Daniel Sharman aka Rebel

'Rebel kom meteen uit dat luie bed van jou, we moeten naar het plein', riep mijn moeder vanuit de woonkamer. Ik kreunde en rolde me nog eens om, hier heb ik dus echt geen zin in. Hoe onbeleefd van mij, ik ben me vergeten voorstellen of toch me iets beter voor te stellen. Ik ben zoals je hoorde Rebel en ik ben een normale jongen van 17 jaar.

Nu vraag je je waarschijnlijk wel af, waarom noemen mensen nou hun kind Rebel? Nou volgens mij omdat ik altijd al een beetje een vechter en een rebel ben geweest vanaf men geboorte. Ik luister bijna naar niemand en ik heb zo een beetje mijn eigen willetje. Als ik iets niet wil doe ik het ook niet.

'Waarom moeten we nu weer naar dat verdomde plein', vroeg ik zagerig aan men moeder. 'Er is weer een Alpha komen opzetten vannacht en ze willen weer dat iedereen komt om hem welkom te heten', riep men moeder weer, 'dus kom onmiddellijk uit je bed en haast je een beetje.'

Ik gaf een zucht en ging moeizaam uit men warme bed. Altijd weer die verdomde wolven, wanneer gaan ze nu eens beseffen dat wij geen interesse hebben in hun en in hun zoektochten naar hun zielsverwanten of hoe zij het noemen 'mates'. En altijd na hun bezoekjes worden families uit elkaar gerukt omdat die wolven zogezegd die 'mate' van hun gevonden hebben, wat een gedoe. Maar voor de irritatie en het gezaag van men moeder uit de weg te gaan haastte ik me een beetje en pakte men eerste beste shirt, broek en schoenen. Ik poetste rap men tanden en deed mijn haar.

'Eindelijk je bent er', zei men moeder opgelucht terwijl ze haar koffiemok op tafel zette en haar haar en in een paardenstaart deed, 'komaan we moeten gaan, het is waarschijnlijk al begonnen en je weet hoe de burgemeester is als er mensen te laat zijn.' Ik knikte en draaide met men ogen. Ik en de burgemeester hebben niet zo goede geschiedenis met elkaar.

Laten we het zo zeggen de burgemeester haat te laatkomers en zoals ik al zei heeft hij al een kleine pest aan mij dus laten we het niet erger maken. Waarom nou, ik heb misschien eens zijn huis met wc papier gewikkeld en daarna ook nog eens zijn auto beklad met eieren. Mijn vrienden en ik vonden het hilarisch tot dat hij er achter kwam en we alles mochten vergoeden de klootzak.

Ik en men moeder liepen naar het plein waar het inmiddels inderdaad al bezig was en iedereen nerveus was, kijkend om zich heen waar de wolf of wolven zich zouden kunnen bevinden. De burgemeester gaf een speech waar ik niet naar luisterde en ook rondom mij keek, opzoek naar men beste vriendin Chelsea. Toen ik haar gespot had, zwaaide ik naar haar en ze zwaaide terug, toen ik me weer omdraaide was de burgemeester nog steeds bezig met zijn enorm lange speech en ik geeuwde.

'Hier is jullie toekomstige koning Alpha James', eindigde de burgemeester eindelijk zijn speech. Maar toen dacht ik terug aan wat hij zei, de weerwolf is blijkbaar de wolvenkoning bah nog erger dan dat ik verwacht had. Ocharme de persoon die met hem opgescheept zou zitten voor heel zijn leven. Ah zolang ik het maar niet ben is het allemaal goed, waarschijnlijk is hij toch opzoek naar een vrouw.

'Zoals jullie al weten ben ik in de 20 en heb ik mijn mate nog niet gevonden. Voordat ik tot koning kan gekroond worden moet ik die dus vinden en daarom ook hier een stop.' Ik luisterde ook maar half want wat boeide het me ook. Zo zielig voor hem, dus niet. Ik kon weer een geeuw niet onderdrukken, hopelijk is deze onzin ver voorbij, kan ik eindelijk terug in men bed kruipen en iets nuttiger doen dan hier te staan luisteren. 'Dus ik wil dat elke jongen tussen de 15 en 30 voor me in een rij gaat staan', vervolledigde hij eindelijk zijn verdomde speech, en ik was meteen weer wakker.

Wacht wat, jongens dat kun je toch niet menen, een gay Alpha. Ik ga echt niet in die rij gaan staan, now way José. Ik liep voorzichtig achteruit en verder en verder en dan zette ik het op een lopen. Ha ze hadden het niet eens door, geweldig. 'Is dit iedereen van jullie dorp?', hoorde ik hem vragen. Ja ik zat nog altijd op gehoorafstand voor alles te kunnen verstaan wat ze zouden zeggen.

'Waar is die verdomde Rebel', hoorde ik de burgemeester woest vragen aan men moeder. Ha geweldig, zijn gezicht toen hij zag dat ik er niet was. 'Geen idee burgemeester, daarnet was hij hier nog', zei men moeder. 'Is er nog iemand?', vroeg die gay Alpha weer. Iedereen knikte, 'Rebel', zei Chelsea, ze keek naar al onze schuilplekken en ze zag me meteen en stond met schuddend hoofd maar met een lach naar mij te kijken. Ik lachte terug maar verschool me dan al weer wat meer toen ik zag dat iedereen nu ook opzoek was naar mij. Als ze me wilt spreken zal ze wel naar hier komen en wat had ik gelijk.

'Boe', hoorde ik opeens naast mij in men oor. Ik schrok zo hard dat ik ver viel hier van boven op het dak van een huis. 'Chelsea what the heck, moet ik vallen ofzo', zei ik op een kwade sissende fluisterende toon. Ze lachte en bekeek me van top tot teen aan. 'Waarom ben je niet beneden bij de rest?', vroeg ze opeens. 'Denk je nu echt dat ik in een rij ga staan voor een domme gay Alpha?', vroeg ik op een verbaasde toon wat Chelsea enkel harder deed lachen.

'Doe eens zachtjes, straks komt er nog iemand te weten dat ik hier zit', zei ik geïrriteerd. Ik ging dus me echt niet voor gaan stellen aan hem. Stel u voor dat ik zijn mate was, ik mag er niet aan denken bah. We keken naar iedereen die druk op zoek was naar mij. 'Je zult ooit moeten van dit dak komen', zei ze opeens. 'Enkel als hij weg is', zei ik toen. Wat denk ik nog lang zou kunnen duren, hij zou niet weggaan voordat hij iedereen zou gezien hebben, inclusief mij dus.

'Ga gewoon, wat kan er gebeuren', vroeg ze. 'Dat hij me gaat claimen als zijn mate en dat ik weg moet van jullie', zei ik simpel, want ook al haatte ik dit dorp met heel men hart, ik zou het nooit kunnen verlaten. Ze gaf me een klop op men schouders, 'dat zou toch niet zo erg zijn, heb je niet gezien hoe knap hij was damn', zei men vriendin dromend. 'Als jij hem zou graag zou hebben, ga je gang', grapte ik.

Ze schudde haar hoofd en gaf me nog een schouderklopje. 'Enkel jongens', herhaalde ze plechtig waardoor we allebei in een deuk lagen van het lachen. 'Hier ben je dus snotaap', zei de burgemeester, het was net zo gezellig en nu moet hij het weer komen verstoren en aan zijn gezicht te zien zit ik serieus in de problemen.

'Zochten jullie mij', vroeg ik verbaasd terwijl ik met men hand voor men mond zat en Chelsea begon weer te lachen. Hij zuchtte en riep enkel dat ik hier zat, nou dit komt niet goed, ik moet hier nu weg. Ik sprong met een soepele sprong van het dak en zette het weer op het lopen, recht het bos in, nou ja wat je een bos kunt noemen. Ik rende en rende maar ik hoorde voeten of eerder poten achter mij met verschillende grommen. Oh gezellig er zijn nog meerdere wolven.

Die wolven haalden me in en omsingelde mij en ik kon geen kant meer op, geweldig. 'Halt', zei opeens een zware stem, verdomme ik zit in de problemen. Ik keek rondom mij voor te kijken voor toch een kleine ontsnappingsruimte zonder succes weliswaar. Ik voelde zijn aura niet zo ver van mij dus keek ik overal behalve naar hem. Want ik weet door die stomme films die ik altijd moest kijken van Chelsea dat wolven je enkel konden claimen als hun 'mate' als je ze in de ogen kijkt.

'Jij moet dus Rebel zijn', vroeg die zware stem weer, zijn aura nog dichter dan daarnet, en ik voelde zijn adem in men nek. Ik knikte gewoon zonder oogcontact te maken, ik keek overal behalve naar hem, now way dat ik dat zou doen. 'Kijk naar mij', beviel hij, en hoe koppig ik ook was ik bleef nog steeds naar mijn schoenen en omgeving waar nog steeds zijn roedel stond te staren.

Ik hoorde hoe dat zijn voetstappen dichter kwamen tot ik opeens andere schoenen zag dan de mijne. 'Ik zei kijk naar mij', beviel hij weer, nog steeds gaf ik geen kik. Hij pakte men kin vast, ik voelde schokken door men lichaam gaan door de aanraking en rillingen liepen over mijn rug. Dit is geen goed teken, hij bleef maar proberen om zen ogen met die van mij te verbinden maar ik gaf me nog niet over en protesteerde met alles wat ik in me had.

'Godverdomme, jongen kijk naar mij en doe niet moeilijk', zei hij nu razend. Hij stond nu hoog boven mij uittorende, zijn aura was boos en kil. 'Laat mij gewoon met rust joh', zei ik met dezelfde stem als hem, nog steeds protesterende. Hij duwde me razendsnel tegen de eerste beste boom, en ik voelde pijnscheuten door mijn lichaam gaan door de klap.

'Kijk naar mij', zei hij nu ijzig kil. Oh wat boeit het ook, hoe rapper ik het doe, hoe rapper hij ziet dat ik het niet ben toch? Ik keek in zijn ogen en daar stond hij dan, ik had nog niet eens deftig naar hem gekeken. Hij was groot, heel groot als ik naast hem stond en hij was zeker ouder dan mij maar toch was er iets vertrouwds aan hem. Er vormde een kleine grijns op zijn gezicht en dan hoorde ik het woordje dat ik niet wou horen. Voor geen honderden jaren.

'Mine.'
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
A/N
Alles wordt in de Pov (point of view) van Rebel gedaan, behalve als het er staat dat het een andere is. Veel leesplezier.

Update 29 juni 2018

Wel het eerste hoofdstuk is herschreven, er zitten meer details in en het is al een stuk langer dan de eerste versie. Voor diegene die nieuw zijn of diegene die dit nu voor een tweede keer gaan lezen, veel plezier en laat me weten wat je van de nieuwe aanpassingen vindt!