Nina Dobrev aka Chelsea

Ik kreeg een rilling toen ik die tranen in men nek voelde. 'Wat', vroeg ik gesmoord, een beetje aangedaan van wat ik daarnet had gezegd. 'Als het echt zo moet', begon de stem, terwijl ik nog steeds tegen zijn borstkas gedrukt stond, 'dan moet het maar zo.' En opeens voelde ik twee tanden in men nek en ik sloeg een kreet, het brandde, het was geen goed gevoel.

Wat in hemelsnaam is hij aan het doen. 'Oh my god', zei Chelsea geschrokken, 'hij is je aan het marken.' Wacht, hij is wat aan het doen. Marken, dat is toch het 'officieel' maken? Ik wou iets zeggen maar het brandende gevoel veranderde in een geweldig gevoel, en ik werd zo moe. Zo moe dat ik men ogen niet meer open kon houden, het laatste wat ik zag was zijn rode ogen met een grijns rond zijn lippen en Chelsea die naar me toe aan het rennen was.

Ik werd wakker in men eigen bed. Oh het was maar een droom, gelukkig maar. Toen ik opeens twee armen rond men middel voelde, sloeg ik een gesmoorde kreet toen ik zag van wie de armen waren. Het was toch geen droom, alles was echt miljaar. Opeens dacht ik terug aan gisterenavond. De tanden, Chelsea die aan het rennen was en iets zei van marken. Marken, marken, ohnee, hij heeft me van hem gemaakt en nu officieel.

Ik ruilde voorzichtig mijn middel om voor een kussen en gleed geruisloos van men bed af. Ik sprintte naar de badkamer en deed de deur op slot. Ik keek naar men nek en inderdaad daar stond er nu een klein litteken van een twee tand afdrukken, de klootzak. Ik hoorde een grom vanuit men kamer, blijkbaar is hij wakker en ziet hij dat ik er niet ben.

'Waar ben je', hoorde ik hem grommen, ik gaf geen kik. 'We gaan niet weer doen als gisteren, je spelletjes ben ik meer dan beu mate.' Ik grinnikte een beetje, we gaan dit spelletje blijven spelen tot dat je me beu word en me laat gaan voorgoed. Ik keek nog altijd naar mijn nek, waarom moest hij dat nu doen verdomme.

De deur vloog langs mij en een half naakte alpha stond naast mij, zen neus in men nek gedrukt. Ik rilde van angst, wat had dat nu weer te betekenen. 'Je ruikt zo lekker, je ruikt naar meer', murmelde hij in men nek. Ik gaf nog een ril, toen ik aan dingen dacht wat hij wou doen en ik voelde hoe hij glimlachte.

'Waarom ik', vroeg ik dan en een verbaasde alpha keek naar mij. 'Wat', vroeg hij. 'Je hebt me wel gehoord waarom ik, waarom ben ik diegene waar naar je op zoek was, je hebt veel mooiere mannen dan mij', zei ik. 'De maangodin beslist dat niet ik, niet jij enkel zij', zei hij. Waarom maangodin, wat heb ik je in hemelsnaam misdaan. Waarom moet u mij nu koppelen, aan dit, aan hem?

'Nou ik ga me omkleden dus buiten wachten danku', zei ik terwijl ik de deur van de grond raapte en naar nu het open gat waar de deur zat liep. Hoe moest ik die in hemelsnaam gaan fiksen. Hij gromde maar ik gaf er geen aandacht aan en wees terug naar buiten. Hij ging eindelijk weg en ik probeerde de deur weer te fiksen, wat gelukkig nog redelijk snel ging en deed daarna men ochtendritueel, douchen, tanden poetsen en kleren aandoen.

Ik ging langs de andere deur naar buiten, hopend dat ik hem niet tegen kom. Jammer maar helaas zat hij ook al aan de ontbijt tafel en men moeder had spek met eieren klaar gemaakt deze ochtend. Raar dat deed ze enkel bij speciale gelegenheden. En op dat moment viel het me terug in, vanavond ben ik weg voorgoed.

Na het ontbijt ging het echt stroef, niemand zei iets ook tijdens het ontbijt werd er nauwelijks gepraat en dat was echt uitzonderlijk, normaal praatte men moeder altijd over koetjes en kalfjes en nu ging er een gespannen sfeer. Hoe kan het ook anders die vrouw heeft al veel geleden, haar beste vriendin dood, haar man dood en nu word haar enige zoon ook afgepakt door een bezitterige alpha koning.

'Ik kom je om zes uur ophalen, dan zijn we weg uit dit klote dorp', zei hij terwijl hij zijn jas pakte. 'Misschien is dit wel een klote dorp maar hier heb ik tenminste alles wat ik wil en bij jou heb ik niks', zei ik wat hem met verstomming deed slaan voor een seconde. 'Je hebt alles bij mij, alles wat jouw hart maar begeren kan, dus niet moeilijk doen en ga gewoon mee vanavond', zei hij in respons. Ik gaf enkel een geïrriteerde zucht en draaide me terug om naar men moeder die weer tranen in haar ogen kreeg.

Ik hielp men moeder met de tafel op te ruimen, en deed dan men jas aan. Ik moest even de deur uit, even weg uit die moeilijke situatie waar men moeder in alle tijden weer in tranen kan uitbarsten. Ik kon even haar niet meer in de ogen kijken, wetende dat ik binnen een paar uur weg moest dus liep ik naar het ene huis waar ik momenteel wou zijn. Ik klopte aan bij Chelsea. 'Ben blij dat je nog gedag komt zeggen', zei ze toen ze de deur open deed.

Ze had wallen onder haar ogen dus ze had geen oog dicht gedaan vannacht. 'Hoe is het met men beste vriendin', probeerde ik zo vrolijk mogelijk te zeggen. Ze haalde haar schouders op, 'hoe zou het moeten zijn, men beste vriend ga vanavond weg met een alpha koning.'

Ik zuchtte, ik wist niet wat ik moest zeggen. 'Zou ook willen dat het anders was maar helaas.' Ze gebaarde dat ik naar binnen moest komen, ik ging naar binnen en deed mijn schoenen uit, haar moeder haatte als ik met vuile schoenen in haar net gekuiste huis binnenkwam. In de living zaten haar jongere broertjes samen met haar mama tv te kijken ik begroette ze en baande me een weg naar boven.

Ik ging naast Chelsea zitten op het bed. En toen kon het haar helemaal niks meer schelen en begon ze te huilen en dat was ook de allereerste keer dat ze dat deed. Ik probeerde haar te troosten maar hoe harder ik probeerde, hoe harder dat ze weende. 'Ik kom wel eens op bezoek en jullie ook, dit is geen vaarwel Chels', zei ik troostend in haar oor en gaf haar een kus op haar kruin. Ze knikte en we zaten nog even te babbelen maar toen weende ze zichzelf in een diepe slaap, en ik keek haar met verdrietige ogen aan.

Ik wandelde terug naar huis toen ik Chelsea had ingestopt en haar moeder en broertjes ook gedag had gezegd. Ik moest iets bedenken, ik kan hun niet zo maar verlaten. Niet Chelsea en ook niet men moeder, wat moest ik doen.

Thuis was het stil, blijkbaar was men moeder even het huis uit. Ik ging naar boven en deed al mijn spullen die ik niet nodig had in verschillende dozen. Al snel was het 's avonds, en in die tijd had ik ook maar wat kleren in gepakt want ik ging mee al moesten ze me bewusteloos slaan.

Dat was wel zeker want hij gaat me niet meer laten gaan, jammer genoeg.ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet eens hoorde dat er iemand op men slaapkamerdeur had geklopt.  'Rebel', vroeg men moeder. 'Ja?' 'Kan ik binnen komen?' 'Tuurlijk', zei ik.

'Ik wil je nog iets geven, het is van je vader geweest en ik denk dat het nu wel het juiste moment is om het je te geven, normaal was het voor je 18de verjaardag maar nu dat ik je misschien niet meer zal zien', zei ze terwijl ze haar tranen probeerde te verdringen.

Het was een hangertje met je raad het nooit een wolf, het was echt wel prachtig. Het was een zilveren wolf met een edelsteen erin, en een naam in gegraveerd, maar die kon ik niet identificeren. 'Dankje', zei ik proberend het ook droog te houden wat echt wel moeilijk was. Hoe meer ik naar het hangertje keek, hoe meer heimwee ik ervan kreeg, heimwee naar een tijd waar de wolven nog niet bestonden, waar ik hem nog niet had ontmoet.

'Ik ga je missen zoon', zei ze terwijl ze me omhelsde. 'Ik ga je ook missen mam, maar vergeet niet dat je me kan komen opzoeken he.' Ze knikte en probeerde een glimlachje op haar lippen te persen. We stonden daar zeker een paar minuten zwijgend in elkaars armen, bang om elkaar los te moeten laten, bang om toe te geven dat dit misschien de laatste keer was, dat we elkaar konden vasthouden.

Wat we niet door hadden is dat we al een tijdje een gast hadden. Hij stond daar te kijkend naar hoe het zou zijn, als hij de jongen zo in zen armen kon houden, maar dat gevoel borg hij op heel ver in zijn hart. 'Het is tijd', zei James.

We draaiden ons geschrokken om en ik keek geschrokken naar de persoon, waarvan ik niet wist hoelang hij daar al stond, wat hij misschien had gezien. Ik knikte naar hem terwijl men moeder weer huilde. Ik gaf haar nog een knuffel en een kus op haar kruin en zegde haar gedag. En met moeite liet ze me gaan.

Of laten we zeggen dat de bewakers het moeilijk hadden om me van haar greep los te maken. Dat noem ik nu moederschap, een leeuwin die alles zou doen voor haar welpen, zelfs deels dood gaan, voor hun geluk voor te gaan.

Ik werd in een auto gesleurd, men moeder liep met ons mee, wenend en smekend om me niet mee te nemen. Smekend om hier te blijven, maar ze gaven geen gehoor. Al snel hoorde ik niets meer van haar gehuil. Piepende banden brachten de auto tot vooruitgang en ik keek nog een laatste keer naar men moeder die nu op haar knieën wenend voor de deur zat.

Ik slikte een krop door men keel, en keek nu weer eens naar de man naast mij, hij gaf geen kik. Hij was bezig met zijn telefoon. Ik zuchtte en keek door het raam, de bekende wegen van men dorp werden omgeruild door een snelweg die ik wist dat bestond maar nog nooit had gezien.

Op naar een nieuwe hel, eentje die nu voor de rest van men nutteloze leventje zal blijven duren. Wens me succes.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Update 8 juli 2018
Ik weet nog dat ik begonnen was met een goeie 1200 woorden in dit hoofdstuk en zie nu 1700+, wat een verandering hopelijk vinden jullie het wat.
Sorry dat er deze week geen updates waren van de rest van de weerwolf boeken, blijkbaar heb ik momenteel niet zo veel inspiratie en zin om daaraan verder te schrijven.