Ik kon nog wegrennen, maar dan toonde ik weer een teken van zwakte en was alles weer als voorheen. Men moeder, Lisa en Chelsea ter dood veroordeeld en weer door mijn schuld. Ik slikte door de uitspraak van de koning en de gedachte om weg te gaan werd weer sterker. Maar ik moest sterk zijn, ik moest dit doen voor de veiligheid van al diegene die ik lief heb. Maar de gemene en vuile grijns van James deed me toch maar weer eens twijfelen, wat heeft die voor mij in petto. Oh help God, sta me bij vannacht.

Pov James.
Eindelijk, eindelijk deze nacht wordt hij van mij. Misschien heb ik er een beetje voor gezorgd dat het deze nacht, de nacht is maar ik kon niet meer wachten. De gedachte dat hij voor altijd de mijne moest zijn was veel te belovend. Zijn gezicht stond op twijfel, als hij het maar niet in zijn hoofd haalt om weer te verdwijnen. Want dan ga ik niet zo lief zijn en al die wie hij lief heeft meteen vermoorden. Je denkt nu waarschijnlijk wat een schoft, maar het kan me niet schelen, hij is van mij. Maar iets in zijn gezicht gaf ook de wilskracht om alles te doen voor zijn geliefden te beschermen van mij en mijn ouders. Ik keek rond en het gezicht van vooral Chelsea stond op onweer, wat me enkel meer deed grijnzen. Je kan hem niet meer beschermen meid, je kan niets meer doen om men plannen te dwarsbomen. Mijn vader sloot de vergadering en iedereen behalve Rebel, ik en men vader bleven over. 'Als je weer iets in je hoofd haalt jongeman', begon men vader tegen hem, 'zwaait er wat begrepen.' Hij knikte en staarde naar zijn schoenen. 'Excuseert u mij', zei hij en verliet ook de zaal. Ik en men vader bleven alleen, 'zorg dat hij deze nacht van jou is en dan kan hij niks meer doen, en zijn vriendinnetjes ook niet', zei men vader terwijl hij zijn hand op men schouder legde. 'Vannacht wordt hij van mij of die nu wit of niet', verzekerde ik men vader, die enkel trots knikte. 'Als u mij nu ook wilt excuseren vader, ik moet nog dingen regelen voor vanavond', zei ik en men vader knikte enkel, 'zo mag ik het horen.'

Pov Rebel
De dag ging iets te snel voorbij naar mijn zin, natuurlijk want ik had helemaal geen zin in vanavond. Na vanavond heb ik het gevoel dat ik echt naar zijn pijpen ga dansen, dat ik gewoon geen zeggenschap meer ga hebben. En dat baarde me het meeste zorgen, niets meer te zeggen hebben, enkel moeten luisteren en toezeggen. Dat behoorde niet echt tot mijn karakter maar daar zal hij waarschijnlijk ook weer iets op bedacht hebben, de klootzak. Lisa en Chelsea hadden me de hele dag nog gezelschap gehouden maar ik kon aan niets anders denken dan dat ik vanavond voorgoed mijn eigen wil ga afstaan. En de koning zijn rechterhand en mate zal worden, bah. 'Rebel', riep Chelsea in men oor. 'Huh wat', vroeg ik geschrokken. 'Heb je dan echt naar niks geluisterd', vroegen ze allebei in koor en ik schudde beschamend men hoofd. 'Sorry zat te ver weg', zei ik. Ze knikten begrijpend. Ze wisten ook wel dat ik het niet zag zitten maar wat kon ik doen niks. Of toch niets zonder dat ik mensen in gevaar zou brengen. 'Ren gewoon weg', zei Lisa toen, 'we redden ons hier wel en als we sterven, sterven we tenminste met een doel.' Ik schudde men hoofd, één ding wat ik wel zeker wist is dat ik niet meer weg zou rennen. Ik moest men lot maar eens onder ogen komen in plaats van als kieken zonder kop ervan weg te rennen. 'Ik ga jullie niet laten sterven voor mij, ik moet maar eens men verantwoordelijkheid opnemen en men lot onder ogen komen', zei ik vastbesloten waardoor ik twee droevige gezichten kreeg. 'We begrijpen het maar toch Rebel, dit wordt je dood, als je hem zen zin laat doen', probeerde Chelsea nog. Ik schudde resoluut met men hoofd: 'stop met me te proberen beschermen. Jullie kunnen dat niet meer, respecteer men beslissing toch gewoon en geniet van jullie leven.' Ik stond recht en liep terug het paleis in. Waarom was het zo moeilijk om hun erbij neer te leggen, het is mijn beslissing.

De zon ging stilaan onder en ik wist dat het moment bijna daar was. Ik had spijt dat ik zo tegen men vriendinnen had uitgevlogen. Maar het moest, anders bleven ze koppig en zouden ze het nooit accepteren. Er werd voor de zoveelste keer vandaag op de deur geklopt. 'Laat het Chelsea en Lisa ik verander niet meer van gedacht.' 'Ik ben het', zei men moeder. 'Oh sorry mam, wist niet dat jij het was, kom binnen.' Ze zette zich naast mij op het bed. 'Mag ik je een iets vertellen', vroeg ze aan mij, ik knikte geen idee wat dat zij zou moeten vertellen. 'Nou je weet het misschien niet, maar je vader is gedood nadat ik bevallen was van jou.' Ik knikte, wat voor verhaal ging zij me hier vertellen. 'Nou, ik heb misschien deels gelogen over je vader zijn afkomst', begon ze twijfelend, prutsend aan haar vingers. 'Mam, wat wil je zeggen?', vroeg ik nu ook twijfelend. 'Je bent misschien half mens, half weerwolf', zei ze uiteindelijk mompelend. 'Ik ben wat', vroeg ik geschrokken. 'Je vader, was ook een weerwolf en een goede soldaat van de koning nu, daarom loopt het ook wat stroever tussen ons', mompelde ze. 'Dus je kent iedereen hier, en je vertelt me dit nu pas?', vroeg ik met ongeloof, waarom zou ze zo iets groots verzwijgen. 'Sorry was voor je eigen goed, en doordat je met een wolf gemate bent zal de kans groot zijn na dit proces dat je ook een wolf wordt', zei ze nu veel te stil, te stil om het te kunnen horen, maar ik had alles perfect verstaan. 'Ik, ik, een wolf, dit gaan we toch niet menen', zei ik, 'ik wil geen wolf zijn, dan ga ik nog meer naar zijn pijpen moeten dansen.'

Mijn moeder was ondertussen ook al een hele poos weg en ik zat daar nu vol ongeloof en woede te wachten op mijn lot. Dat ze zo iets groots kon verzwijgen, ik kan het niet geloven. Ik Rebel, half wolf en die wolvenkant ga naar boven komen na vanavond, geweldig. Nu dat ik er langer over nadenk hoe realistischer het word, het hangertje, ik gemate met een van de belangrijkste mensen in de wolvenwereld. Dit zou denk ik niet mogelijk zijn als ik niets speciaals was. Waarom, moest ik bestaan. De deur zwaaide met een grote kracht open en daar stond hij. James. 'Het is tijd', zei hij met een grijns. 'Je wordt van mij.' Ik knikte en volgde hem in stilte, naar ik denk zijn kamer. Het was nog 2x groter dan mijn kamer nu en dat vond ik al gigantisch, een bed met kaarsen langs beide kanten stonden klaar. Ik stond met open mond te kijken, en een hand begeleidde me naar het bed.

De menselijke Rebel groet u. We zullen wel zien wat er gebeurt na vannacht.