Ik zat met open mond te luisteren naar het verhaal van Chelsea, hoe durft diene schoft mijn vriendin te ontvoeren. Hoe bang zou zij niet geweest moeten zijn en ik was er niet. Ze zegt dat ik de schuld niet op mij moet steken, maar ik doe dat wel. Ik had moeten weten dat Chels niet zo lang weg zou blijven. Ik had moeten zoeken naar haar, ik had er moeten zijn voor haar. 'Hoe heet hij, ik ga zijn kop afrukken', zei ik terwijl ik mijn handen tot vuisten balde, 'hij moet boeten voor wat hij gedaan heeft.' 'Rustig Rebel alsjeblieft dat lost helemaal niets op', zei ze weer geschrokken, waarschijnlijk had Zach het weer een stuk over genomen. Ik probeerde te kalmeren maar het lukte niet, ik zou enkel kunnen kalmeren als diene klootzak zijn verdiende loon heeft gehad. 'Ik vraag het nog één keer Chels hoe noemt hij', gromde ik nu luid. 'I-ik w-weet h-het n-niet', stotterde ze nu uit angst. 'Rebel, je maakt haar bang, beheers je', zei opeens de stem van Lisa achter mij. Ik had haar niet eens horen binnenkomen zo boos was ik.

Ik liep met grote passen de kamer uit en een jongen of laten we zeggen een man stond daar met zijn armen gekruist te kijken naar haar kamer. Hij had een duistere grijns op zijn gezicht en ik vond het maar niks. De deur ging open en Lisa kwam eruit maar opeens hoorde ik Chels gillen en ik liep meteen terug naar binnen. 'Wat is er, is hij hier', vroeg ik boos en ik stond beschermend voor haar. 'H-hij', ze wees naar de man met de duistere grijns, 'h-hij was het die me ontvoerde.' Ik gromde naar hem en men ogen werden volgens mij paars. 'Nee dat kan niet', zei hij opeens geschokt, 'ze zijn allemaal uitgeroeid.' Wat bedoelde hij, ow wacht ik weet het al de halfwolven. 'Niet allemaal', gromde Zach en ik naar hem. Hij stond daar te shaken van angst, what the hell. Ik had nog niet eens iets gedaan.

Ik stond daar nu al een tijdje. Te kijken naar hem, grommend voor mijn vriendin te beschermen. Hij mag haar niet nog eens meenemen, daar zorg ik persoonlijk voor. 'Als je nog een vinger naar haar uitsteekt dan vermoord ik je begrepen', gromde ik dreigend naar hem en ik zag dat hij het ver in zijn broek deed van angst. De broekschijter. 'Alles wat u wilt hoogheid', zei hij en liep als een bang kuikentje weg. Oké, die verdient Chelsea echt niet. 'Dankje Rebel', zei de schorre stem van Chelsea achter mij. Ik knikte naar haar en gaf haar een schuine glimlach. 'Graag gedaan Chels, dat was wel het laatste wat ik kon doen. Na al die miserie dat hij heeft aangericht.' Ze knikte dankbaar en ze draaide zich om. Ik gaf haar een kus op haar kruin en verliet de kamer, zij had haar rust dubbel en dik verdient.

'Rebel', riep Lisa achter mij, ze was aan het hijgen, waarvoor had zij zo gelopen. 'Er is iets gruwelijks mis Rebel.' Ik keek haar met opengetrokken wenkbrauwen aan, wat in hemelsnaam is er aan de hand. 'H-hogere aanval op het plein', zei ze nog altijd buiten adem. 'Vader', gromde ik, 'Lisa zorg ervoor dat niemand Chels iets kan aandoen en zorg ook voor jezelf oké.' Ze knikte en ik rende vliegensvlug naar buiten, waar het inderdaad al een slachtveld was. Ik zag hoe mijn moeder, James en de koning en koningin en verschillende andere wolven aan het vechten waren tegen 3 andere wolven. Tijd om me er eens mee te gaan bemoeien. Maar hoe, ik weet nog niet eens hoe ik mijn speciale krachten zou moeten gebruiken, laat staan hoe ik er mee moet vechten.

'Vader', gromde ik. Iedereen stond opeens met grote ogen en open mond naar mij te kijken. Ik hoorde zelfs men moeder een gilletje slaan uit paniek. 'Je wou mij zien veronderstel ik', gromde ik verder. Een grote bruine wolf kwam naar voor en veranderde zich weer in een man. Ik schat hem een 3-tal jaar ouder dan mijn moeder, dus het zou perfect mijn vader kunnen zijn. En hij was het ook, want ik herkende mezelf een beetje in hem. Zijn krullen die nu eerder grijs aan het worden waren maar nog steeds de blonde gloed hadden, de ogen. Ja ik herkende me er zelfs heel goed in. 'Wat kom je hier doen, je hebt hier niets te zoeken', ging ik door nadat ik toch geen antwoord van hem kreeg.

Hij begon eigenaardig te lachen. Ik vond het best wel eng maar dat mocht ik natuurlijk niet laten zien. Ik zou hem laten zien dat ik sterk was, dat ik alles ben wat hij nooit is geweest. Ik zou hem laten zien dat ik de zoon ben waar hij trots op kon zijn. Ik zou hem laten zien dat hij me lief kon hebben en me niet hoefde te haten. Waarom zou hij me moeten haten, ik ken niks van dat halfweerwolven gedoe. Maar het word moeilijk want ik zie aan zijn ogen. Hij haat me met heel zijn hart. Hij kent me niet maar toch heeft hij me bestempeld als een lastpost als een irritante vlieg die de hele tijd rond je oren zit te zoemen. Ik zuchtte en wachtte op een antwoord, ik wachtte op iets maar er kwam niets. Helemaal niets en dat maakte me godverdomme zenuwachtig. Doe dan toch iets.

Pov Marcus
Ik sta hier. Na jaren sta ik hier dan terug mijn 'thuis' het paleis. Het voelt goed om even terug te zijn. Ik moest hem uit de weg ruimen, het moest gewoon. Ik heb alle halfwolven al uit de weg geruimd en ik zou me niet laten tegenhouden, hij moest er ook aan. Na een paar minuten de lucht in geademd te hebben, kwamen ze. Iedereen was er de vechters de huidige koning en koningin, de toekomstige koning en zelfs Melissa was hier. Maar hij, hij was nergens te bespeuren. Momenteel toch nog niet. We waren al een paar minuten aan het sparren tot er een grommende vader van achter de wolven kwam. Ik heb hem op foto's, op beelden al gezien maar toch in het echt is hij toch nog iets anders. Hij leek sprekend maar dan ook sprekend op mij, wat me eigenlijk een beetje zorgen maakte.

Ik zei niks wat hem deed twijfelen. Ik zag het aan zijn ogen, de eerst zelfvoldane jongen heeft plaats gemaakt voor de meer onzekere. Een wending waar ik op hoopte. Zo zijnde allemaal, goed kunnen uitleggen en bluffen maar als puntje bij paaltje komt zijn ze bang en onzeker. Dat onzekere had meteen weer plaats gemaakt met iets wat ik nooit had gezien. Hij bekeek me recht in de ogen en ik zag dat hij me wou laten zien dat hij niet bang is van mij. Slechte zet jongen, je moet bang zijn van mij. Ik mag dan volgens de wet je vader wel zijn maar je bent niet mijn zoon, nooit geweest en dat zal je ook nooit worden. Dat heb ik mezelf beloofd, ik hoef niks met hem te maken hebben, nooit.

'Gaan we hier zo blijven staan of wat wil je', vroeg hij bot. Ik bekeek hem eens met een opgetrokken wenkbrauw, lef dat heeft hij zeker. 'Je weet waarom ik hier ben of niet', vroeg ik en hij knikte. 'Als je me dood wilt hier ben ik dan, kom maar op', zei hij. Is hij niet bang voor de dood, wilt hij de dood. 'Maar dan zal je wel eerst langs hun moeten', en hij wees heel de cirkel rond. Ik lachte: 'kom maar op.'

Het gevecht was bloedend, maar ik was aan de winnende hand, ik was altijd aan de winnende hand. Soms vergeten mensen hoe sterk ik wel ben. Hij bekeek het maar zei niks maar iets in zijn ogen zegde hij mij dat het moest stoppen en wel nu meteen. 'Stop, genoeg', riep hij opeens, onverwacht maar toch verwacht voor mij. Iedereen stopte abrupt met vechten. 'Ik kan er niet meer tegen', zei hij terwijl hij de dode en zwaar gewonde wolven bekeek. 'Wat heb je toch met halfwolven, ik doe je niks verkeerd. Ik weet zelf niet eens waarom ik speciaal ben. Ik voel me niet zo. Wat heb je toch tegen ons vader.'