Cute Rebel
Het is gebeurd, men ergste nachtmerrie is uitgekomen. Ik ben, een een wolf... zoals men moeder had gezegd. Na het matingsproces wat echt ook veel te lang had geduurd naar mijn zin. Ben ik stemmen beginnen horen, hij noemde zichzelf mijn innerlijke wolf. Je vraagt je waarschijnlijk af hoe het is gebeurd, ik zal zo weinig mogelijk details geven maar hier is het dan het verloop van deze nacht.

Flashback; deze nacht
Nadat hij me begeleid had naar het bed, smeekte ik hem nog om even te wachten. Maar hoe koppig hij ook was grinnikte hij enkel en schudde met zijn hoofd. 'Ik heb hier al lang genoeg op moeten wachten baby boy.' 'Maar je begrijpt het niet', probeerde ik dan nog, 'als je dit doet wordt ik ook een wolf.' En met die woorden, kreeg ik een verwarde James op mij. 'Wat bedoel je?', vroeg hij nog altijd geschokt en verward. 'Ik ben half wolf, en door jou kan ik een wolf worden', mompelde ik. 'Nou, dat had ik niet gedacht baby boy, maar des te beter', grinnikte hij. Nou medeleven had hij ook al niet, maar wat had ik dan ook verwacht. Hij gaf kusjes op men kaaklijn en ging door naar de mark die hij al had geplaatst de tweede dag. Ik rilde ervan, waarom gaf dat me zo een goed gevoel, ik moest dit haten maar als hij dat blijft doen ga ik er nog van genieten. Bah. Hij kleedde zich uit en hielp mij ook, oh help het gaat beginnen miljaar. Kan ik hier nog weg, denk het niet, oké rustig Rebel diep in en uitademen en gewoon meewerken is het beste voor ons allebei.

We lagen hier zeker al een uur, hij bleef maar kusjes geven op die mark en ik kreeg er stilletjes aan genoeg van. Gewoon blijven ademen en aan iets leuks denken, misschien helpt dat. Oké neen toch niet, dat helpt niet echt. 'Baby boy', vroeg hij opeens. Ik gaf enkel een kort hmm als antwoord. 'Klaar?', vroeg hij, wat moest ik hier nu op zeggen. Natuurlijk was ik hier niet klaar voor, voor geen 100 jaar, maar ik gaf maar een kort knikje. Toen begon het 'echte' werk en ik genoot er godverdomme nog van ook op sommige momenten. Waarom genoot ik hier van, dit kun je toch niet menen. En toen gebeurde het, hij gaf me nog een beet. Op dezelfde plek enkel harder en ik kon een gesmoorde kreet niet onderdrukken. 'Rustig maar baby boy, alles komt goed', stelde hij me gerust via men gedachten. What the heck, ik kan toch niet communiceren met men gedachten. Wacht, dat kon wel als je een wolf bent. Neen, dit mag niet, dit kan niet. Ik kan geen wolf zijn.

Opeens was het gedaan, een vermoeide James kroop naast me in bed en sloeg zijn armen rond mijn middel. 'Mate', hoorde ik opeens in men hoofd. What the hell dacht ik. 'Wie ben jij', dacht ik en meteen kwam er een antwoord terug. 'Ik ben je innerlijke wolf, leuk om je eindelijk te ontmoeten Rebel ik ben Zach.' Miljaar neen, neen, neen. Ik kan geen wolf zijn, waarom nu. 'Ben je niet blij om me te ontmoeten', hoorde ik een triestige Zach huilend in men hoofd, dit wordt zwaarder dan ik gedacht had. 'Het is niet daarvan, maar ik, ik kan dit niet', dacht ik en sloot men wolf uit. Ik kroop uit het bed wat een boze grom van James veroorzaakte, maar het kon me niet schelen, ik had even een frisse neus nodig en een heldere gedachte. Ik sloop stilletjes door de gangen en ging naar buiten, waar men moeder ook op de trappen zat. 'En', vroeg ze voor zich uit starend, ook al wist ze niet dat ik het was. 'Ik, ik, ik, ben een wolf', kreeg ik er met moeite uitgeperst en een paar tranen verlieten men ooghoeken. 'Oh baby toch', zei ze terwijl ze me in haar armen sloot. 'Alles komt goed, de eerste dagen gaat het misschien wat stroef gaan maar het komt allemaal goed', troostte ze mij. 'Hoe noemt hij', vroeg ze dan om de stilte te verbreken. 'Die van je vader noemde Dennis.' 'De mijne noemt Zach', zei ik starend naar de nacht.
Einde flashback

Ik lag in men eigen bed, ik had geen zin om James te zien deze ochtend. Mijn wolf had ik nog steeds uitgeschakeld, ik had geen zin in zijn aanwezigheid momenteel. Ik lag te staren naar het plafond, denkend hoe ik nu men nieuwe leven moest aanpakken. Ik en James gingen sowieso geen dagen naast mekaar kunnen uithouden zonder ruzie. 'Nu is het genoeg, ik ben het beu om uitgeschakeld te zijn', zei Zach boos. 'Hoe, kom je door de scheiding', vroeg ik geschrokken door zijn plotselinge aanwezigheid. 'Ik ben je wolf, ik voel het als je met iets zit en dan wil ik er zijn om je te helpen, niet om in een hoekje te zitten te wachten tot dat je men hulp vraagt', zei hij. 'Ik hoef je hulp niet', zei ik protesterend en proberend hem terug te dringen. Ohnee, denk het niet meneertje', gromde hij boos, 'je gaat me niet weer uitsluiten.' Hij was zo te zien even koppig als ik, wat ik best wel grappig vond. 'Ik weet dat ik plots heel onverwacht kom, en ik weet hoe moeilijk het kan zijn in het begin. Maar laat me je er dan mee helpen, en verdring me niet. Ik ben er om je te helpen', zei hij. 'Oké', zei ik. 'Weet je hoe ik eruit zie', vroeg hij opeens speels aan mij, waardoor ik even in de lach schoot. 'Hoe moet ik dat nu weten, ik ben nog maar net een wolf', lachte ik door onze connectie. 'Ik zal je het laten zien, maar dan moeten we eerst even in het bos gaan rennen.'

En zo gezegd zo gedaan, ik sloop voorzichtig uit het paleis op weg naar het bos. Gelukkig hadden ze het gat nog niet gemaakt dus kon ik er zo doorglippen. 'Bos, bos, bos', gromde Zach blij in men hoofd, wat me opeens weer deed lachen. Hij was best wel grappig. 'Bedankt', zei hij. Ohja juist, ik moest er nog altijd aan wennen dat hij alles kon horen als ik aan iets dacht. 'Ren', zei hij en ik begon te rennen totdat ik opeens ben botten hoorde kraken. En ik bijna wenend lag te spartelen op de grond totdat ik opeens poten kreeg in plaats van benen en armen. Ik zag alles veel beter en hoorde ook veel beter. 'Zo nu ben ik de baas', lachte Zach door onze connectie en ik glimlachte wat is het soms een gekkie. 'Dat hoorde ik', gromde hij wat me enkel harder deed lachen. We renden denk ik al uren rond, en dat was echt een fijn gevoel, het gevoel van vrijheid dat ik al weken niet meer had gevoeld. We kwamen aan bij een beekje en dan zag ik mij, of ja Zach en ik moest zeggen wauw. Hij was spierwit, met paarse ogen en één bruin oortje. 'En', klonk er speels maar trots door men hoofd. 'Ik moet zeggen Zach je ziet er fantastisch uit.' En dan lachten we allebei of ja ik lachen en hij speels huilen. We hoorden voetstappen of ja voetstappen eerder poten. En toen zag ik een zwarte wolf met knalrode ogen en ik kon maar aan één iemand denken. James.

En we zitten weer eens in de problemen, goed gedaan Rebel.