Ik kan er niet meer tegen. Al deze wolven dood door mij. Alles is hier mijn schuld, mijn vader wint hier. Ik heb er genoeg van, zij moeten niet boeten omdat ik zo ben. 'Stop genoeg. Ik kan er niet meer tegen.' Ik keek men vader recht in de ogen die een overwinning grijs op zijn gezicht had. 'Wat heb je toch met halfwolven, ik doe je niks verkeerd. Ik weet zelf niet eens waarom ik speciaal ben. Ik voel me niet zo. Wat heb je toch tegen ons vader', vroeg ik aan hem. Hij hoeft niet te antwoorden maar ik hoop wel dat hij dat doet. Ik wil het weten, waarom is hij tegen mij, mijn soort.

'Mijn moeder', begon hij. Gaat hij mij het echt vertellen wauw, dat had ik even niet zien aankomen. 'Ze was een halfwolf, een zeer sterke en geliefde wolf', mompelende hij. Zijn moeder was er ook één? Mijn grootmoeder is een halfwolf wauw. 'Maar ze had een andere kant waar niemand iets van wist. Ze had banden met de maangodin haarzelf. Ze was haar speciale pion een pion waardoor dat ze onoverwinnelijk werd. Ze heeft me pijn moeder afgepakt, ze heeft me alleen gelaten met een agressieve vader. Ze hield niet van mij en sindsdien haat ik halfwolven. Ik haat dat ze speciaal zijn, ik haat dat ze de maangodin haar lievelingetjes zijn. Ik haat mijn eigen moeder omdat ze me op zo'n jonge leeftijd alleen heeft gelaten', schreeuwde hij nu en iedereen stond stokstil met open mond te luisteren naar zijn openbaring. Wist mijn moeder hiervan, is ze daarom zo bang voor hem. Is hij daarom zo bang om vader te zijn, omdat hij niet zo'n slechte vader wilt zijn zoals zijn vader was.

'Pap', begon ik nu, niet zo zakelijk, ik wou er voor hem zijn, zijn jeugd leek me absoluut niet leuk. 'Pap, ik weet dat het moeilijk is. Maar ik weet dat je moeder van je houdt, ze had vast een goede reden waarom dat ze weg moest. Ik snap het maar niet alle halfwolven zijn zo speciaal zoals je moeder, ik weet zelfs niet eens hoe ik mijn krachten. Als ik die krachten al zou hebben moet gebruiken. Ik wil gewoon een normaal leven leiden zonder al deze haat. Ik wil niet vragen om een vader figuur voor me te zijn, ik vraag gewoon om mijn leven.' Nu stond hij even met een mond vol tanden, dit had hij niet verwacht dat kon ik zien.

'Laten we gewoon dit achter ons laten en gewoon verder gaan met ons leven. Ik met mijn leven hier en jij met jouw leven waar dat ook mag zijn. Ik laat jou met rust, jij mij. Zoals ik al zei ik wil niet dat je nu opeens een vader figuur voor me wordt. Maar ik wil gewoon leven, ik heb nog een heel leven voor me. Oké niet het gene wat ik had verwacht vroeger maar ik heb een leven. Een goed leven met goede vrienden en zelfs een verloofde', ik lachte om die woorden, ik noemde James nu echt mijn verloofde halleluja wat gebeurd er met mij. 'Als je me nog steeds dood wilt, oké voor mij geen probleem. Ik snap het pap. Ik snap het echt, ik weet niet hoe je je gevoeld moet hebben maar weet dat ik niet zo als je moeder ben, ik wil je leren kennen als jij dat ook wilt maar dit hoeft absoluut niet. Ik verplicht je niks.' Iedereen stond me met open mond te bekijken sommige lieten zelfs een traan. Ik wist niet dat ik zo een impact had op mensen.

Hij twijfelde ik zag een twijfel in zijn ogen maar ook iets anders. Trots, pijn maar ook een klein beetje liefde. Ik hoorde hem zuchtten maar opeens liet hij zijn schouders zakken. 'Goed', mompelde hij, 'ik laat je voor nu leven. Maar als je me één reden heeft om je te vermoorden dan doe ik dat nog. Ik wil niets maar dan ook niets met je te maken hebben. Nu niet nooit niet maar ik laat je leven.' Ik knikte, het deed pijn om te weten dat hij me echt niet wou leren kennen maar ik kon me erbij neerleggen. Hij draaide zich om en liep samen met één wolf terug het bos in. Maar een ander bleef staan, wat?

'Felix',mompelde James opeens naast mij terwijl hij bezitterig zijn armen rond men middel sloeg. Wat nu weer, waarom is hij nu weer bezitterig. Opeens stond er een bink van een gast voor mij. Met een grijns laten we zeggen van hier tot in Tokyo. 'Leuk je weer te zien neefje van me', grinnikte hij. 'En jij moet vast de Rebel zijn he cutie', lachte hij terwijl hij een hand over mijn schouders deed glijden. Oké hij is iets te aanhankelijk, ook één van de dingen dat ik haat. Iemand die me zonder men toestemming bepoteld. 'Wat moet je hier, waarom ben je niet terug mee met de rest', vroeg James weer. 'Nou mag ik geen familiereünie met mijn geliefde neefje', zei hij met een pruillip maar met twinkelende ogen. Hij was iets van plan dat wist ik nu wel.

Pov Felix
Ik stond zoals iedereen met open mond te luisteren naar hem. Mijn halfwolf, mijn cutie, mijn Rebel. Zoals ik al had laten blijken de eerste keer dat ik hier was, ik wil hem voor mijzelf. Maar mijn irritante neef moet er weer eens een stokje voor steken. Dat deed hij elke keer weer.

Flashback in het hoger
Ik had een vriendinnetje neen niet mijn mate maar gewoon een vriendinnetje. Ze heette Laura, ze was beeldschoon. Elke jongen wou haar maar ik had ze voor iedereen er maar naar kon kijken. We waren gelukkig, ze was mijn alles, ze was mijn eerste keer voor alles. Maar natuurlijk moest mijn neef er een stokje voor steken. Hij is de toekomstige alphakoning dus hij had al de populariteit dat elke wolf wou hebben. Ik was maar een tweederangs een slechte kopie van hem. Achter mijn rug heeft hij haar rond zijn vinger gewonden. Achter mijn rug heeft hij haar van me afgepakt. Ze dumpte me, voor hem. Ik kan nog altijd die grijns zien die hij me gaf. En sinds die dag zwoor ik dat ik wraak zou nemen. Misschien niet direct, maar wraak zou ik krijgen.
Einde flashback

Marcus trok hem terug. Echt waar hij trok hem terug, dit had ik totaal niet verwacht. Hij heeft hem kunnen ontdooien een stukje dan. Ik wou niet weg, niet opnieuw dit kon nog eens leuk gaan worden. Ik blijf, ik blijf gewoon men neefje en zijn prachtige verloofde uit elkaar drijven en hem als mijne claimen. Ik zou mijn wraak krijgen, misschien niet direct maar wraak krijg ik zeker en vast. En daar zou die engel daar voor zorgen. Ik ging langs hem met men hand terwijl ik hem cutie noemde. Zijn ogen stonden in vuur en vlam, hij houdt niet echt van bepoteld te worden of toch niet als hij het niet wist. Goed om te weten. Ik lachte nog eens naar hem en gaf een grijns naar men neef.

Ik heb het goed gezien, die jaloerse blik in zijn ogen. Hij houdt helemaal niet hoe ik doe rond zijn mate. Bah ik haat dat woord mate, het stelt niets voor, ze zeggen dat het je zielsverwant moet zijn. Dat je er niet zonder kunt, maar ik denk niet eens aan dat kreng van een mate dat ik gekregen had. Ik was wel boos op men ouders als ze haar vermoord hadden maar nu ben ik ze zelfs dankbaar. Ze was echt een kreng, die dacht dat ze alles mocht.

Ik ging hem vandaag nog met rust laten. Vandaag. Ik ging naar binnen maar was denk ik mijn weg kwijt want was opeens in de ziekenboeg. Een meisje van ongeveer Rebel zijn leeftijd stond daar voor een deur de wacht te houden. Ze was knap dat moest ik toegeven maar niet echt mijn type. Ik wist wel dat ze een vriendin van hem moest zijn. Ze zag er zo uit. Een meisje dat je kon vertrouwen met je grootste geheimen maar ook een meisje dat je rap om de tuin kunt leiden. Dus het perfecte meisje voor mijn plannetje te laten werken. Sorry meid, heb niets tegen jou maar Rebel moet en zal de mijne worden.