James Dean aka James 

Nee he, dit kun je toch niet menen, had ik nu toch maar geluisterd naar men buikgevoel, ik wist dat die schokken niet normaal waren. Waarom, waarom god waarom. 'Was dat nou zo moeilijk', vroeg hij en ik hoorde aan zen stem dat hij nog steeds aan het grijnzen was terwijl ik weer naar de grond staarde. Ik gaf geen kik, ik,wou dit niet, dit is nu niet hoe ik men leven gepland had, een mate van een weerwolf, geweldig. 

'Ik vroeg je iets, mate', hoorde ik hem lachen en ik werd boos, en keek hem uitdagend aan. Oh je vind dit grappig hé, dat je mij claimde van jou. Nou ik zal je iets zeggen, ik zal het je aartsmoeilijk maken, je zou wensen dat je me nooit zou geclaimd hebben. Hij keek me geamuseerd aan terwijl ik nog steeds kwaad naar hem stond te staren. 'Nou', gromde hij te wachten op een antwoord, zijn oogkleur veranderde naar een bloedrode kleur. 

'Wat boeit het ook', zei ik uiteindelijk, terwijl ik me van losmaakte en van hem weg beende. 'Waar denk jij naar toe te gaan', gromde hij, terwijl hij me weer inhaalde. 'Naar huis duh', zei ik terwijl ik het op een lopen zette. Ik hoorde weer een grom achter mij en voelde een hand rond men pols die me naar hem terughaalde. Hij duwde me weer tegen een boom aan en keek me dreigend aan met zijn rode Alpha-ogen. 

'Ik zal je een ding zeggen jongen, je bent nu van mij, enkel van mij, je gaat mij gehoorzamen begrepen kleine mate', zei hij grommend en met zijn Alpha ogen. Ik spuugde in zijn gezicht, 'wat denk je nu zelf, denk je nu echt dat ik jou ooit zal gehoorzamen. Denk het niet Alpha.' En ik maakte me los uit zijn greep en vervolgde weer men weg naar huis.

Eenmaal thuis sloeg ik de deur met een harde klap dicht en vermaakte alle ramen en deuren zodat hij niet naar binnen kon. 'Ik ben thuis', riep ik naar mijn moeder, geen antwoord raar, het is toch nog geen tijd om naar bed te gaan. Ik liep naar de woonkamer en daar zat hij met andere wolven, in mijn zetel. Hij had een mes tegen men moeder haar keel gezet, en haar handen waren achter haar rug geboeid. 

'What the heck', riep ik woedend, 'wat heeft dit te betekenen.' Men moeder was doodsbenauwd, je zag tranen in haar ooghoeken, en ze begon blauw te zien van te weinig zuurstof. 'Laat haar onmiddellijk gaan, zie je niet dat ze zuurstof nodig heeft, straks valt ze nog flauw', beviel ik nu de Alpha die een smerige grijns op zen gezicht had, die ik met veel plezier eraf zou slaan, hou je gedeisd Rebel, jij bent alleen en zij zijn met zovelen en ze zijn allemaal twee koppen groter dan jou. 

'Je bent thuis', glimlachte hij naar mij, 'mooi, nu kan je zien hoe ik je lieve moeder hier dood.' Heeft hij nu echt het lef, om mijn moeder met de dood te bedreigen, en dan verwacht hij van mij dat ik blij zou zijn met hem?  'Je blijft met je verdomde poten van men moeder af, jij, jij ahr irritante, lelijke beestachtige eikel', riep ik woest naar de Alpha die nu recht voor mijn neus stond, en ik had een vinger tegen zijn borst. 

'Klaar met je beledigingen', vroeg hij, 'dan kunnen we iets bespreken.' Iets bespreken, echt waar, hij bedreigt mijn moeder met een mes en dan wilt hij onderhandelen. 'Best', spuugde ik in zijn gezicht. Hij begeleidde me naar een andere kamer, wat bleek men moeder haar slaapkamer te zijn. 

'Wat wil je in godsnaam bespreken', zei ik. 'Ik heb een voorstel', begon hij. Oh een voorstel, nu gaat het komen. 'Jij in ruil voor je moeder', zei hij. 'Had ik het niet gedacht', zei ik woest, 'meneer denkt dat hij nu alle touwtjes in handen geeft en dan komt hij hiermee af.' Hij had weer die verdomde grijns op zijn smoel die ik er met alle plezier wou afslaan de eikel. 'Jouw keuze', zei hij terwijl hij de kamer verliet en mij erachter liet. Wat in hemelsnaam moet ik doen.

Ik liep terug naar de woonkamer nog steeds niet wetend wat ik moest doen. Men moeder zat nog steeds op dezelfde plek nog steeds met het mes tegen haar keel gedrukt, en ik was verbaasd dat ze nog niet flauwgevallen was van te weinig zuurstof. Ik zuchtte, wat moest ik doen, ik kon haar toch niet dood laten gaan door mijn koppigheid maar dan aan de andere kant zit ik dan wel met die verdomde eikel aan men been voor de rest van men roekeloze leventje. 

'Keuze gemaakt', vroeg de stem van hem. Ik zuchtte maar knikte toen. 'Nou', vroeg hij, oké ik kan men moeder haar leven echt niet riskeren. 'Best, ik luister wel maar laat men moeder gaan', zei ik. 'Goed genoeg voor nu', zei hij en gaf het teken dat het mes weg mocht en men moeder hapte naar adem terwijl ze hoestte. Ik zuchtte, gelukkig enkel wist ik dat dit niet genoeg zou zijn voor hem. Men moeder rende naar men toe en gaf me een knuffel en huilde het uit, mijn shirt was na een paar seconden al nat van haar tranen. 

Ik gaf haar een kus op haar kruin wat een grommend geluid gaf van het Alphaatje. Ik gaf me zelf een high-five. 'Je hebt tot morgenavond', zei hij toen, ik keek hem met een verstomde blik aan. 'En wat dan', vroeg men moeder in mijn plaats. 'Dan zijn we weg en gaat je zoon mee met mij', zei hij grijnzend kijkend naar mij. Oh neen help, ik ga niet mee, wie weet wat hij dan van plan is. 

'Kunnen we niet hier blijven', vroeg ik hopend op een toestemmend antwoord, dan heb ik tenminste nog bescherming van men vrienden dan daar, waar alles rond hem zou draaien. Hij schudde zijn hoofd, 'ik moet terug en jij moet mee', zei hij simpel. Verdorie, mislukt. Ik gaf een afkeurend geluid en hij gromde erop als respons, oeps.

'Je kan men zoon toch niet zo maar afpakken', zei men moeder wenend, en ze had moeite met adem te halen. Ik probeerde haar te troosten, hier echt de nadruk op proberen, want ze bleef moeite hebben met ademhalen. 'Kan ik wel en doe ik ook, je zoon is nu van mij', zei hij bezitterig, man wat haar ik zulke mensen. 'Ik ben van niemand', zei ik zeurend, en ik keek zijn richting uit en hij stond me weer te bekijken met die veel te rode ogen van hem. Hij gromde weer en ik gaf hem gewoon een boze staar als respons. 

Wat had hij gedacht dat ik zomaar zou staan springen om mee te gaan na al deze gebeurtenissen vandaag. 'Je hebt tot morgenavond 6 uur en dan kom je mee met  of tegen je zin begrepen', zei hij boos en ik gaf geen kik. Hij liep met grote passen de deur uit met al de wolven op zijn hielen, ik keek hun heel de weg na. 'Klootzak', riep ik hen nog na, maar de deur viel al terug in het slot. Men moeder was niet gestopt met wenen en ik troostte haar tot dat ze door vermoeidheid in slaap viel in men armen. 

Ik gaf haar een kus op haar kruin en stopte haar in. 'Slaapwel mams', zei ik terwijl ik een sms stuurde naar Chelsea om te vragen of ze nog wakker was. Ik had momenteel echt iemand nodig om mee te praten na alles wat er nog is gebeurd vandaag.  Al rap kreeg ik een antwoord en we spraken af op dezelfde plek waar ik haar als laatste had gezien op het dak van het huis.

Ik liep al denkend de nu lege straat op, de wind blies zacht in men haren, en ik had het gevoel dat ik gevolgd werd. Natuurlijk staan er patrouille wolven voor men deur, wie weet sluip ik vannacht de deur uit en kom ik nooit meer terug, wat ik wel zou willen doen. Ik trapte op steentjes die op men pad lagen. Toen ik op het dak aankwam, zat Chelsea er al met een lach op haar gezicht en ik zette me er naast, zonder nog één woord gezegd te hebben.

'Zo wat is er allemaal nog gebeurd Rebellie', vroeg ze lachend. Ik gaf haar enkel een trieste blik als antwoord en ze stopte meteen met lachen en gaf me een knuffel. 'Ohnee, sorry wat is er gebeurd', vroeg ze nu bezorgd. Nu alles achter de rug is kwamen pas de tranen, ik had eigenlijk nog niet veel gehuild. Zelfs niet bij begrafenissen van mensen waar ik een hele goede band mee had maar nu kon ik men tranen niet meer inhouden. 

'Sssht', zei Chelsea troostend, 'alles komt goed, ik ben hier.' Ik veegde snel al men tranen weg en vertelde alles wat er gebeurd was nadat we elkaar gezien hadden. 'Dus je bent toch zijn mate', vroeg ze geschokt, ik knikte enkel kijkend naar de duisternis. 'En je bent morgen weg', vroeg ze droevig. Ik knikte weer, wat moest ik anders doen, ik kon niks doen. 'En het ergste van al is', begon ik, 'ik haat hem met heel men hart, hoe moet ik met hem heel men leven samen zijn als ik niets anders voel dan haat.' 

Opeens hoorde we een huil van een wolf. Hij had ons gewoon staan afluisteren of zo dat kun je toch niet menen. 'Je denkt toch niet dat hij staat af te luisteren ofwel', vroeg Chels als ze men blik zag. 'Dat is precies wat ik denk', zei ik, 'echt waar vieze vuile klootzak, ga iemand anders zijn leven verpesten maar niet die van mij.' 

En weer was er dezelfde huil van dezelfde wolf, die wolf die men hele dag verpest had. Ik sprong woedend van het dak op zoek naar die verdomde wolf. Ik zag hem nog net wegspringen. 'Ik heb je wel gezien klootzak', zei ik, 'ik haat je oké, ik haat je, ik haat je, ik haat je.' Misschien was dat iets wat kinderachtig maar zo wist hij godverdomme wat ik van hem vond. 

'Zoek gewoon iemand anders want ik zal nooit maar dan ook nooit van je houden.' En toen was het stil, te stil en opeens vormden zich twee armen rond men middel die me naar een bloot bovenlijf trokken en vielen er paar tranen in men nek.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Update 29 juni 2018

Wel, tweede hoofdstuk herschreven op één dag, ik ben in vorm. Wel weer een stuk langer dan het originele, laat me weten als je nog ergens fouten ziet.