik hier had, pakt hij ook van me af. Ik wendde men blik af zodat ze niet die ene eenzame traan zou over men wangen zien rollen. 'Wat moet je', vroeg ik toen schor. 'Ik kom u stiekem toch iets te eten brengen, ik hoorde dat u en de koning een discussie hadden over mij en onze 'band' en nu krijgt u geen eten meer door mij en dat kon ik niet over men hart krijgen', zei ze.

'Bedankt Lisa', zei ik lief en ze knikte kort. Ze zette de plateau met twee simpele boterhammen met kaas voor mijn neus, maar hier had ik al voldoende mee ik moest niet zo'n uitgebreid diner. 'Blijf je even', vroeg ik toen ik zag dat ze de kamer wilde verlaten. 'Kan ik niet hoogheid, eet smakelijk.' En weg was ze, mij weer alleen latend, hier moest iets veranderen anders vermoord ik mezelf hier en nu meteen.

De volgende morgen, stond er weer een plateau met 2 boterhammen voor me klaar er was een briefje bij.

Hier heeft u weer twee boterhammen, ik wou u niet wakker maken dus heb ze naast uw bed gesteld. Fijne morgen gewenst.
Groeten Lisa.

Ik moest lachen, wat is het toch een schatje. Dat ze dit wou doen, ze heeft wel lef daar hou ik van, maar hopelijk geraakt ze hierdoor niet nog meer in de problemen. Ik at de boterhammen op en keek naar buiten, de vogeltjes waren aan het fluiten en de zon scheen vrolijk door het raam. Man wat had ik zin in vrijheid, vrij als de vogeltjes die aan het fluiten waren.

Ik wou weg hier, weg uit deze kamer, weg van hem, weg van dit gigantische paleis. Ik zat zo diep ik verdachten verzonken dat ik niet eens iemand de deur had horen opendoen, de koning in zijn mooiste pak voor men neus maar hij keek niet erg blij.

'Men ouders komen morgen al, ze kunnen niet wachten om je te ontmoeten', zei de stem van de persoon die ik verachte. Hij kwam verder men kamer in en stond nu net aan mijn bed. 'Nou geweldig dat ook nog', mompelde ik, maar natuurlijk had hij dat ook weer gehoord.

'Gedraag je', zei hij kil. 'Als jij je ook eens zou gedragen, zou ik dat kunnen doen ja', zei ik nors, hier had ik geen zin in deze morgen/middag geen idee wat het nu al was. 'Ik gedraag mij hoe ik me moet gedragen jij daarin tegen', begon hij nu te roepen, ik keek gefrustreerd zijn richting uit en ik wist zeker dat ik een 'ben-je-nu-serieus-blik' op men gezicht had.

'Oh fuck you, vriend ik ben hier weg', zei ik en ik beende me weer een weg langs hem, maar ver geraakte ik niet. 'Wat moet ik toch met jou aanvangen', zuchtte hij en hij pakte me bij men polsen vast en pinde me tussen de muur en zijn lichaam, weer die schokken voelde ik over men lichaam gaan doordat hij zo dicht tegen mij stond. 'Luister nu toch eens', riep hij en zijn gezicht was nu nog meer enkele centimeters van de mijne verwijderd, ik voelde zijn adem in mijn gezicht. 'Waarom zou ik', beet ik terug.

We stonden daar zeker minuten, boos naar elkaar te staren. Ik tegen de muur vast gezet tussen de muur en zijn lichaam, die steeds zijn ruimte tussen ons in stand hield, maar toch voelde ik nog steeds die prettige schokjes door me heen gaan. Oh wacht even, prettig. Gedachten doe eens normaal, dit is behalve dan prettig.

'Waarom, heb ik geen makkelijkere mate gekregen', zuchtte hij toen en ik schoot in de lach, die hem even versteld deed staan. 'Die alles voor je doet zeker, die luistert en gehoorzaamt, wat moet dat tof zijn en saai vooral', zei ik nog steeds men lach niet onder controle te hebben gekregen. Voor de eerste keer lachte hij echt gemeend, niet een van die akelige lachen maar een lach waarvoor ik zou kunnen vallen.

'Waaraan heb ik jou verdiend', mompelde hij weer. 'Nou dat vraag ik me ook al 3 dagen af', zei ik toen, maar nog steeds had hij die glimlach op zijn gezicht en toen zag ik de jongen die gevangen zat in deze kille koning, de jongen die gevangen zit in zijn eigen lichaam, toen vroeg ik me echt af wat hij eigenlijk allemaal al meegemaakt had voor zijn jonge leeftijd.

'We moeten nog dingen doen voor dat men ouders hier staan, want hun kennende kan het al vanavond zijn', zuchtte hij, de glimlach terug verdwenen en weer de kille aura kwam bovendrijven. Ik zuchtte terug, hier had ik geen zin in ouders ontmoeten, dat maakt het nog officiëler.

'Ze vallen wel mee, hopelijk', mompelde hij dat laatste extra zacht, nauwelijks hoorbaar voor mensen oren. Ik zette bemoedigend men hand op zijn schouder en hij trok zich meteen terug. Ik bekeek hem raar aan, waarom trekt hij nou zich terug? Door die terugtrekking werd ik kwaad, en hij zag het waarschijnlijk aan mijn gezicht.

'Sorry, was gewoon onverwachts', zei hij terwijl, hij langzaam naar achteren stapte. En ik werd nog kwader, waarom gaat het van goed, naar helemaal slecht in een paar seconden? 'Nou oké verpest het moment maar weer', zei ik boos. Hij bekeek me met een droevig gezicht aan, nu moet hij daar niet mee afkomen, hij heeft het moment verpest niet ik.

'Zeg gewoon hoe ik me moet gedragen bij je ouders en vertrek dan maar', zei ik, kijkend naar buiten, maar ik voelde nog steeds de aanwezigheid van hem dicht tegen mij, als ik mijn arm zou uitstrekken zou ik hem kunnen aanraken, en wat zou ik dat nu weer graag doen. Wat in hemelsnaam gebeurd er met me? Ik wil hem helemaal niet aanraken domme gedachten.

'Gedraag je gewoon, antwoord beleefd en doe een beetje alsof je blij bent', zei hij kil terwijl ik zijn voetstappen verder van me weg hoorde gaan. 'Zal ik doen', zei ik kil terug. De sfeer van daarnet is weer helemaal verkloot, we zijn weer bij 0. 'En draag een pak', zei hij voor dat hij de deur dichtsmeet en ik hem iets hoorde vloeken.

Ik ging weer op mijn bed zitten en bekeek men gsm. Had een paar berichtjes gekregen van mensen van men dorp die ik kende. Van succes en ik hoop voor het beste bij je nieuwe mate. Nou deze berichten zijn meteen ook verwijderd, hier had ik geen behoefte naar. En ook nog één berichtje van Chels.

Heey Rebellie, ik hoop dat het daar een beetje meevalt. Hier alleszins niet, ik mis je enorm, zonder jou gebeurt er hier echt niets meer. Ik hoop dat ik je snel nog eens kan zien. Groetjes Chelsea

Ik kreeg tranen in mijn ogen, wat mis ik haar. Lisa heb ik ook al niet meer gezien sinds gisterenavond en zij is hier mijn lichtpuntje. Mijn lichtpuntje die ook alweer was afgepakt door de mensen die ik niet mag. Ik antwoordde meteen:

Heey Chels, het is hier letterlijk de hel, zijn ouders komen vanavond of morgen al langs en de sfeer tussen ons is behalve dan prettig. Ik mis je ook enorm, vooral je lach en je domme opmerkingen, ik hoop ook op een snel weerzien. Groetjes Rebel.

Ik ga me maar eens klaarmaken voor als zijn ouders vanavond al zouden komen. Wat heb ik er zin in.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Update 12 juli 2018
Ik denk dat ik me eerst ga bezig houden met dit verhaal te herschrijven en dan me verder te concentreren op men andere verhalen wat vinden jullie hiervan? Vergeet niet om te vertellen wat jullie ervan vinden, want ik steek echt men tijd hierin, zoals sommige zullen zien, er zit echt verschil in!