Heb je soms ook het gevoel dat het allemaal niet meezit. Wel dat is precies het gevoel wat ik nu heb. Door al de problemen met men vader, was ik helemaal vergeten dat de trouw eraan komt. En dat sloeg weer in als een bom, oké het gaat misschien iets beter tussen mij en James. Maar ik ben absoluut niet klaar voor te trouwen, bijlange niet zelfs. Het 'personeel' is vanalles aan het voorbereiden en ik haat het.

'Rebel', vroeg Chels opeens, ik had haar al een lange tijd niet meer gezien. 'Chels, waar was jij?' 'Ik, ik,..', en toen viel ze flauw. 'Chels? Please help, iemand help mij', riep ik door heel het kasteel en meteen stonden Lisa en James naast mij. 'Ze is ineen gezakt haal de dokter please.' Lisa ging meteen gaan lopen terwijl James naast mij bleef zitten. 'Wat is er gebeurd?' 'Ik heb geen idee, ik vroeg waar ze was. Ik had ze al een eeuwigheid niet meer gezien en opeens zakt ze in mekaar.' Hij keek naar mij en toen naar Chels. Lisa kwam eraan met de dokter en ze namen haar onmiddellijk mee. Ik hoorde ze iets mompelen dat ze al een hele lange tijd onderkoelt was geweest. Onderkoelt, hoezo onderkoelt ze was hier toch? Toch? Ohnee, misschien is ze meegenomen en ik heb het niet eens gezien, ik was er niet voor haar. Wat ben ik een slechte vriend, ik kan voor alles bij haar terecht en nu laat ik haar zo vallen.

Ik zat 2 dagen lang bij haar, ik week geen moment van haar zijde. James was er in het begin boos om, maar hé ze is en blijft mijn eerste en beste vriendin wat verwacht je dan van mij. Ik kan haar hier niet zo laten, dan breekt mijn hart. Ik moet weten wat er gebeurd is, waarom ze in mekaar gezakt is, het is allemaal zo mijn fout. Ik moest weten dat er iets aan de hand was, het was nooit van haar gewoonte om zolang weg te blijven. Ik wist zelfs helemaal niet dat ze zelfs weg was, en dat vind ik nog erger. 'Oh Chels wat mis ik je zo, please wordt wakker alsjeblieft.' En ik weende, ik kan haar niet kwijtraken, ik mag haar niet kwijtraken. Zij is de enigste persoon op aarde waar ikzelf gehecht aan ben. 'Rebel', vroeg ze opeens schor. 'Oh Chels', weende ik, 'wat is er gebeurt, ik ben de slechtste vriend ooit. Ik moest weten dat je niet zolang weg zou blijven, ik moest naar je gezocht hebben, maar neen ik was weer teveel met mezelf bezig.' 'Shhht, maar. Je hebt jezelf niks te verwijten, het is allemaal mijn domme schuld', huilde ze nu ook zachtjes. 'Please zeg me wie het gedaan heeft, ik ga persoonlijk zijn nek breken', gromde ik en Zach. 'Rustig Rebel, je maakt me bang', zei ze geschrokken. En ik en Zach piepten,maar ik kalmeerde toch een beetje.

Pov Chelsea
'Wil je het echt weten', vroeg ik beschaamd en bang tegen men vriend. Hij knikte: 'niets liever, als die persoon één verkeerde vinger naar je uit heeft gestoken vermoord ik hem', gromde hij weer en zen ogen werden weer paars, maar iets lichter dan daarnet. Ik moet eerlijk zeggen ik vind ze prachtig maar ze zijn ook eng. 'Oké, hier gaan we dan.'

Flashback één week terug.
Ik had net ruzie gehad met een man op dit paleis. Hij zei me dat ik zijn mate was, kan je dat geloven, ik heb ook een mate. Ik zei hem dat hij kon oprotten dat ik die zooi niet geloofde. Hij werd boos, heel boos. Zijn ogen waren pikzwart, ik was bang. Hij pinde men armen boven men hoofd en ging voor me staan. 'Jij bent van mij hoor je me', gromde hij nog luider dan ervoor. Ik kon een paar snikken niet onderdrukken. Ik kreeg een klap op men hoofd en alles werd zwart.

Ik weet niet hoelang ik knock out was maar een behoorlijke tijd volgens mij want het volgende dat ik weet is dat ik vasthing aan touwen. Ik schreeuwde om hulp, maar niets hielp. Opeens stond hij daar in de deuropening van waar ik zit, ik weet zelfs niet waar ik ben. Ik was nu nog banger dan ervoor voor hem. Hij had me ontvoerd, gekidnapt en ik was doodsbenauwd van zijn kracht. 'Je bent wakker', grinnikte hij. No shit sherlock. 'Sorry dat ik dat moest doen maar ik kon het me niet permitteren dat je om hulp zou roepen. Ik weet dat je vriendje de nieuwe koning word dus dan kan ik het me zeker niet permitteren.' Hij wist dat ik bevriend was met Rebel, hoe? Heeft hij me dagenlang zitten bespieden, bah rillingen liepen over men rug bij die gedachte. Hoe kan een mens zo ziek zijn in zijn hoofd.

Ik weet niet hoelang  ik hier al zit. Al dagen, denk ik geen idee. Hij praat enkel over zichzelf, hij brengt me soms eens eten en drinken mee. Maar voor de rest hang ik hier maar. Ik mis Rebel, hij wist hier vast wel raad mee. Waarom hebben wij zo een ongeluk. Eerst hij en nu ik, man dit had ik echt niet verwacht. Ik kan toch geen weerwolfsmate zijn, dat kan toch niet ik Chelsea een weerwolfsmate dat moet toch een slechte grap zijn, toch? Ik moet hier weg, maar hoe, de touwen zijn veel te hard aangespannen dat men polsen er pijn van doen. Wacht dat is het ik kan klagen over men polsen en als hij me iets losser maakt een knie geven en zo vluchten. Ja Chels goed plan, goed plan, waarom was ik er niet eerder op gekomen de stommerik dat ik ben.

'Alsjeblieft men polsen doen zo'n pijn kan je ze niet een beetje minder hard doen spannen', vroeg ik poeslief tegen het donker. Hij was hier niet, maar ik weet dat hij daar ergens buiten is. Hij ligt waarschijnlijk te wachten op mij totdat ik een move maak. En zoals gedacht was hij daar binnen de seconde. 'Voor wat hoort wat', zei hij toen. Serieus voor wat hoort wat, is hij een kind ofzo. 'Wat ga jij mij geven voor wat meer vrijheid.' Een knietje geven duh, maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen. Wat zou hij willen, ja ik heb het. 'Een kus', zei ik toen maar, now way dat ik dat ging doen maar ik moest hem hier krijgen. 'Deal', zei hij toen grinnikend, eikel.

Hij maakte men polsen iets losser. Bijna, bijna, nu. Ik gaf hem zo hard als ik kon een knietje in zijn ge weet wel. Hij ging meteen met zen handen naar zijn kruis en dat was het moment ik trok me los, gaf hem nog een schop en zette het op een lopen. Ik liep en ik liep maar ik weet niet waar naar toe. Misschien loop ik helemaal verkeerd, maar dat boeide momenteel even niet. Eerst moet ik hem afschudden. Denk Chels denk, hoe kan ik hem afschudden. Ik moet men geur afschermen (danku films en boeken die ik al gelezen heb over weerwolven), het water, ik moet nu water vinden. Ik rende en rende, waar in hemelsnaam vind je hier water. 'Mate waar ben je', hoorde ik in de verte iemand grommen. Neen he, niet nu. Komaan water, waarom vind je nu geen water als je het nodig hebt.

In de verte hoorde ik iets, een waterval. Ja eindelijk water dacht ik, ik zette een sprintje in naar het geluid en gelukkig voor mij was het inderdaad een klein riviertje met een waterval. De volle maan scheen vandaag en het was prachtig de schemering van de maan in het water. Als ik nu niet op de hielen werd gezeten door diene klootzak zou ik er van genoten hebben maar nu dacht ik maar aan één ding. Ik sprong met een soepele duik in het water en verstopte me achter de waterval. Ik hoorde zijn voetstappen dichter en dichter komen, ik hielde zelfs mijn adem in op een bepaald moment. Please laat hem me nu niet vinden. Ik hoorde hem grommen en zijn voetstappen leken verder weg te gaan. Ik verstopte me nog enkele minuten, je weet maar nooit. Maar het was stil, niet te stil als een enge horror film maar gemoedelijk stil, stil als in de kust is veilig.

Ik kwam uit men schuilplaats tevoorschijn en inderdaad hij was weg. Ik kon eindelijk op mijn gemak mijn weg terug zoeken naar het kasteel. En ik hoop met heel men hart dat ik hem niet meer tegenkom op mijn pad. Ik wandelde en wandelde, ik denk dat ik nu al zeker twee dagen onderweg ben. Ik weet dit niet omdat het bos zo dichtbegroeid is dat het hier altijd nacht lijkt. Maar opeens zag ik eindelijk het einde van het bos, en ik zag het kasteel weer. Eindelijk ik was eindelijk weer thuis.